Αισθανόμαστε την ειλικρινή ανάγκη να απευθύνουμε και δημόσια θερμές ευχαριστίες σε όλους όσοι συμπαραστάθηκαν στο βαρύ πένθος της οικογένειάς μας για την απώλεια του αγαπημένου μας συζύγου, πατέρα και παππού
ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ Π. ΛΙΟΝΑΚΗ
Με την παρουσία τους και τα ζεστά συλλυπητήρια λόγια τους εκατοντάδες πολίτες της Κρήτης και όχι μόνο, βοήθησαν να αμβλύνουν τον πόνο της οικογένειάς μας αλλά, κυρίως, επιβεβαίωσαν και στην ύστατη συγκυρία, στο τελευταίο κατευόδιο, πόσο αγαπητός ήταν ο Σπύρος Λιονάκης ανάμεσα στην κοινωνία των συνανθρώπων του.
Αγαπητός ανάμεσα στους συγγενείς του για τους οποίους ήταν πάντα το πρώτο στήριγμα.
Αγαπητός ανάμεσα σε εκείνους που τον γνώρισαν και είχαν την τιμή της βαθιάς φιλίας του ήδη από τα χρόνια της ενηλικίωσης στον Μουζουρά του Ακρωτηρίου, ενός “Βενιαμίν” μιας αγροτικής οικογένειας βιοπαλαιστών.
Αγαπητός ανάμεσα σε εκείνους που από τα εφηβικά χρόνια είχαν την ευκαιρία να ζήσουν μαζί του την ακατανίκητη αγάπη του για την παράδοση, τον κρητικό χορό και τα ταξίδια ανά τον κόσμο για τη μετάδοση της κρητικής μουσικοχορευτικής κουλτούρας πρώτα ως χορευτής και ύστερα ως πρόεδρος του Ομίλου Βρακοφόρων Κρήτης.
Αγαπητός ανάμεσα σε εκείνους, φίλους, συμμαθητές, συμφοιτητές και δασκάλους, από τα μαθητικά και φοιτητικά χρόνια της ασίγαστης δίψας του για εκπαίδευση και μόρφωση, αψηφώντας το βουνό δυσκολιών, ώσπου να φτάσει σύντομα να διαπρέψει στη Νομική Επιστήμη και να την εφαρμόσει έμπρακτα ως επάγγελμα- λειτούργημα, πολύ συχνά αφιλοκερδώς για εκείνους που είχαν ανάγκη. Έτσι, βρέθηκαν την περασμένη Πέμπτη στον Ι.Ν. Πέτρου και Παύλου και δεκάδες άγνωστοι άνθρωποι για να τον αποχαιρετήσουν και να του πουν «ευχαριστώ», σίγουροι ότι θα το άκουγε για μια ακόμη φορά.
Αγαπητός ανάμεσα στους καρδιακούς φίλους που απέκτησε από την εποχή των σπουδών του στην Αθήνα, πριν και μετά τη Μεταπολίτευση, της πολιτικοποίησης πάνω στις θεμελιακές πλάκες της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Δικαιοσύνης, που πάντα έμειναν ακλόνητες στην κάθε ψηφίδα της δημόσιας και προσωπικής δράσης του.
Αγαπητός και σεβαστός ανάμεσα στους συναδέλφους του δικηγόρους, τους δικαστικούς υπαλλήλους, τους δικαστές, των Χανίων και των άλλων νομών της Κρήτης και της Αθήνας.
Αγαπητός στους κόλπους της Εκκλησίας, την οποία υπηρέτησε ποικιλοτρόπως, ανιδιοτελώς, εκκινώντας αποκλειστικά από την προσωπική βαθύτατη Πίστη του, που μετέτρεπε την κάθε εκκρεμμότητα -τις απλούστερες μέχρι τις πιο σύνθετες, απαιτητικές και σημαντικές- από νομικό λειτούργημα σε ιερό καθήκον που ξεπερνούσε το οποιοδήποτε προσωπικό κόστος.
