Εφυγε ο θρυλικός παπάς των ορειβατών και των Λευκών Ορέων, ο παπα-Γιώργης Χιωτάκης, που, αν και εισήλθε σε κάποια ηλικία στην ιεροσύνη, για δεκαετίες υπηρέτησε πιστά την Ορθοδοξία, τον άνθρωπο, τα Σφακιά, την παράδοση και τις Μαδάρες μας.
Περνώντας δύσκολα για να επιβιώσει με έντεκα παιδιά, δεν χρησιμοποίησε τότε το λειτούργημά του για τον σκοπό αυτό. Ο απλός Λευίτης που, αν και τα γράμματά του ήταν λίγα, όπως απέδειξε, δεν του χρειαζόταν περισσότερα για να βρεθεί πάντα κοντά στους ανθρώπους, με λόγια απλά, βγαλμένα από τα βάθη της καρδιάς του. Από μια καρδιά και μια ψυχούλα που πάντα πονούσε, στην κάθε δύσκολη περίσταση και αυτό φαινόταν με τα δάκρυα συγκίνησης που έρχονταν στα μάτια του όταν τέλειωνε κάποια ομιλία.
Είχα την ευτυχία να τον ζήσω πολλές φορές και τι να πρωτοθυμηθώ. Πριν πολλά χρόνια, όταν φτάσαμε στην ακτή του φαραγγιού της Τρυπητής, για να λειτουργήσει τη νύχτα στο πανηγύρι του Προφήτη Ηλία, όπως πήγαμε από την προηγούμενη μέρα θέλησε να τελέσει τη Θεία Λειτουργία και στο εκκλησάκι του Αη Νικόλα στην ακτή. Μόνος αυτός, με ένα μικρό παιδί για βοηθό και μόνο εμένα για εκκλησίασμα. Πέρασαν δύο ώρες και δεν τελείωνε η ακολουθία οπότε του ψιθυρίζω:
– παπα-Γιώργη μόνο εμείς είμαστε… Κάτι που τον εξόργισε δικαιολογημένα και μου απάντησε:
– Και επειδή είμαστε λίγοι δεν θα κάμω σωστά τη Λειτουργία;
Στην πρώτη, μετά από πολλά χρόνια, λειτούργηση της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, στο φαράγγι Σαμαριάς που από τότε καθιερώσαμε να πραγματοποιείται κάθε χρόνο με επιτυχία. Ηταν ακριβώς η ημέρα της, η 1η Απριλίου 1989 και το νερό πολύ, στο κλειστό ακόμη φαράγγι. Στην αναχώρηση βούταγε στο ορμητικό ποτάμι με τα στιβάνια ως τα γόνατα και μετά, απέναντι, κάθε φορά, καθόταν σε έναν βράχο και σήκωνε ψηλά τα πόδια για ν’ αδειάσουν.
Στο Μιτάτο Κατσιβέλλι, στα 2.000 μ., στα εγκαίνια του καταφυγίου Χουλιόπουλος – Σβουριχτή, τον Οκτώβριο του 1992. Στο πανηγύρι του Αη Γιώργη, στα απομονωμένα και χωρίς δρόμο τότε Λιβανιανά. Στον Αη Στράτηγο της Αράδαινας. Στον Αγιο Παύλο της ακτής Σελούδας Αγίας Ρουμέλης. Στο Λουτρό. Στον Αγιο Ιωάννη των Σφακίων. Οπου βουνό και φαράγγι, όπου ανάγκη και ο παπα-Γιώργης. Με το πελώριο βουργιάλι στην πλάτη, ώρες να περπατάει στα κακοτράχαλα μέρη για να αναστήσει μέσα σε λίγες ώρες σε δύο ή και περισσότερα χωριά.
Και διαρκής αγώνας για τους πολύτεκνους, για τα Σφακιά. Με τα ελάχιστα γράμματά του, αλλά με τη φλόγα της καρδιάς, να στέλνει υπομνήματα και σχέδια προτάσεών του σε βουλευτές, υπουργούς, Υπηρεσίες. Διαρκώς νάναι σε αγωνία για τον άνθρωπο, για τα Σφακιά.
Πάντα είχε μαζί του, όταν κατέβαινε στα Χανιά, ένα μάτσο χαρτιά με φωτοτυπίες που μοίραζε σε γνωστούς και αγνώστους, με σχέδια, με νουθεσίες, με έργα.
Κάποτε, χαριτολογώντας, αλλά πιστεύοντας σε αυτό που έλεγα, του είχα πει: «παπα-Γιώργη, πρέπει να βρεθεί τρόπος να σε ανακηρύξουμε μητροπολίτη Λευκών Ορέων, μητροπολίτη της Μαδάρας». Τι πιο δίκαιο, αλλά ανέφικτο τυπικά. Ας με συμπαθάνε οι σεβάσμιοι μητροπολίτες μας, αλλά στην καρδιά μου, στην καρδιά των ορειβατών, ο παπα-Γιώργης έμεινε πλέον σαν μητροπολίτης της Μαδάρας μας.
Σαν ένα ριζιμιό χαράκι της που δεν θα το αγγίξει κανένα κατακαίρι και ο χρόνος. Ωρα καλή παπά μας. Σίγουρα δεν θα σε ξεχάσουν οι ορειβάτες και οι άνθρωποι της Μαδάρας, μα και η ίδια η Μαδάρα ποτέ.
