Γερασίμου και Ακακίου, των νέων ασκητών
Τους δικούς της Αγίους, τους Αγιοτριαδίτες πατέρες Γεράσιμο και Ακάκιο τους νέους ασκητές, όπως αποκαλούνται, γιόρτασε μαζί με την Παναγία την Τριχερούσα η Ιερά Πατριαρχική Μονή της Αγίας Τριάδας των Τζαγκαρόλων την προηγούμενη Κυριακή 12 Ιουλίου. Κόσμος πολύς στην πανηγυρική Θεία Λειτουργία που έγινε ιερουργούντος του και αδελφού της Μονής μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνού Παπαγιαννάκη και με τη συμμετοχή πολλών ιερέων. Ενας εξ αυτών και ο γνωστός τοις πάσι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών π. Γεώργιος Μεταλληνός, οποίος “κρέμασε” τον κόσμο απ’ τα χείλη του κατά τη διάρκεια του κηρύγματος – ομιλίας που έκανε. «Οι Ελληνες πρέπει να υπάρχουν στην Ευρώπη ως Ελληνες και όχι στην Ελλάδα ως Ευρωπαίοι». H φράση αυτή ήταν ένας απ’ τους βασικούς άξονες που ανέλυσε ο ωραίος ως Ελληνας παπα-Γιώργης, αφού στον πρόλογό του έκανε λόγο για καταιγισμό ευλογίας και αγάπης. Ας δώσουμε όμως κάποια στοιχεία για τους δύο συμπατριώτες μας Αγίους (πηγή: Ευαγγέλου Π. Λέκκου, Γνωριμία με τους Αγίους της Κρήτης), που έζησαν τον 18ο αιώνα: «Ο Γεράσιμος είχε πατρίδα το Βυζάντιο. Αφού απέκτησε πλουσιότατες γνώσεις και μεγάλη μόρφωση έγινε καθηγητής στην Πατμιάδα Σχολή. Αρρώστησε όμως και έφυγε για τη Σμύρνη και μετά στην Αγία Τριάδα, όπου και πέθανε. Το δεξί του χέρι βρίσκεται στη Μονή της Πάτμου, όπου, όπως λέει η παράδοση το μετέφεραν οι μοναχοί της, όταν αποκόπηκε με θαυματουργικό τρόπο. Ο όσιος Ακάκιος ήταν σύγχρονος του Γερασίμου και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του με θαυματουργικό τρόπο. Η αρετή του, όπως διαβάζουμε στο παραπάνω βιβλίο, έγινε γνωστή με τον ακόλουθο θαυμαστό τρόπο: Κάποιος δαιμονισμένος πήγε στη Μονή, ελπίζοντας να βρει τη θεραπεία του. Παρακινούμενος από το δαιμόνιο, βγήκε από τον ιερό ναό φωνάζοντας· πλησίασε όμως στον τάφο του οσίου Ακακίου και το θαύμα έγινε· θεραπεύτηκε τελείως. Οι μοναχοί που είδαν το θαύμα απόρησαν. Οταν άνοιξαν τον τάφο, διαπίστωσαν με έκπληξη ότι το ενταφιασμένο εδώ και χρόνια λείψανο του οσίου Ακακίου ήταν σώο και αδιάφθορο, με φανερά όλα τα σημάδια της αγιότητας. Το παρέλαβαν, λοιπόν, με ευλάβεια και το κατάθεσαν στο ιερό θυσιαστήριο, μαζί με το τίμιο λείψανο του οσίου Γερασίμου. Δυστυχώς, όμως, κατά την Επανάσταση του 1821 έγιναν και τα δύο παρανάλωμα της φωτιάς».
Και του χρόνου με υγεία!
