Και στη μέση η χαρά
“Και στη μέση η χαρά”. Μου ’ρθε πολλές φορές στο νου αυτή η φράση, που είναι ο τίτλος μιας βραβευμένης, απ’ τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά, ποιητικής συλλογής, ενώ παρακολουθούσα την απονομή των βραβείων σε μαθητές Δημοτικών, Γυμνασίων και Λυκείων των Ν. Χανίων και Ρεθύμνου, που συμμετείχαν στον 1ο Παγκρήτιο Διαγωνισμό Δημοσιογραφικών Δεξιοτήτων “Λευτέρης Δασκαλάκης”, τον οποίο διοργάνωσε ο Σύλλογος Νεανικής Δημοσιογραφίας “Τύπος και Ουσία” στον ξετρουλιαχτό από κόσμο (μαθητές, γονείς, δασκάλους και πολλούς πνευματικούς ανθρώπους του τόπου μας) χώρο εκδηλώσεων του Μουσείου Τυπογραφίας των “Χανιώτικων νέων”. Μα και πριν αρχίσει η απονομή, κατά τη διάρκεια της ξενάγησης που έγινε σ’ όλους τους χώρους του μοναδικού στο είδος του, σε πανελλήνιο επίπεδο, αυτού σχολείου, απ’ τη διευθύντρια της εφημερίδας μας Ελια Κουμή, όπως και μετά την κυρίως εκδήλωση στα “πηγαδάκια” που… ανοίχτηκαν. Πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα η χαρά, κυρίως, στα μάτια των μικρών δημοσιογράφων. Οχι, όμως, μόνο στα δικά τους. Εύκολα μπορούσε να τη συναντήσει κανείς, επίσης απαστράπτουσα και σ’ αυτά των γονέων και των δασκάλων, όπως και όλων των άλλων παραβρισκομένων και, προπάντων σ’ εκείνα των δυο βασικών συντελεστών της πανωραίας αυτής πρωτοβουλίας και συντονιστών της εκδήλωσης, του και προέδρου του Συλλόγου “Τύπος και Ουσία” δασκάλου Γιώργου Δασκαλάκη και του μέλους της Επιτροπής του Διαγωνισμού δασκάλου – ιστορικού ερευνητή Γιώργου Πιτσιτάκη, ο οποίος, ειρήσθω ω παρόδω, είχε και την επιμέλεια της ιδιαίτερα καλαίσθητης έκδοσης απ’ τα “Χανιώτικα νέα” του πρώτου διηγήματος του Μανώλη Κριαρά με τίτλο “Τέτοια ζωή”, που δημοσιεύθηκε πριν από 90 χρόνια στο νεανικό λογοτεχνικό περιοδικό “Αυγερινός” και δόθηκε στους μαθητές που διακρίθηκαν.
Εκ των ων ουκ άνευ, ωστόσο, ότι και προϊόν χαράς ήταν τόσο ο χαιρετισμός του προέδρου της Κριτικής Επιτροπής του Διαγωνισμού, δημοσιογράφου, ποιητή και συγγραφέα Δημήτρη Κακαβελάκη (διαβάστηκε γιατί δεν μπόρεσε να παρευρεθεί λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων) όσο και ο χαιρετισμός του και ιδρυτή των “Χανιώτικων νέων”, εμπνευστή και δημιουργού του Μουσείου Γιάννη Γαρεδάκη, που επεσήμανε ότι «οι διάφοροι δημόσιοι φορείς, ακόμα και η Τοπική Αυτοδιοίκηση, έχουν πάρα πολλά να κάνουν και ίσως αυτά που αυτοί να νομίζουν ότι είναι λεπτομέρειες, να είναι τελικά η ουσία του πολιτισμού μας». Χάριν κυρίως των παιδιών υπάρχουμε και χάριν κυρίως των παιδιών δημιουργούμε! Βγήκε κι αυτό το μήνυμα, μήνυμα υπέρτατης χαράς, απ’ τη συγκεκριμένη εκδήλωση, που έγινε στον φυσικό της χώρο…
Αν θέλουμε περισσότερα τριαντάφυλλα…
Δείγμα γραφής ενός εφήβου, που στις αρχές του εικοστού αιώνα μετουσίωσε σε πεζό λόγο τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του, όπως ένας άλλος θα μπορούσε να γράψει ποίηση ή ένας τρίτος να εκφραστεί με τις καλές τέχνες, αποτελεί το αναφερόμενο στην προηγούμενη εύφημη μνεία διήγημα του “μυθικού”, ας μου επιτραπεί το επίθετο, γλωσσολόγου Μανώλη Κριαρά, με τίτλο “Τέτοια ζωή”, μας λέει ο έχων την επιμέλεια της έκδοσής του απ’ τα “Χανιώτικα νέα” σ’ ένα μικρό το δέμας, (32 σελ.), πλην όμως ιδιαίτερα προσεγμένο βιβλίο, Γιώργος Πιτσιτάκης. Δείγματα γραφής των σημερινών παιδιών θα αποτελούν, με την ίδια λογική για τον ιστορικό ερευνητή του μέλλοντος και τα διακριθέντα κείμενά τους στον περί ου ο λόγος Παγκρήτιο Δημοσιογραφικό Διαγωνισμό, ο οποίος είχε σαν κεντρικό θέμα το λίαν επίκαιρο τη σήμερον ημέρα “Πολιτισμός και εγκληματικότητα”.
Το “scripta manent” (τα γραπτά μένουν) των Λατίνων εξακολουθεί να ισχύει, βλέπετε. Εκ των ων ουκ άνευ ότι ισχύει και για τα σημερινά περιοδικά, “πνευματικός πατέρας” των οποίων σε επίπεδο Νομού Χανίων, είναι ως γνωστό το μαθητικό περιοδικό “Τα Χανιωτάκια”, που βγάζει στο λιακωτό της δημοσιότητας, συνεχώς, εδώ και 32 χρόνια ο τοπικός Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών. Ο Τζορτζ Ελιοτ το έγραψε ότι, αν θέλουμε περισσότερα τριαντάφυλλα, θα πρέπει να φυτεύουμε περισσότερες τριανταφυλλιές. Τον λόγο τούτο σαν γνώμονα χρησιμοποιώντας, λέω, ότι, αν θέλουμε ως δάσκαλοι, ως γονείς και ως κοινωνία, να συναντήσουμε τα παιδικά τριαντάφυλλα στην πλήρη τους άνθηση στον χώρο του μαθητικού Τύπου, θα πρέπει να τα αναζητήσουμε. Εκεί, όπου ο πολύχρωμος, πολύτροπος, πολύγνωμος και πολύβουος κόσμος της παιδικής ηλικίας αποκαλύπτεται ακόμα κι όταν φαίνεται ανάπηρος, άπειρος στην ακεραιότητά του…
