Οι αποκαλύψεις ότι η δημοφιλία του κ. Σαμαρά έχει πέσει αισθητά και τα ποσοστά της ΝΔ φθάνουν γύρω στο 14% προκαλούν συναγερμό και υπόγειες διεργασίες να εξαναγκαστεί ο αρχηγός σε παραίτηση, πράγμα που θεωρείται δύσκολο να γίνει, όπως αφήνουν να εννοηθεί άνθρωποί του, που τον γνωρίζουν καλά απ’ το παρελθόν.
Για τούτο στη Συγγρού εφεύραν τη διαδικασία διεξαγωγής Εθνικής Συνδιάσκεψης του κόμματος, εν αντιθέσει με τη διενέργεια Συνεδρίου, που ζητούν βάσει του καταστατικού πρωτοκλασάτα στελέχη του κόμματος. Μπορεί ο αρχηγός να προκαλεί τέτοιου είδους ανώδυνες για τον ίδιο συγκεντρώσεις, διότι ξέρει ότι εκεί δεν μπορούν να ληφθούν αποφάσεις, όπως στο συνέδριο και δεν θα πειραχθεί τίποτα στη δομή της ΝΔ, όπως είναι σήμερα. Αυτό, που ορέγεται να γίνει, είναι ν’ ανεβούν στο βήμα οι αντισαμαρικοί, ν’ απεραντολογήσουν για την πορεία του κόμματος, να καυτηριάσουν, ν’ αποφορτιστούν από την κρίση της ήττας και πέραν τούτου ουδέν.
Εκεί ποντάρει ο κ. Σαμαράς να αποφύγει με κάθε τρόπο το αποτέλεσμα της άσκησης κριτικής για την ορθότητα των πράξεών του και να διατηρηθεί στην αρχηγία. Τον φοβίζει, όμως, ότι η κοινή γνώμη διαπιστώνει πως δεν ασκείται αξιόλογη αντιπολιτευτική κριτική και τούτο το ερμηνεύει η κοινωνία ότι η ΝΔ πλέον δεν αποτελεί εναλλακτική λύση. Επίσης, δεν ξεχνά αυτό που συμβαίνει συνήθως ότι εκεί που δεν υπάρχει συνέχεια αρχίζει το τέλος. Γι’ αυτό εκείνο που επιδιώκουν οι ηττηθέντες ηγέτες είναι να συνεχίσουν να υποδύονται τους αρχηγούς, αδιαφορώντας, αν τα στελέχη τους και οι οπαδοί τους εξακολουθούν να τους θέλουν.
Αγνοεί ο κ. Σαμαράς ότι οδηγεί το κόμμα σε συρρίκνωση και ότι το πρόβλημα είναι θέμα τακτικής. Δεν θέλει να θυμάται ότι όλα τα προσωποκεντρικά κόμματα έχουν κοινή τύχη. Το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε Παπανδρεϊκό, συνέχισε με τη Σημιτοκρατία και κατέληξε στους Βενιζελικούς του 3%. Στη ΝΔ έχουμε τους Καραμανλικούς, μεσολάβησε ο Μητσοτάκης και φθάσαμε στον Σαμαρά. Αυτή τη στιγμή ο τελευταίος των Μοϊκανών προσπαθεί να βρει τον… βηματισμό του.
Με τον τρόπο του και τη συμπεριφορά του μάλλον θόρυβο κάνει, χωρίς αποτέλεσμα για πολλούς λόγους. Επιβουλεύεται σειρά ενεργειών, που αποσκοπούν στη φθορά του Καραμανλή, όπως φάνηκε απ’ τις αιχμές που άφησε στη συζήτηση για την Εξεταστική Επιτροπή για τα μνημόνια. Είπε ότι «η κρίση έφερε τα μνημόνια και όχι τα μνημόνια την κρίση». Υπονοούσε την προ Γ.Α.Π. πρωθυπουργία για την οποία, αν και ρωτήθηκε απ’ τον κ. Τσίπρα, δεν απήντησε. Εξ άλλου η αποφυγή του Εκτακτου Συνεδρίου αποσκοπεί κατά μία έννοια και στο να απορροφηθούν τα φλέγοντα ζητήματα του κόμματος σε ατέρμονες συζητήσεις και να χαθεί η ουσία της πραγματικότητας.
Εχοντας υπ’ όψιν τα χρόνια της μοναξιάς του, πιστεύει ότι αν παραιτηθεί, θα σημάνει το πολιτικό του τέλος και ότι σε αποτυχία της κυβέρνησης Τσίπρα θα κληθεί να ξανακυβερνήσει. Οι κύκλοι γύρω του τον ωθούν στην προσπάθεια επανάληψης των γεγονότων του ’12. Τότε με τον Παπαδήμο ενσωματώθηκαν στην κυβέρνηση οι αντιμνημονιακοί και ασπάσθηκαν τον μνημονιακό προσανατολισμό. Ηταν εύστοχη ενέργεια να μοιρασθούν και να χαθούν οι ευθύνες μέσα στα περί ανάγκης διάσωσης της πατρίδος, δημιουργώντας σύγχυση στον κόσμο να ξεχωρίσει πότε έπρατταν σωστά πριν το μνημόνιο ή μετά, με το μνημόνιο.
Εάν επιχειρείται η επανάληψη του ίδιου εγχειρήματος για κυβέρνηση Εθνικού σκοπού, με στόχο τη μνημονιοποίηση και του Αλέξη Τσίπρα, μάλλον ασχολούνται με άλλα και όχι με αυτά που πρέπει.
