Το τραγούδι του Ουράνιου Τόξου (1)
Ξεχωριστές όλες ανεξαιρέτως οι πολλές, πάμπολλες εκδηλώσεις που γίνονται στον τόπο μας και όχι μόνο, για τον “Ορίζοντα”, τον γνωστό Σύλλογο Εθελοντικής Προσφοράς που στηρίζει κυρίως παιδιά, αλλά και ενήλικες, που πάσχουν από καρκίνο. Και γιατί είναι εκδηλώσεις που υπηρετούν την αγάπη… Ξεχωριστή, ωστόσο, μέσα στις ξεχωριστές η συναυλία των “Μουσικών Οριζόντων” του Στέφανου Κορκολή και της μόλις 18 Μαΐων ιδιαίτερα ταλαντούχου Χανιώτισσας τραγουδίστριας Σοφίας Μανουσάκη, με τη συμμετοχή του νεαρού εξαιρετικού κιθαρίστα Κώστα Πυρένη, που έγινε πριν από 10 περίπου μέρες, στις 30 Ιουλίου συγκεκριμένα, στο εξαίρετο από κάθε άποψη θέατρο “Κρεμαστός” που βρίσκεται στο έμπα του Μπρόσνερου, από τον τοπικό Πολιτιστικό Σύλλογο, υπό την αιγίδα του Δήμου Αποκορώνου. Κι αυτό για δύο βασικά λόγους. Το ότι ο διεθνούς φήμης συνθέτης, πιανίστας και ερμηνευτής, που πάσχει, ειρήσθω εν παρόδω, κι αυτός από καρκίνο, δήλωσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τη στράτευσή του στις γραμμές του “Ορίζοντα”, για την επίτευξη των σκοπών του, ο πρώτος. Το ό,τι ακούστηκε για πρώτη φορά το ειδικά γραμμένο για τον “Ορίζοντα” τραγούδι του “Ουράνιου Τόξου” (σύνθεση δική του, οι στίχοι της Ευδοκίας Σκορδαλά – Κακατσάκη) απ’ τον ίδιο κι απ’ τη Σοφία Μανουσάκη, ο δεύτερος. «Μη φοβάσαι μπόρα είναι/ κι όπου να ’ναι θε να φύγει/ λαμπερό Ουράνιο Τόξο/ μες στην πλάση θ’ ανατείλει». Τους τραγούδησε τους στίχους αυτούς, όπως και τους άλλους του “Ουράνιου Τόξου” (μαζί με τη Σοφία) με τη συνοδεία του πιάνου του και για τον εαυτό του ο Στέφανος. Κυρίως, όμως, για τους άλλους, και πιο πολύ για τα παιδιά, που παλεύουν να νικήσουν την καταραμένη αρρώστια, τους τραγούδησε(σαν) και θα τους τραγουδεί(δουν) στις συναυλίες του και βέβαια σε σιντί που κυκλοφορεί οσονούπω και θα δίδεται μαζί με το βιβλίο της Ευδοκίας “Ο Ευτύχης και το Ουράνιο Τόξο” στα παιδιά που νοσηλεύονται στα Ογκολογικά Τμήματα. «Μη φοβάσαι μπόρα είναι/ κι όπου να ’ναι θε να φύγει/ λαμπερό Ουράνιο Τόξο/ μες στην πλάση θ’ ανατείλει». Εκ των ων ουκ άνευ βέβαια ότι το τραγούδι του Ουράνιου Τόξου δεν θα ’ναι μόνο στα χείλη των παιδιών και των πασχόντων από καρκίνο, αλλά και όλων μας. Οπως ήταν το γλυκό σαν το λάδι εκείνο βράδυ στον “Κρεμαστό”, όλων ημών που βρεθήκαμε στον Κρεμαστό…
Το τραγούδι του Ουράνιου Τόξου (2)
«Κι εγώ πάσχω από καρκίνο. Πέρυσι τον Οκτώβριο το ανακάλυψα, αλλά όπως με βλέπετε είμαι εδώ στο πιάνο μου, στη μουσική μου, δίπλα σε ανθρώπους που αγαπάω και… όλα διορθώνονται». Το μήνυμα αισιοδοξίας ότι η κακιά αρρώστια δεν είναι ανίκητη, που έστειλε απ’ τον “ξετρουλιαχτό” από κόσμο “Κρεμαστό” του Μπρόσνερου (σ’ αυτόν τον μοναδικής ομορφιάς και άψογο από κάθε άποψη θεατρικό χώρο οδηγούσαν όλοι οι δρόμοι του Αποκόρωνα εκείνο το βράδυ) ο Στέφανος Κορκολής, και προλογίζοντας τη συναυλία, ύστερα απ’ τους Χαιρετισμούς των Διοργανωτών. Για να στείλει αμέσως μετά κι ένα μήνυμα πρόληψης. «Θα ήθελα να τονίσω στους νέους ανθρώπους, που καπνίζουν, όσο μπορείτε, σταματήστε το, πραγματικά το τσιγάρο σκοτώνει, εγώ κάπνιζα τέσσερα πακέτα…» είπε και κάθισε καταχειροκροτούμενος στο πιάνο του. Δύο ολόκληρες ώρες και κάτι λεπτά κράτησε η συναυλία που τέλειωσε με το τραγούδι του Ουράνιου Τόξου. Η μαγική στο σύνολό της, αλλά και στις λεπτομέρειές της αυτή συναυλία με πρωταγωνιστή… έναν καρκινοπαθή. Τον έβλεπα να συνοδεύει με το πιάνο του τη Σοφία που τραγουδούσε, να τραγουδεί μαζί της ή μόνος του, να μιλά για πρόσωπα και πράγματα, να παθιάζεται, να ξεσηκώνει τον κόσμο, που ειδικά ένα μέρος σε κάποια τραγούδια, όπως στα “Ο άγγελός μου”, “Σκόνη και θρύψαλα” και “Καρδιά μου λιώνω”, παραληρούσε, και μου φαινόταν απίστευτο. Του το είπα μετά τη συναυλία ιδιαιτέρως και χαμογέλασε πλατιά. «Μα εγώ έχω δηλώσει στρατιώτης του “Ορίζοντα” και πιστεύω ότι μετά απ’ την όποια μπόρα έρχεται το ουράνιο τόξο», μου είπε…
Σύννεφα στον ουρανό/ αστραπόβροντα κακό./ Κι η καρδούλα σου χτυπά/ σαν πουλιού σε ξόβεργα!/ Μα στα σύννεφα κρυμμένος/ ένας ήλιος ξαγρυπνά/ τις αχτίδες του γυαλίζει/ κι όλο σιγοτραγουδά./ «Δεν φοβάμαι, μπόρα είναι/ θα περάσει και θα φύγει/ λαμπερό Ουράνιο Τόξο/ μες στην πλάση θ’ ανατείλει»./ Σαν παράξενα πουλιά/ στο κορμί στήσαν φωλιά/ πόνος, πυρετός και ζάλη/ στην ψυχή ανεμοζάλη./ Μα κρυφά μέσα στο στήθος/ η ελπίδα φτερουγίζει/ κλώθει στίχους, φαίνει ήχους/ και σου γλυκοψυθιρίζει./ «Μη φοβάσαι, μπόρα είναι/ κι όπου να ’ναι θε να φύγει/ λαμπερό Ουράνιο Τόξο/ και για σένα θ’ ανατείλει». (Στίχοι: Ευδοκία Σκορδαλά – Κακατσάκη. Μουσική: Στέφανος Κορκολής. Πρώτη Εκτέλεση: Στέφανος Κορκολής – Σοφία Μανουσάκη).
