Αιγαίο. Πρόβα “Συνδιαχείρισης”.

Οι εξελίξεις στο προσφυγικό και οι επιπτώσεις που προκύπτουν για τη χώρα μας, μέχρι να ομαλοποιηθούν, έχουν θορυβήσει την Αθήνα, καθ’ όσον το παζλ στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο δεν έχει ολοκληρωθεί. Λείπουν κομμάτια και δεν προβλέπεται να συμπληρωθούν σύντομα.
Η Αθήνα δεν πρόβλεψε και η κυβέρνησή της δεν πρόλαβε να προχωρήσει σε κάποιο σχεδιασμό, παρά τον προσανατολισμό της στον αμερικανικό παράγοντα απ’ τον οποίον περιμένει βοήθεια στον γεωστρατηγικό τομέα της περιοχής, κυρίως στο Αιγαίο. Το πώς θα μετεξελιχθεί το προσφυγο-μεταναστατευτικό θλιβερό γεγονός δεν μπορεί κανείς να το προδιαγράψει. Σε επίπεδο γεωστρατηγικών σχεδιασμών δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για το παραμικρό λάθος.
Πριν τη χρεοκοπία προηγήθηκε πολιτική παρακμή. Τώρα ένεκα προφανών απρόβλεπτων εξελίξεων άνοιξε η κερκόπορτα του Αιγαίου και μπήκαν μέσα ύπουλα βλέμματα, που θα προκαλέσουν καταστάσεις, για τις οποίες εκτιμάται ότι οι κυβερνώντες δεν θα μπορέσουν ν’ αποσείσουν τις ενδεχόμενες ενοχές, ούτε να επικαλεστούν αναπότρεπτα γεγονότα.
Ο,τι έγινε στο Αιγαίο δεν είναι τυχαίο. Το καθεστώς του έχει αλλάξει. Οταν περιπολεί το ΝΑΤΟ, όταν έχουμε την Ε.Ε. με τη Frontex να φυλάει τα σύνορα, γιατί αδυνατούμε εμείς και τους Τούρκους “εμπειρογνώμονες” (;) στα νησιά, πώς μπορεί να χαρακτηρισθεί το Αιγαίο; Ανοιχτή θάλασσα ή κάτι άλλο, που δεν το ξέρουμε και κάποια στιγμή θα σκάσει σαν “ουδέτερη ζώνη” στην οποία δεν διατηρείς τον απόλυτο έλεγχο, κάτι που μοιάζει με συνθήκες συνδιαχείρισης;
Οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες, αν ζητήσαμε εμείς ή άλλοι επέβαλαν την παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Το σημαντικό είναι ότι εμείς το δεχθήκαμε (!) Επί 60 χρόνια, παρά τα όσα συνέβαιναν στο Αιγαίο μετά την αποχώρησή μας απ’ το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και την κατ’ επίκλησιν απ’ τον Κ. Καραμανλή επανένταξή μας, καμία κυβέρνηση δεν είχε ζητήσει την ενεργή παρουσία του.
Το προσφυγικό ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ζήτημα που, ενώ έπρεπε να αντιμετωπισθεί διπλωματικώς, το ’καναν πρόβλημα δικό μας, να το ισορροπήσουμε σε επίπεδο εξωτερικής και γεωστρατηγικής πολιτικής. Και τι κερδίζουμε απ’ αυτό; Μήπως την αξιολόγηση; Αστείο πράγμα, αν αναλογισθούμε ότι πίσω απ’ αυτήν κρύβονται άλλες καταστάσεις, κυρίως η “συνδιαχείριση”.
Αλλάζει το σκηνικό με τα ελληνοτουρκικά, τώρα που είμαστε δημοσιονομικά με την πλάτη στον τοίχο. Το ΝΑΤΟ είναι αμυντικός οργανισμός, ούτε έρευνα, ούτε διάσωση κάνει, ούτε και επαναπροωθήσεις. Η Τουρκία, που είναι ουσιαστικός παράγοντας στην περιοχή, ζήτησε να είναι όλο και πιο κοντά το ΝΑΤΟ, να το αξιοποιήσει με κάποιου είδους εμπλοκή στη δημιουργία μιας ουδέτερης ζώνης μεταξύ τουρκικών και συριακών συνόρων κάποια στιγμή. Ενας άλλος επιπρόσθετος λόγος είναι η παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, να παρακολουθούνται οι κινήσεις του ρωσικού στόλου.
Λέγεται ότι αυτή η περίεργη “συνδιαχείριση” θα κρατήσει όσο θα υπάρχει το μεταναστευτικό. Μετά θα σταματήσει και θα επανέλθουν τα πράγματα στην προτέραν τους μορφή. Ομως μην ξεχνάμε ότι “ουδέν μονιμότερον του προσωρινού” και ότι εάν μια κατάσταση γίνει “ντε φάκτο” εδραιώνεται και καθίσταται νόμιμη, “ντε γιούρε”.
Δυστυχώς το να ανατρέψεις ένα γεγονός, που έχει δημιουργηθεί μετά απ’ τις πιο πάνω αιτίες, συνεπάγεται κινήσεις και πράξεις που ούτε εύκολες είναι ούτε ανώδυνες!