Εύθυμα, αλλά σοβαρά. Το πρώτο μου έγκλημα

1955. Φράγκο δεν υπήρχε, αλλά με πολύ αγώνα τελειώσαμε το γυμνάσιο τρία αδέρφια. Μπήκαν οι δυο Πανεπιστήμιο, κι είχαμε συμφωνήσει η αφεντιά μου να πιάσω δουλειά, ίσως σε οικοδομές μια και το μονόζυγο είχε δυναμώσει τα μπράτσα; μου, να συνεχίσουν οι άλλοι και μετά βλέπουμε! Τελειώνοντας, λοιπόν, την ογδόη (οκτατάξιο γυμνάσιο τότε), έδωσα εισαγωγικές κι αν πέρναγα θα γραφόμουν πανεπιστήμιο μη χάσω το δικαίωμά μου θα έπιανα δουλειά και θα συνέχιζα μετά τρία χρόνια.
Μα έλα που τα κατάφερα να μπω πρώτος και να πάρω υποτροφία Κρατική, δώδεκα χιλιάρικα το χρόνο; Ποσό αρκετό για να σπουδάσω και να ζούνε κι οι άλλοι ένα διάστημα!
Στην Τράπεζα Ελλάδος, λοιπόν, τρέμοντας, ο φοκαρεύς που μόλις είχα βάλει μακρύ παντελόνι (ήταν κι αυτό στην αμοιβή μου για την επιτυχία μου). Τι δουλειά είχα εγώ, ο της σφαλιάρας, ο μη έχων δικαίωμα λόγου, σε δυο μεγάλες πόρτες κατά τη Θελξιόπη την καφετζού;
– Σε μεγάλη πόρτα θα μπει το στερνοβύζι σου, έλεγε στη μάνα μου κάθε που πίνανε καφέ στην υπόγεια σουίτα μας.
Κι αντί μια, γινήκανε δυο οι μεγάλες πόρτες. Του Γεωπονικού Πανεπιστημίου στο Βοτανικό και της Τράπεζας Ελλάδος.
Έπαιρνα που λες το χιλιαρικάκι κάθε μήνα και στη μάνα μου να μπει στο κοινό ημιάδειο ταμείο.
Κάθε φορά κρατούσα ένα ελαχιστότατο ποσό, λέγοντας πως ήτανε κρατήσεις. Έτσι ξεκίνησα το προσωπικό μου ταμείο, σε ένα σακουλάκι, κρυμμένο στο βάθος της σχολικής μου τσάντας. Εκεί, έβαζα και τις δραχμούλες που ξεπερίσσευα από τα εισιτήρια. Αντί να πηγαίνω, ως είθισται, με το λεωφορείο στο Βοτανικό πρωί απόγεμα, προτιμούσα τον ποδαρόδρομο, κι η μιάμιση δραχμή έμπαινε στον κουμπαρά.
Φασούλι το φασούλι που λες γεμίζει το σακούλι, μαζευτήκανε κάτι, έπιασα και δουλειά το καλοκαίρι στη δακοκτονία, όπως κάθε καλοκαίρι, κράτησα κι από κει χαρτζιλικάκι, τα άλλα στη μαμά για το χειμώνα. Και να δεις, μου θύμιζα τα μυρμήγκια.
Οπότε έκανα αποθεματικό για τη μυστική εγκληματική μου ενέργεια να αγοράσω καινούργιο ποδήλατο εν έτει 1955 κρυφά καθ’ ότι απαγορευμένο. Μόνο διάβασμα επιτρεπόταν κι ας ήμουνα αριστούχος.
Αποτέλεσμα, να πηγαίνω, άκρως πρωτοποριακά, έντροχος στο Βοτανικό και να κάνω οικονομία σε εισιτήρια και …παπούτσια. Βλέπεις μυαλό!!
Αλλά, πού να βάζω το ποδήλατο μην το ανακαλύψουν;
Μια και δυο στο συνεργείο-γκαράζ αυτοκινήτων εκεί κοντά.
– Ρε παιδιά, το και το, τους λέω.
– Γιωργάκη, σε καταλαβαίνω, μα τι μπορώ να κάνω; Είπε φιλεύσπλαχνα ο κυρ Μήτσος ο γκαραζιέρης.
– Μπορώ να αφήνω εδώ το ποδήλατο μου;
– Με όλη μου την καρδιά. Σιγά τον τόπο που θα πιάσει.
– Για πληρωμή;
– Δε θέλω φράγκο από σένα. Σπουδάζεις.
Εκτίμησα την καλοσύνη του, μ’ έπιασε το τέτοιο μου, του λέω.
– Θα κάνω τσάμπα φροντιστήριο στο γιο σου…
Συγκινήθηκε κι αυτός μ’ αγκάλιασε, με μουτζούρωσε κατά λάθος, ένιωσα θαρρώ κι ένα δάκρυ του στο μπράτσο μου.
Κι έτσι ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι. Γιατί τότε μαζώναμε μπόλικη ευτυχία. Ήταν καρπός του δέντρου της αθρωπιάς.
Μέχρι που συνέβη το μοιραίο…
Μια μέρα μου λέει ο αδερφός μου Σωτηράκης.
– Σε είδα από το λεωφορείο πάνω σε ποδήλατο. Πού το βρήκες;
Ένα κρακ ένοιωσα μέσα μου και δαγκώθηκα.
– Το αγόρασα με τις οικονομίες μου από…
– Μα πήγαινες πολύ γρήγορα.
– Ορθοπεταλιά, Σωτηράκη.
Δεν κατάλαβε, αρκέστηκα να τον παρακαλέσω μην το πει στη μαμά. Δε θυμάμαι τι απάντησε.
Εκείνο που θυμάμαι, είναι τη μητέρα μου ένα μεσημέρι, φουρκισμένη, σε ρόλο ανακριτή.
– Πού το βρήκες το ποδήλατο;
Προσπάθησα να εξηγήσω ότι έτσι κάνω οικονομία σε εισιτήρια-παπούτσια, άδικα.
– Απαγορεύεται.
– Μα…
– Δεν έχει μα και μου. να το φέρεις εδώ, να το βάλουμε στην αποθήκη κάτω από τη σκάλα.
– Καλά…
– Όχι καλά. Σήμερα. Τώρα. Θα το ξαναπάρεις μαζί με το πτυχίο σου.
Μη έχοντας δικαίωμα αντίλογου, πήγα σαν το δαρμένο κυνηγόσκυλο, χωρίς να βγάλω άχνα στον κυρ Μήτσο πήρα δακρύβρεχτος το ποδήλατο και, στην υπόγειο σουίτα μας.
Δεν θα το πιστέψετε, με υποχρέωσε, το έκανα τρία κομμάτια και το έβαλα πάνω στη μοναδική ντουλάπα που είχαμε.
Να το βλέπω και να δακρύζω.
Το ξανακαβάλησα όταν διορίστηκα γεωπόνος στη Μυτιλήνη. Πετούσε το άτιμο!!!
Αυτά νεαρέ μου. Τα ακούς; Τα ακούω να λες.
1. Πολλοί νέοι μου το ζήτησαν, το γράφω.