Οι “ευφυείς” του συστήματος

Μεγάλο το δέλεαρ της δημοσιότητας και η λαχτάρα, που έχουν γι’ αυτήν οι πολιτικοί κι ας μην το αναγνωρίζουν. Δείχνουν πως την απεχθάνονται, αλλά οι εμπνευσμένοι υποτελείς τους το φροντίζουν μέσω των δημοσιολογούντων και των δημοσιογραφιάδων που συντηρούν και διαμορφώνουν την επικαιρότητα.
Ο διάλογος έχει καταστεί μόδα. Διάλογος πολιτικών, διάλογος οικονομολόγων, διάλογος πανεπιστημιακών, διάλογος κοινωνικός, στον οποίον συμμετέχει όλη η λεγόμενη κάστα των διαμορφωτών της κοινής γνώμης εν πολλοίς των δημοσιογράφων. Οι διάλογοι διευθύνονται από εντεταλμένους για τέτοια θέματα, έτσι ώστε να συγκρούονται μεταξύ τους πολιτικές τάσεις, έστω και σε ένα τρίλεπτο τηλεοπτικού χρόνου.
Υπάρχει μια προοπτική για τη διατήρηση ή κατάκτηση της εξουσίας. Οικοδομείται μια τακτική, ώστε να γενικεύονται εξειδικευμένα προβλήματα από “ευφυείς” συμβούλους, έτσι που να γίνεται πλήρης εκμετάλλευση οποιασδήποτε αδυναμίας του αντιπάλου. Και θεωρείται επιτυχία, όταν με ορισμένες κινήσεις αναδεικνύουν τα μικρογεγονότα οι αντιπρόσωποι των κομματικών σχηματισμών, σε μεγαλοϊδεατισμό.
Στον καιρό μας η “βιομηχανοποίηση” των ειδήσεων οδηγεί άλλοτε σε παραπλάνηση και δολιότητα, παρά σε προσπάθεια απεικόνισης της αλήθειας, που θα έλυνε πολλές απορίες. Χρησιμοποιούνται όροι και φράσεις, για να περιγραφεί μια εικονική πραγματικότητα, ακαταλαβίστικες συμπεριφορές, που επαναλαμβάνονται καθ’ εξίν και επικυρώνουν προσπάθειες άλλων, να πείσουν με επιτυχία ως αληθινές τις ψευδαισθήσεις. Ετσι η ασάφεια και η ανακολουθία επιδρά αρνητικά και αποτρεπτικά για τον μέσο πολίτη ο οποίος καταλαβαίνει ότι η ασημαντότητα δεν μπορεί να γίνει κάτι σπουδαίο.
Η καθημερινή ζωή έχει δείξει, ότι τέτοιου είδους πολιτική μοιάζει με φασίζουσα νοοτροπία, που δεν είναι κανείς διατεθειμένος να ανεχθεί.
Η απόκρυψη της αλήθειας από τους πολιτικούς κηδεμονεύεται και από ενίους της μιντιοκρατίας με μια στρατηγική που ποτέ δεν ομιλεί για ζημίες, τις οποίες επικουρεί το σύστημα μετατρέποντας τις δυσκολίες σε… μελλοντική ευτυχία. Ερμηνεύουν τις πράξεις τους με όσο πιο ευμενή διάθεση γίνεται. Και τούτο συμβαίνει ένεκα της προφανούς ικανότητάς τους, ιδιότητα της “ευφυίας” και “αυθεντίας” τους ότι είναι προορισμένες κατά την άποψή τους να χρησιμοποιηθούν για το καλό του συνόλου. Τούτο εν αντιθέσει με τους μη “ευφυείς” που δεν έχουν κανένα προβάδισμα, είναι χαμένοι εξ αρχής, δεν μπορούν να λένε, ό,τι κατεβάσει η κούτρα τους και γι’ αυτό καθηλώνονται στη γωνία.
Όλοι τους ισχυρίζονται ότι ενδιαφέρονται να επικρατήσει το δίκαιο. Το κόστος όμως, και το πόσο πολυδάπανο καθίσταται αυτό τους το “ενδιαφέρον” δεν ομολογούν από πού προέρχεται, αφού ξέρουν ότι το πληρώνουν εκείνοι στους οποίους απευθύνονται. Ορθώνουν ένα μέτωπο ηρωισμού, το οποίον συνεχώς αναπαράγεται απ’ τα κεφαλαιοκρατικά μέσα.
Δεν είναι δε περίεργο ότι μέσα σ’ αυτό το καπιταλιστικό σύστημα υπάρχουν και αντιρρησίες, τους οποίους, εμμέσως πλην σαφώς, το ίδιο το σύστημα υποθάλπτει. Μερικοί υποστηρίζουν, ότι το σύστημα τούς παράγει για να υπάρχουν αντιδράσεις και να αναζητούνται ισορροπίες.
Αλλοι υποστηρίζουν ότι είναι σύμφυτος αδυναμία του συστήματος, που χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε προοπτική, κατά μίαν έννοιαν, περί αντιθέσεων, που η παρουσία μιας κατάστασης προϋποθέτει την ύπαρξη μιας άλλης κατ’ αντιδιαστολή.
Δείτε την κυβέρνηση. Όλα τα παρουσιάζει ρόδινα, αλλά οι αντιδράσεις δεν λείπουν με αποτέλεσμα οι υπαναχωρήσεις να διαδέχονται η μια την άλλη μέχρι να καμφθεί το σύστημα των κατ’ επίφασιν “ευφυών”!