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον Σεβ. Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ.κ. Ειρηναίο και την Ιερά Επαρχιακή Σύνοδο της Εκκλησίας Κρήτης για τη σύσσωμη παρουσία τους στην εξόδιο ακολουθία. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα για την παρουσία του και τον επικήδειο λόγο που εκφώνησε, τον Σεβ. Μητροπολίτη Σμύρνης κ.κ. Βαρθολομαίο, εκπροσωπώντας την Α.Θ.Π. Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον Σεβ. Μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου κ.κ. Δαμασκηνό για τη συνολική στήριξη στο πλευρό του Σπύρου και τον επικήδειο που εκφώνησε.
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον Γενικό Διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος», Νικόλαο Παπαδάκη για την αδελφική στήριξή του στον κουμπάρο του, Σπύρο, και τον επικήδειο που εκφώνησε.
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον καθηγητή Γρηγόριο Λαρεντζάκη, Αρχοντα Μέγα Πρωτονοτάριο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, για τον επικήδειο που εκφώνησε ως εκπρόσωπος της Αδελφότητος των Οφφικιαλλίων, μέλος της οποίας είχε την τιμή να αποτελεί ο Σπύρος ως Άρχων Νομοφύλαξ, όπως εχρίσθη από τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον Δικηγορικό Σύλλογο Χανίων, τον πρόεδρο Ιωάννη Δασκαλάκη και τους δικηγόρους Δημήτρη Ποντικάκη και Μιχάλη Βεργανελάκη για τους επικήδειους που εκφώνησαν.
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τον πρόεδρο των Βρακοφόρων Στέλιο Κιαγιαδάκη για τον επικήδειο που εκφώνησε και τους βρακοφόρους με τους οποίους νοερά πλαισίωσε τον Σπύρο στο τελευταίο του ταξίδι. Ιδιαίτερες ευχαριστίες στον π. Ιωάννη Μαστοράκη και τον π. Εμμανουήλ Κουδουμνάκη.
Αγαπητός και απαραίτητος ανάμεσα στους συμπολίτες του που αναγνώριζαν τη συμβολή του στην τοπική κοινωνία.
Προπάντων, λατρευτός ανάμεσα στη μεγάλη Οικογένεια των στενών φίλων που απέκτησε, από όλες τις παραπάνω πτυχές της ζωής του που συνυπήρχαν ταυτόχρονα και αδιάλειπτα σε μια συνολική εικόνα που ποτέ δεν εξαργυρώθηκε, αλλά άφηνε να γίνεται αντιληπτή ως απλότητα και δυναμικότητα, συνειδητή και ειλικρινής ζωή μετριοφροσύνης και απόλυτης επίγνωσης της «ελαχιστότητας» μπροστά στον Δημιουργό. Φίλους επιστήθιους που του στάθηκαν πάντα στις χαρές αλλά και στα δύσκολα, μέχρι και την τελευταία μέρα της ασθένειας. Ακόμα και μέσα στις πιο δύσκολες ώρες όταν το σκοτάδι ισορροπούσε με το φως μέσα του, οι λίγες έγνοιες του δεν αφορούσαν το επέκεινα, για το οποίο πάντα ήταν βέβαιος, αλλά τις όποιες εκκρεμότητες ο ίδιος θεωρούσε ότι απέμεναν εδώ.
Οι τελευταίες μάχες του για να κρατηθεί στη ζωή του δεν ήταν από φόβο, αλλά για να προλάβει να βοηθήσει με τις τελευταίες κινήσεις του κάποιους άλλους.Οι τελευταίες μάχες του ήταν λοιπόν για τη Ζωή.
Καθώς ο ίδιος πάντοτε θεωρούσε υποχρέωση του να εκδηλώνει και δημόσια τις ευχαριστίες του, αισθανόμαστε την ανάγκη να το κάνουμε και εμείς.
Οικογένεια Λιονάκη
