Ένας 18χρονος που κατόπιν εντολής, ξαμολιέται και σκοτώνει, δεν είναι ένας συνηθισμένος έφηβος.
Δεν είναι ο έφηβος που μετά τις Πανελλήνιες πάει σε ένα μπαρ και γίνεται λιώμα, δεν είναι ο έφηβος που με την παρέα του πίνει μπύρες στην πλατεία ακούγοντας ακατανόητα για εμάς τραγούδια, δεν είναι ο έφηβος, που για πλάκα, χτυπάει τα κουδούνια της γειτονιάς και φεύγει.
Ο πρώτος, είναι ένας “εγκληματικά ενηλικιωμένος” άνθρωπος, ο οποίος άρχισε να ενηλικιώνεται πρόωρα, από τη στιγμή, που για λόγους οι οποίοι δεν αφορούν τη Δικαιοσύνη, ούτε την Προστασία του Πολίτη, μπλέχτηκε με συμμορίες.
Η εφηβική και παιδική εγκληματικότητα, σαφώς και πρέπει να απασχολήσει τις δομές και τους θεσμούς της Πολιτείας που έχουν την αρμοδιότητα και τις γνώσεις να το κάνουν. Κοινωνιολόγους και ψυχολόγους, όπως και το Υπουργείο που ασχολείται με θέματα οικογένειας.
Η τιμωρία, η απλή λογική του “Εγκληματισες, έκλεψες, βίασες, άρα πρέπει να πληρώσεις γι’ αυτό” είναι αναπόσπαστο κομμάτι, της ευνομούμενης κοινωνίας.
Σκεφτείτε λίγο τους γονείς της Έμμας, τους γονείς της Τοπαλούδη, τους γονείς του Άλκη Καμπανού, τους γονείς του αστυνομικού που έφαγε τη φωτοβολίδα στο πόδι προχθές..
Με τι μούτρα και ποιος θα είναι αυτός που θα τους πει “Ξέρετε, ο δράστης, ο φονιάς, ο βιαστής, ο ληστής που ξεκλήρισε την οικογένεια σας, είναι παιδί διαλυμένης οικογένειας, ο νόμος οφείλει να είναι διαλλακτικός, ο φονιάς είναι κι αυτός άνθρωπος και πρέπει να τον σεβαστούμε, εσείς το παιδί σας το χάσατε, όποτε τι σας νοιάζει τώρα… ”
Νιώστε λίγο, σαν να επρόκειτο για το δικό σας παιδί, νιώστε σαν δίκαιοι, φιλήσυχοι άνθρωποι, πόσο αδικημένοι, πόσο ποδοπατημένοι θα αισθανόσασταν.
Γιατί, η Πολιτεία που δεν τιμωρεί παραδειγματικά τους ενόχους, είναι κοινωνία που δεν σέβεται αφενός την ανθρώπινη ζωή, υπόσταση και περιουσία κι αφετέρου την ίδια τη Δημοκρατία.
Ο πιτσιρικάς, που λειτουργεί λίγο μιμητικα, αν ακούσει ότι ο 18 χρόνος χούλιγκαν θα δικαστεί και σε ένα χρόνο θα είναι ελεύθερος, θα σκεφτεί ” Σιγά την αξία που έχει ένας άνθρωπος.. Ας κλέψω εγώ ένα μηχανάκι, ας σπάσω μια βιτρίνα να εκτονωθω, δεν τρέχει και τίποτα. ”
Και κάπως έτσι, ο φαύλος κύκλος της βίας μεγαλώνει και μέσα του εγκλωβιζόμαστε εμείς, εμείς που αν κατά λάθος πάρουμε τη σειρά κάποιου στο ταμείο του σουπερμάρκετ, ζητάμε συγνώμη και γινόμαστε κατακόκκινοι από ντροπή, γιατί έχουμε και λίγο φιλότιμο ρε γμτ!
Και ξέρουμε, ότι πολλοί άνθρωποι αντιμετώπισαν προβλήματα και σαν παιδιά και σαν έφηβοι, αλλά εγκληματίες δεν έγιναν.
Ο κόμπος, σύμφωνα με τις διαχρονικές διαπιστώσεις των κυβερνήσεων χρόνια τώρα, έχει φτάσει στο χτένι.
Εφτασε όταν δολοφόνησαν τον Άλκη, όταν δολοφόνησαν τον Κατζουρη, ξαναέφτασε τώρα που χαροπαλεύει ο άτυχος αστυνομικός..
Νισάφι και έλεος και φτάνει πια!!
Δίκαιη δίκη για τους ενόχους, για κάθε ένοχο που καταστρέφει οικογένειες και μαυροκουκουλωνει μανάδες, αλλά και σκληρή τιμωρία.
Έτσι ώστε αυτός που πιάνει τη μολότοφ, τη φωτοβολίδα, το μαχαίρι, να το σκεφτεί δεύτερη και τρίτη φορά.
Δεν είμαστε αναλώσιμοι οι πολίτες αυτής της χώρας.
Την αγαπάμε, τη σεβόμαστε, προσπαθούμε νυχθημερόν για την αξιοπρεπή μας διαβίωση και συχνά για τη βασική μας επιβίωση.
Απαιτούμε Ασφάλεια, Δικαιοσύνη και Κοινωνική ομαλότητα.
Και ειμαστε εδώ, έτοιμη να σταθούμε δίπλα σε αυτόν που με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, θα προασπιστεί το θεμελιώδες δικαίωμα μας στη Ζωή.
*Η Χαρίκλεια Ντερμανάκη είναι συγγραφέας – αρθρογράφος, καθ. Φυσικής Αγωγής
