Εύθυμα, αλλά σοβαρά Θέλεις απόδειξη; Πέσε α%

Τα έχουμε ξαναπεί, ρε παιδιά, αλλά πνίγομαι.
Πνίγομαι γιατί μόλις έφυγε ο αλουμινάς.
Μια πόρτα αρχαία είχα, από τα μέσα του περασμένου αιώνα, που ή κλειστή ή ανοιχτή, το ίδιο έκανε. Αέρας, ζωντανά πάσης φύσεως με δυο ή τέσσερα πόδια μπαίνανε χωρίς πρόβλημα.
Επειδή, λοιπόν, πληθύνανε, κλεφτρόνια, διαρρήκτες, φονιάδες, κουτσομπόλες και κατσαρίδες, λέω, άντε να βάλουμε αλουμινένια πόρτα που θάχει και την κνησάρα απ’ όξω, δε θα μπαίνουν ενοχλητικές υπάρξεις. Ούτε καν ποντίκια. Γιατί έχουμε κι απ’ αυτά, παρά τις τρεισήμισι γάτες (η μία, σε γατοκαυγά, έχασε ένα μάτι) που υπάρχουν στην ιδιοκτησία μου. (Σιγά μην το ακούσει η εφορία. Τεκμήριο!).
Και να δεις, με τη μηδενική σχεδόν οικοδομική δραστηριότητα της εποχής μας, ο Περικλής ήρθε προτού του τηλεφωνήσω. Άλλες εποχές, μας είχαν στο περίμενε μήνες ολάκερους. Ρε τι σου κάνει η πείνα!
– Μάλιστα κύριε Γιώργο, σε μια βδομαδούλα είσαι με καινούργια πόρτα, απεφάνθη.
Χάρηκα εγώ, ενθουσιάστηκε η συμβία μου που θα κοιμόμαστε χωρίς τον φόβο των διαρρηκτών, κουνουπιών, απρόσκλητων επισκεπτών, ερπετών κι όλων των εις.. ων και μόνο που δεν τον φιλήσαμε τον Περικλή που είχε ένα χαμόγελο, ως κει πέρα. Μέχρι υποκλίσεις μας έκανε ο άγιος αυτός άθρωπος.
Οπότε πήραμε θάρρος, προχωρήσαμε στη δεύτερη ερώτηση, την πονεμένη.
– Πόσα θα κοστίσει.
– Δε βαριέστε. Δε θα μαλώσουμε.
– Ναι αλλά πόσο, επιμέναμε οι αναιδείς.
– Μην αγχώνεσαι  κύριε Γιώργο. Ξέρεις, εμένα δεν με ενδιαφέρουν τα λεφτά. Θα την κάνω την πόρτα και θα τα βρούμε. Για ένα μεροκάματο δουλεύω.
– Μα μη ζημιώσεις κι από πάνω Περικλή μου. Εργαζόμενος άθρωπος είσαι.
– Θα κάνω την πόρτα επειδή σας συμπάθησα…
Στην επιμονή μας όμως, αυτός ο ιεραπόστολος, απάντησε λίγο μπερδεμένα. Ξύπνιοι εμείς, καταλάβαμε λιγότερα από χίλια ευρώ. Ό, εστί μεθερμηνευόμενο, κοντά μιάμιση σύνταξη.
– Εντάξει. Προχώρα.
– Και σήτα έ;
– Φυσικά.
Έφυγε ο Περικλής χοροπηδώντας, μείναμε κι εμείς με σχέδια και όνειρα απαλλαγμένα από τα όσα είπαμε και με σκληρό πρόγραμμα εξοικονόμησης των χρημάτων. Ομορφα, συγκινητικά πράματα.
Σε πέντε μέρες (όχι μήνες όπως την εποχή των παχέων αγελάδων) η πόρτα τοποθετήθηκε με μια σήτα, όνειρο.
Μην τα πολυλογούμε, φτάσαμε στο πιο κρίσιμο σημείο. Αυτό της πληρωμής. Είχαμε κάνει κομάντο, βρέθηκαν τα λεφτά, του τα δώσαμε, μόνο τα χέρια μας δεν φίλησε, σου λέω, συγκινητικά πράματα, έκανε να φύγει.
– Απόδειξη; Τολμήσαμε να πούμε.
– Μάλιστα. Όλο το ποσόν;
Απορήσαμε για την προθυμία και τη νομοεφαρμογή εκ μέρους του και μ’ ένα στόμα είπαμε εν χορώ.
– Ε, βέβαια. Να τη βάλουμε στη δήλωση…
– Εγώ δεν έχω πρόβλημα. Αλλά θα πληρώσετε Φ.Π.Α. 230 ευρώ. Να την κόψω;
Στο άκουσα αυτής της φρικτής λέξης, ανατριχιάσαμε.
Και σε ρωτώ κύριε υπουργέ. Πες μου να χαρείς. Εσύ θα τα πλέρωνες; Μη μου πεις ναι. Δεν σε πιστεύω. Οπότε, τι γίνεται; Με κάνεις και μένα το βλάκα που πάω με το σταυρό κι ευαγγέλιο, με κάνεις παραβάτη του νόμου και συνεργό σε ένα μικρό σκάνδαλο ή οικονομικό έγκλημα.
Αυτό βέβαια, γίνεται με όλους. Υδραυλικούς, χτίστες, μαραγκούς, γιατρούς, δικηγόρους, ηλεκτρολόγους, μέχρι νεκροθάφτες και παπάδες.
Γι’ αυτό σου λέω. Κάνε κάτι.
Θες να σου πω εγώ ο άσχετος και κουζουλός πολίτης, ένα πράμα;
Υποχρέωσε τον κάθε ελεύτερο επαγγελματία να βάλει στο μυαλό του ότι όταν δίνει μια τιμή για τη δουλειά που θα κάνει θα υπολογίζει μέσα και τη ΦαΠΑ. Και να είναι αυθόρμητη, φυσιολογική κίνηση να κόβει πάντα απόδειξη χωρίς να τη ζητάμε.
Στείλε, τους αθρώπους σου να κάνουν βόλτα, όπου βλέπουν καινούργια οικοδομή, εργαστήριο, ιατρείο, νεκροταφείο, τα γνωστά;
Με τέτοιο μέτρο θα ξέρω πως η πόρτα θα μου κοστίσει όχι χίλια, μα χίλια διακόσια, αν μπορώ θα την κάνω κι η απόδειξη θα κόβεται αυτόματα. Να έχω καταπιεί, δηλαδή, το φασούλι. Μη μου έρχεται από πίσω σαν το κερασάκι της τούρτας, που πονάει; Με κατάλαβες; Αλλιώς, όπως στα εστιατόρια, δεν πληρώνω.
Ξέρω, είναι δύσκολο, η νοοτροπία μας, αλλά γιατί επί τέλους να σηκώνουμε τα βάρη μόναχα εμείς οι συνταξιούχοι, οι μισθωτοί κι οι βλάκες; Έ; Γιατί;
Αφού ρε Γιάνη είσαι κοσμοπολίτης, ξέρεις τι κάνουν στα προηγμένα κράτη. Κάνε κάτι να σε ξαναψηφίσουμε, ντε.