Εγκαινιάζεται το Σάββατο 20 Ιανουαρίου στην αίθουσα τέχνης Β. Μυλωνογιάννη (Χαρ. Τρικούπη 14), στα Χανιά, η έκθεση φωτογραφίας του Μιχάλη Πολυχρονάκη με τίτλο “Μετα-Ταμπακαριά: Το τελευταίο βλέμμα”.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 03/02/2024 και θα είναι ανοικτή 11.00 – 13.00 & 18.00 – 21.00 καθημερινά, εκτός Κυριακής,με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.
Όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση «τα χανιώτικα ταμπακαριά, εμβληματικό τοπόσημο της πόλης και διαχρονική πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες, ανακηρύχθηκαν πριν λίγα χρόνια «δια- τηρητέο μνημείο», με αποτέλεσμα την ολοσχερή αλλαγή της χρήσης του χώρου και το κλείσιμο ενός μεγάλου κύκλου παραγωγικής δραστηριότητας, που ήταν σε λειτουργία στην περιοχή, τουλάχιστον από την εποχή της Αιγυπτιοκρατίας…
Ετούτη ακριβώς η καθοριστική ανακήρυξη, που προοιωνίζεται ένα ευρύτερο «τέλος εποχής» και καθιστά αναγκαία μια επιτελεστική πράξη αποχαιρετισμού πριν την επικείμενη μετάβαση, είναι που ανακίνησε το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον του Μιχάλη Πολυχρονάκη.
Έχοντας εδώ και πολλά χρόνια εντρυφήσει και σχεδόν ταυτιστεί με το συγκε κριμένο θέμα, ο Μιχάλης Πολυχρονάκης, δεν αρκείται πια στις κοινότοπες προ- σεγγίσεις της νοσταλγικότητας και της παρελθοντολογίας αλλά μεταστρέφοντας ριζικά τον τρόπο της θέασής του, διανοίγεται και μας προσκαλεί σε μεταβατικές ορατότητες και παράλληλες ενατενίσεις, που όσο κι αν μοιάζουν εξωπραγματικές, είναι ωστόσο με ένα βαθύτερο και συνάμα υψηλότερο τρόπο ρεαλιστικές και α- ληθινές, καθώς ιχνηλατούν και αναδεικνύουν την περιρρέουσα εκείνη υποστα σιακή αύρα, που ενυπάρχει αξιωματικά ως εγγενές ιδίωμα στο χώρο ετούτο και δικαίως θα χαρακτηριζόταν, ως «το πνεύμα του τόπου»,
Το «τελευταίο βλέμμα», σε έναν τόσο φορτισμένο ιστορικά, ενεργειακά και υ παρξιακά χώρο, μας εξηγεί ο Μιχάλης Πολυχρονάκης, δεν μπορεί να είναι περιη- γητικό, αναμνηστικό ή ωραιοποιητικό (όπως όταν ήταν πρωτόλειο και διερευνη- τικό) αλλά καλείται να γίνει αναστοχαστικό, ενορατικό και συναισθητικό, αποτεί- νοντας έτσι αφενός, τον ύστατο οφειλόμενο χαιρετισμό στην απελθούσα μυστη ριακή αίγλη του τόπου (που υπήρξε η γενεσιουργός αιτία και η πηγή της έμπνευ σής του) και προάγοντας αφετέρου ανταποδοτικά τα ταμπακαριά, από «μνη- μείο», σε «μαντείο», με την απόδοση στις φωτογραφίες τους, μιας αινιγματικής διάστασης και μιας οιωνοσκοπικής χροιάς.
Καθώς εξυψώνονται με τον τρόπο αυτό, στη σφαίρα της ιδεατότητας και του μύθου, τα Χανιώτικα ταμπακαριά, τελεσιουργούνται, εξιδανικεύονται και αποθε ματοποιούνται, έτσι ακριβώς δηλαδή, όπως κάθε διαβατήριο τελετουργικό από χαιρετισμού έρχεται να επιτελέσει, με τη φωτογραφία να ανταποκρίνεται επάξια και σε άλλου είδους διενεργήματα, πέρα από την καταγραφή και την αποτύπωση, πέρα από την αναπαράσταση».
