Και το ’λεγα. Αμα βλέπεις αγελάδες στον ύπνο σου το πρωί θα μουγκανίζεις. Κι όχι πως ήντουσαν απλές αγελάδες, μα καλοθρεμμένες που δε χωράγανε να μπούνε από την πόρτα του στάβλου. Αυτό που λένε «παχιές αγελάδες».
Κι άμα ξύπνησα, θυμήθηκα τη συχωρεμένη τη μάνα μου που μου έλεγε κάθε που έβλεπα τέτοιο όνειρο.
– Σε καλό σου παιδί μου! Ή θα πλουτίσεις ή καλό κυβερνήτη θα αποχτήσεις, ή θα πεινάσεις.
Κατσούφιαζα εγώ, ρώταγα.
– Και τι απ’ όλα ρε μαμά θα μου συβεί;
– Άμα μεγαλώσεις θα καταλάβεις. Ή βαρυστομαχιασμένος έπεσες, ή θα πλουτίσεις…
Οπότε, με βάση αυτά, δεδομένου ότι οι κυβερνώντες φροντίζουν για την απόλυτη υγεία μας, τρώμε πάντα λίγο, έως ελάχιστο και το δε βράδυ, συνιστούν παξιμαδάκι με χαμόμηλο, που εξασφαλίζει ελαφρύ, ανέφελο, απονήρευτο, άγλυκο και ανονείρευτο ύπνο.
Και με την εις άτοπον απαγωγή που μάθαμε στην άλγεβρα, συμπέρανα ότι, κατά μαμά, θα πλουτίσω.
Αυτό με έβαλε στον πειρασμό ν’ αρχίσω τα γέλια, παρ’ ό,τι δεν εκλέχτηκε πρόεδρος και πάμε για εκλογές.
Και, πού είσαι. Μπήκα στο σαραβαλάκι μου, μαζί κι η συμβία μου, να πάμε στο Καστέλι για σπατάλες. Μέχρι και σαμπάνια, λέει, θα αγόραζα να υποδεχτούμε και να κανακέψουμε τον καινούργιο χρόνο για νάναι πιο καλός και να βγει αληθινό το όνειρο. Να φανταστείς η συμβία μου, που πάντα με προσγειώνει άμα τα βλέπω όλα ρόδινα, τούτη τη φορά, χειροκρότησε και μου λέει καθώς οδηγούσα.
– Λες οι παχιές αγελάδες… θυμάσαι και τον χρυσούν αιώνα του Περικλέους…
Αυτό κι αν δε μου έδωσε φτερά.
– Δίκιο έχεις. Θα πάρουμε και μερικά λαχεία πρωτοχρονιάτικα, είπα ενθουσιασμένος.
– Σιγά το μερικά. Ένα και πολύ είναι. Αλλιώς, γιοκ σαμπάνια.
Εδώ κόπηκε η λίαν ενδιαφέρουσα συζήτηση μια και περνούσαμε από το φούρνο.
– Σταμάτα για ψωμί, μου θύμισε.
Μόλις μπήκα στο φούρνο ρε παιδιά, μνήσθητί μου Κύριε. Ήταν η Ασπασία. Η γυναίκα του Ηλία. Και να δεις χαρές! Πήρα δυο καρβέλια και πίσω, στο αυτοκίνητο.
Μόλις είπα ότι ήταν η Ασπασία, πήδηξε απ’ τη χαρά της η συμβία.
– Δε σου τα ’λεγα; Θα πλουτίσουμε! Ξέρεις ποια ήταν η Ασπασία;
– Του φούρναρη η γυναίκα.
– Όχι! Στην αρχαιότητα. Δεν ήταν γυναίκα του Περικλή;
– Άα, η ετέρα…
– Ετέρα, ξεετέρα, αυτή έσερνε απ’ τη μύτη τον Περικλή… κι έγινε ο χρυσός αιώνας…
Κείνη την ώρα, στη στροφή, ντριιν, το ρημάδι το κινητό. Έπιασα δεξιά, το άνοιξα κι απόμεινα σύξυλος, όταν άκουσα μια πρόσχαρη νεανίζουσα φωνή.
– Εδώ Περικλής. Χρόνια Πολλά!
Οπότε καταλαβαίνεις τι έγινε. Ενθουσιασμός! όλα καλά πάνε.
Ήταν ο καλός φίλος από την Μυτιλήνη με το πλούσιο πολιτιστικό, θεατρικό, συγγραφικό έργο, με το ανεξάντλητο χιούμορ, τον καλό λόγο, την αισιοδοξία και την έντονη δημιουργική ζωή του. Είναι αυτός που έχει χτυπήσει οχτώ δεκαετίες, ακμαίος ζωηρός και πρόσχαρος που δεν μετράει τα χρόνια.
– Άστα να περνάνε. Δεν μ’ ενδιαφέρουν.
Κι όλο προσπαθεί να μεταδίδει την αισιοδοξία του σφαιρικά.
– Θα τον βρει το δρόμο της η Ελλάδα, μου λέει.
– Για την κρίση; Τι λες.
– Δεν με ενδιαφέρει η οικονομική κρίση. Αυτή θα περάσει. Το πρόβλημα είναι πως οι νέοι σήμερα δεν ενδιαφέρονται για τον πολιτισμό, δε διαβάζουν, δε δημιουργούν κάτι καινούργιο, κάτι δικό τους. Αυτό είναι το πρόβλημα Γιώργο.
– Κρίση αξιών, Περικλή.
– Κρίση πολιτισμού. Λίγοι αυτοί που ενδιαφέρονται σήμερα. Η γενιά μας. Αν φύγουμε…
– Θ’ αργήσουμε.
– Θα μας βαρεθούν, αλλά πρέπει να δούνε την ανάγκη για ανάπτυξη. Πνευματική, πολιτισμική. Αλλιώς πού θα στηριχτούν να κρατήσουν την πατρίδα μας όρθια;
Έτσι, με προσγείωσε ομαλά, με φόρτωσε καινούργια ερωτηματικά εύηχα και ευήκοα, με άρωμα αρχιπελάγους κι ανθρώπου ζυμωμένου στην τέχνη και λογοτεχνία, φτερούγησαν ονείρατα κι ονειροκρίτες και λαχεία για απρόσμενο πλουτισμό, κι αρκέστηκα να συμφωνήσω με τον Περικλή που κι αυτός αναπόλησε τον χρυσό αιώνα, τότε που το καλό αμειβόταν και το κακό καταδικαζόταν κι έπεφτε ο πέλεκυς της κατακραυγής του πλήθους γνωρίζοντας πως «Φωνή λαού, οργή Θεού» που έλεγε στα εκατόν έξι της η μάνα μου.
Κι απόμεινα με τη γλυκόπικρη γεύση της αλήθειας και μιας ευκής που κάναμε, να αφυπνιστούν οι νεώτεροι, να σώσουν τον πολιτισμό μας, την Ελλάδα μας.
– Περιμένω το χρονογράφημά σου, μου είπε κλείνοντας ο Περικλής.
*gkamvysellis@yahoo.gr
