Μπήκα με φόρα στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς, πήρα το καλάθι του “νοικοκύρη” και έφυγα προς τα… τυριά. Γραβιέρα προσφορά στα… 13 ευρώ, η φέτα ολίγα λεπτά πιο ακριβή από την τελευταία επίσκεψη, ας μείνουμε λοιπόν στο λευκό τυρί άλμης.
Απέφυγα το διάδρομο των ζυμαρικών -κυρίως για λόγους διατροφικούς και όχι οικονομικούς- και προχώρησα στο ράφι με το μέλι. Επέλεξα τοπικό (πάντα) και ας μην είναι θυμαρίσιο αλλά πιο προσιτό (βασικά είχε τη μικρότερη αύξηση σε σύγκριση με τα άλλα).
Στα χαρτικά η ποικιλία μεγάλη, για να σου πουλήσουν -λίγο πολύ- την ίδια ποιότητα σε διαφορετικές τιμές. Σε λίγο το κάθε ρολό υγείας θα έχει τόσο λίγο… χαρτί που θα πουλιέται “άπαξ” για μια επίσκεψη στο “μέρος”. Στα λαχανικά επέλεξα “Χ”. Πάνε οι εποχές που όλα όσα αγοράζαμε ήταν βιολογικά. Πατάτες και τομάτες λοιπόν συμβατικές, λάχανο και καρότο βιολογικά όλα στο ίδιο καλάθι.
Στα απορρυπαντικά αναζήτησα τις προσφορές αλλά μπερδεύτηκα αφού όλες φαίνονταν σαν… υπεριτιμολογήσεις. Σαπούνι της ΑΒΕΑ λοιπόν, κάτι παραπάνω ήξεραν οι παλιοί.
Τελικά δεν γλύτωσα τον διάδρομο των ζυμαρικών, είναι και αυτά μια κάποια λύση για το μεσημεριανό τραπέζι. Πέρασα “σφαίρα” από το ταμείο αποφεύγοντας να κοιτάξω την ταμία στα μάτια…
Μου φάνηκε ότι ήταν πιο τρομοκρατημένη και από μένα βλέποντας τα νούμερα να σχηματίζονται στην ταμειακή της μηχανή…
