«Με τη σκάλα στον ώµο, ανάµεσα στις ελιές, επέρασε/ το φάντασµα της. Ήταν η µάνα µου, τη γνώρισα/ απ’ το τσεµπέρι της που σάλευε λυµένο, από τα χέρια/ κι από τη δέσµη του φωτός που απέπνεε το χαµόγελο της./ Η ώρα, το χώµα, ο γνώριµος κυµατισµός του εδάφους/ ταίριαζαν µε την παρουσία της./ Τη φώναξα χωρίς/ αµφιβολία καµιά· εκείνη µε χαιρέτισε/ µ’ ένα νόηµα αέρινο./ Πάτησε έπειτα στα νύχια,/ πήρε ν’ ανυψώνεται. ∆ιέσχιζε τον αέρα/ προς τον ουρανό, όπως ήταν µε τη σκάλα της./ Κάθε τέτοια εποχή, απλώνει τα λιοπάνια της και τα ξαναµαζεύει. Έρχεται και βοηθάει τη γη». Το ποίηµα “Η λιοµαζώχτρα” του Νικηφόρου Βρεττάκου (“Απογευµατινό ηλιοτρόπιο”, 1976). Όνειρο νοεµβριανής νυκτός… Στο λιοµάζωµα που άρχισε η έγνοια και της δικής µου µάνας, απ’ το άλλο ηµισφαίριο της ζωής, όπου κατοικοεδρεύει…
«Όπου κι αν λάχω κατοικία,/ δεν µ’ απολείπουν οι καρποί·/ ως τα βαθιά µου γηρατεία/ δεν βρίσκω στη δουλειά ντροπή./ Μ’ έχει ο Θεός ευλογηµένη/ κι είµαι γεµάτη προκοπή./ Είµαι η ελιά η τιµηµένη.// Φρίκη, ερηµιά, νερό, σκοτάδι/ τη γη τη θάψαν µια φορά./ Εµέ ζωής φέρει σηµάδι/ στον Νώε η περιστερά./ Όλης της γης είχα γραµµένη/ την οµορφάδα και χαρά./ Είµαι η ελιά η τιµηµένη.// Εδώ στον ίσκιο µ’ αποκάτου/ ήλθ’ ο Χριστός ν’ αναπαυθεί·/ κι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά του/ λίγο προτού να σταυρωθεί./ Το δάκρυ του δροσιά αγιασµένη,/ έχει στη ρίζα µου χυθεί./ Είµ’ η ελιά η τιµηµένη». Από το ποίηµα του Κωστή Παλαµά “Ελιά”. Απ’ τα πρώτα ποιήµατα που έµαθα απ’ έξω. Να το απαγγέλλω ξανά και ξανά «τω καιρώ εκείνω», πήγαινα Τετάρτη ∆ηµοτικού και ήταν στο Αναγνωστικό της, µε θυµούµαι. Μ’ αυτό το ποίηµα µου φάνηκε πως υποδέχτηκα στ’ όνειρό µου τη µάνα µου…
«Έφταξε ο καιρός, καλέ, που πέφτουν οι ελιές/ και τα λιόφυτα θα πιάσουν πάλι οι κοπελιές./ Μυλωνάδες και µαζώχτρες θα τα λέµε, πότες – πότες/ κι αφορµή θα ’ναι οι ελιές να ’χουµε χρυσές δουλειές./ Φύσηξε βοριά, καλέ, και ρίξε µια ψιλή βροχή/ και για µας τους µυλωνάδες ήρθε τώρα η εποχή./ Να θωρούµε τις µαζώχτρες να τα λέµε πότες πότες/ κι αφορµή θα ’ν’ οι ελιές να ’χουµε χρυσές δουλειές./ Όλες οι γειτονοπούλες τα καλάθια θα βαστούν και στη φάµπρικα θα µπαίνουν/ κάθε τόσο να ρωτούν./ Και θα µας παρακαλούνε για τσ’ ελιές τους να ρωτούνε/ κι αναλόγως κάθε µια θα πληρώνει αλεστικά./ Πάρε το καλάθι κι έλα,/ όµορφη µου κοπελιά, κι εγώ θα βαστώ τη σκάλα ν’ ανεβαίνεις στην ελιά./ Σα γεµίσεις το καλάθι θα πιαστούµε στα φιλιά/ και θα βγάλουµε το λάδι αποκάτω απ’ την ελιά». Να τραγουδώ το γνωστό τραγούδι “Μυλωνάδες και µαζώχτρες” του αξέχαστου Κώστα Μουντάκη µου φάνηκε ότι συνέλαβα τον εαυτό µου, µεταξύ ύπνου και ξύπνιου…
Και στα πεταχτά
Παγκόσµια Ηµέρα Καλοσύνης (World Kindness Day) χθες 13 Νοεµβρίου. Με πρωτοβουλία του Παγκόσµιου Κινήµατος Καλοσύνης, όπως διαβάζω στο ∆ιαδίκτυο – το 2000 η καθιέρωση της. Σιγά που θα την άφηνε να περάσει απαρατήρητη η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. «Ο κόσµος µας καλύτερος αν θέλουµε να γίνει,/ θα πρέπει µέσα στην καρδιά, να ’χουµε καλοσύνη.// Καλοσυνάτος άνθρωπος είναι όποιος προσφέρει,/ και βοηθά όπως µπορεί αυτόν που υποφέρει.// Η καλοσύνη αρετή απ’ την καρδιά πηγάζει/ σαν ήλιος ανοιξιάτικος/ τα σύννεφα σκεπάζει». Τα που µας λέει στις σηµερινές της µαντινάδες.
Ανεβαίνουν κάθε µέρα οι νεκροί από τους βοµβαρδισµούς στη Λωρίδα της Γάζας, χώρια όλα τ’ άλλα. ∆ίχως τέλος το µακελειό των αµάχων. Εις ώτα µη ακουόντων οι όποιες διαµαρτυρίες. Ωστόσο ο φόβος για επέκταση του πολέµου όσο πάει και µεγαλώνει.
«∆υο ανθοστήλες βάσταγαν τ’ ανθοδοχεία:/ από έναν καλογυαλισµένο µπρούτζινο κάλυκα οβίδας,/ µπουκωµένον µ’ ανθοδέσµη ηρωισµούς./ Στη µέση τους, στον τοίχο,/ κορνιζωµένα δέκα παράσηµα./ Και µπροστά τους, το µικρό γραφείο του εγγονού./ Γεµάτο αντιπολεµικές αφίσες/ κι ένα αγαλµατίδιο – σήµα των ειρηνιστών,/ µε τον παγκόσµιο ανθρωπισµό γονατιστό µπροστά του». Από το “Ψηφιδωτό” (τρίτη ποιητική σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.