Το άδικον ουκ ευλογείται
Συνάντησα πολλές φορές τις τελευταίες μέρες “γκουγκλάροντας” (τι λέξη!) για διάφορα θέματα στο Διαδίκτυο τον γνωστό, και για μένα από παλιά κατά Θουκυδίδη, διάλογο μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων, που έγινε τον Μάρτιο του 416 π.Χ., στις μεταξύ τους διαπραγματεύσεις, όταν οι πρώτοι ζήτησαν επιτακτικά απ’ τους δεύτερους να ενταχθούν στη Συμμαχία τους για να πολεμήσουν εναντίον της Σπάρτης και οι δεύτεροι επικαλέστηκαν τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου και της Ηθικής, εκείνης της εποχής για ουδετερότητα. Ας δούμε, ένα απόσπασμά του με την υπενθύμιση ότι ο καλύτερος μελετητής και μεταφραστής του μεγαλύτερου ιστορικού της αρχαιότητας είναι ο κορυφαίος Ελληνας πολιτικός ηγέτης Ελευθέριος Βενιζέλος (δική του η μετάφραση):
«Αθηναίοι: Οσον αφορά στα περί δικαίου στηριζόμενα επιχειρήματα θεωρούμε ότι κι εσείς κι εμείς, δεν στερούμεθα τέτοιων, νομίζουμε, όμως, ότι όσοι διατηρούν την ελευθερίαν των, οφείλουν τούτο στη δύναμή των, εμείς δε, δεν επιτιθέμεθα κατ’ αυτών, ένεκα φόβου. Μήλιοι: Γνωρίζομε, όμως ότι κάποτε οι τύχες του πολέμου επιμερίζονται με περισσότερη ισότητα μεταξύ των αντιπάλων, από όσα θα μπορούσε κανείς να περιμένει, αποβλέποντας στην άνισή δύναμή τους. Και για εμάς, η μεν άμεση υποχώρηση σημαίνει απώλεια κάθε ελπίδας, ενώ αν πολεμήσομε, υπάρχει ακόμη ελπίδα να μείνουμε σώοι. Αθηναίοι: Η ελπίδα είναι πράγματι παρηγοριά σε ώρα κινδύνου και όσες φορές κανείς, στηριζόμενος σ’ αυτήν, διακινδυνεύει μόνο ό,τι έχει ως περίσσευμα, τότε αυτή φέρει μεν βλάβη, αλλ’ όχι πλήρη καταστροφή. Αλλ’ όταν η άκρατη φύση της ελπίδας παρασύρει κάποιον στο να ρίξει τον περί των όλων κύβο, τότε μόνο αντιλαμβάνεται αυτός την αληθινή φύση της, όταν η καταστροφή έχει ήδη επέλθει. Μήλιοι: Αλλ’ εμείς, εξαιτίας ακριβώς του λόγου αυτού πιστεύουμε ότι οι Λακεδαιμόνιοι χάριν του ιδίου συμφέροντός των δε θα θελήσουν να εγκαταλείψουν τους Μηλίους… Αθηναίοι: Αλλά δεν νομίζετε ότι το συμφέρον συμβαδίζει με την ασφάλεια, ενώ η άσκηση της δικαιοσύνης και της τιμής συνεπάγεται κινδύνους, τους οποίους οι Λακεδαιμόνιοι αποφεύγουν, ως επί το πλείστον, ν’ αντιμετωπίζουν;». Η συνέχεια γνωστή, όπως και η συνέχεια της συνέχειας, άλλωστε. Οι Λακεδαιμόνιοι δεν διακινδύνεψαν την εμπλοκή τους και οι Αθηναίοι κρίνοντας ότι δεν τους συνέφερε πια να έχουν τους Μηλίους φίλους, προχώρησαν σ’ ένα απ’ τα πιο μεγάλα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας, εξανδραποδίζοντας τις γυναίκες και τα παιδιά κι εγκαθιστώντας στο νησί Αθηναίους εποίκους.
Η νέμεση, ωστόσο, για τους Αθηναίους δεν άργησε να έρθει με την ολοκληρωτική καταστροφή τους στη Σικελία.
Το άδικο, στο τέλος, δεν ευλογείται. Το τρίπτυχο της δραματικής ποίησης “Υβρις – Ατις – Νέμεσις”, ισχύει, βλέπετε, πάντα!
