Θλίψη στην τοπική κοινωνία, προκάλεσε η είδηση του θανάτου του γιατρού Αντώνη Βουκάλη, πρώην διευθυντή της Ορθοπεδικής Κλινικής του νοσοκομείου Χανίων. Ο εκλιπών ήταν πολύ αγαπητός στην τοπική κοινωνία για την προσφορά του μέσα από το νοσηλευτικό μας ίδρυμα, ενώ είχε αναπτύξει πλούσια κοινωνική και πολιτική δράση από τα νεανικά του χρόνια.
Συμμετείχε στον αντιδικτατορικό αγώνα αλλά και στη συνέχεια τα επόμενα χρόνια στο αντιβασικό κίνημα και στις πρωτοβουλίες στήριξης προσφύγων και μεταναστών.
Η Διοίκηση του Γενικού Νοσοκομείου Χανίων «Ο Άγιος Γεώργιος», με αφορμή τον θάνατο του Αντώνη Βουκάλη, πρώην διευθυντή της Ορθοπεδικής Κλινικής του νοσοκομείου, εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια και την βαθιά της θλίψη στην οικογένεια και στους οικείους του. Όπως αναφέρει: «Ο Αντώνης Βουκάλης ως γιατρός του ΕΣΥ διακρίθηκε για την ανιδιοτελή προσφορά του προς τους ασθενείς, το ήθος και τον επαγγελματισμό του.
Παράλληλα διακρίθηκε για την πλούσια δράση του μέσα από την Ένωση Γιατρών ΕΣΥ Ν. Χανίων, ενώ ανέπτυξε και έντονη κοινωνική δραστηριότητα».
Την κοινωνική δράση του Αντώνη Βουκάλη,επισημαίνει ο Βασίλης Πετρουλάκης τ. Συντονιστής Διευθυντής Ορθοπεδικής Κλινικής Νοσοκομείου Χανίων.
Οπως μεταξύ άλλων τονίζει: «Ποιός να πιστέψει πως αυτή η θορυβώδης, επιβλητική παρουσία, το πονηρό γέλιο κάτω από το μουστάκι, η καλά κρυμμένη γλύκα πίσω από την προσποιητή τραχύτητα, η ζεστή αγκαλιά, η καθαρή ματιά, πώς να πιστέψει κανείς ότι πέταξαν στα άστρα; Η Χανιώτικη κοινωνία, το Νοσοκομείο, η Αριστερά, οι μετανάστες του νησιού, οι ασθενείς του, οι φτωχοδιάβολοι της πόλης μας θρηνούν σήμερα έναν ακριβό αγαπημένο φίλο και συνοδοιπόρο.
Αυτον που το ανθρώπινο ιδεώδες για ένα κόσμο ανθρωπιάς, Δημοκρατίας και Δικαιοσύνης το υπηρέτησε από πολύ νέος. Φοιτητής της Ιατρικής Αθηνών κλείστηκε στο Πολυτεχνείο μαζί με άλλους σαν κι αυτόν και λειτούργησε το Ιατρείο του Αγώνα. Σαν ορθοπεδικός γιατρός στο Νοσοκομείο Χανίων και στην κοινωνία, υπηρέτησε με αυταπάρνηση και ανιδιοτέλεια τους ανήμπορους και πονεμένους, και η ανακούφισή τους ήταν η μόνη έγνοια του. Στα Κινήματα της πόλης ήταν συνεχώς παρών. Η αυτονόητη αλληλεγγύη προς όσους είχαν ανάγκη, η δυσεύρετη υποστήριξη των ανθρώπων που ήρθαν από μακριά απροστάτευτοι και ενδεείς στην χώρα μας. Δεν καταλάβαινε ούτε από χρώμα ούτε από θρησκεία ούτε από εθνικότητα παρά μόνο από απελπισμένα πρόσωπα. Σαν πολίτης του κόσμου είχε φλογερή πίστη στον ελεύθερο και ασφαλή άνθρωπο. Για αυτόν, το «γιατρός» δε σημαίνει ξεκομμένος από την κοινωνία. Ήταν όπως συνήθιζε ο ίδιος να λέει, συνδικαλιστής στο χώρο της υγείας και κοινωνικός εργάτης όσον αφορά τα προβλήματα που αφορούν την κοινωνία του 1/2 που ζούμε σήμερα…».
