«Εγκλωβισμένοι οι Παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας από τους Ισραηλινούς. Εγκλωβισμένοι και οι Ισραηλινοί γεωγραφικά από τον Αραβικό κόσμο -ανεξαρτήτως συμφωνιών και διακρίσεων- και πολιτικά από μια, πιστεύω, αδιέξοδη πολιτική προς τους Παλαιστίνιους, η οποία είναι καταδικασμένη να παράγει κρίσεις, εντάσεις και αδιέξοδα, άλλοτε με το μάτι στην ακίδα του στοχάστρου.
Εγκλωβισμένοι, τέλος, όλοι εμείς οι άλλοι των ομόκεντρων κύκλων του Μεσανατολικού ζητήματος στο διηνεκές, αλλά και όλοι όσοι επηρεάζονται από το Μεσανατολικό και τις ποικίλες συμφύσεις και επιδράσεις του εν γένει· δηλαδή σύμπασα η υφήλιος, που τώρα πια με τις ταχύτητες που διατίθενται μετακίνησης και διαβίβασης και με τα μέσα καταστροφής που ολοένα ανανεώνονται προς το καταστροφικότερο, δεν είναι και τεράστια εδώ που τα λέμε. Μεγαλώσαμε τη δύναμη και μικρύναμε τον πλανήτη με δυο λόγια…
Από πού ν’ αρχίσεις και πού να φτάσεις;
Κύκλοι επαναλαμβανόμενοι εκδικητικής μανίας και αντεκδικητικής παράνοιας (υπάρχουν συμφέροντα· ουδείς, νομίζω, έχει αντίρρηση, αλλά και ουδείς, φαντάζομαι, θεωρεί ότι τα συμφέροντα συνάδουν, απαραιτήτως με λογικούς κανόνες, γιατί για κανόνες ηθικούς, καλύτερα μη συζητάμε…), μίσους και πάθους, φανατισμού και μισαλλοδοξίας, αίματος προπαντός.
Αίματος αμάχων· δεν γράφω αθώων, γιατί σε περιπτώσεις, όπως τώρα, στα παλαιστινιακά και τα ισραηλινά εδάφη, η αθωότητα είναι έννοια μάλλον μελοδραματική, δεν κυριολεκτεί.
Στην κυριολεξία χύνεται αίμα αμάχων. Και χύνεται το αίμα των αμάχων πάντα, (αν μάλιστα είναι, που συνήθως είναι, γυναικόπαιδα, και γέροντες/γερόντισσες τόσο… πειστικότερο) είναι το κορυφαίο “επιχείρημα” που πείθει και τον πιο ηλίθιο ότι τώρα, εδώ, γίνεται πόλεμος, υπάρχουν νεκροί εξ αμάχων, άρα μην τολμήσεις να μην τον πάρεις στα σοβαρά, έρχεται η σειρά σου. Δεν ήξερε η Χαμάς όταν έθυε, τι θα επακολουθήσει; Δεν ξέρουν οι Ισραηλινοί, τώρα που θύουν, τι θα επισυμβεί; Εγκλωβισμένοι στο αυτονόητο…»
Επίμετρο: (*)
Το αντέγραψα, ως έχει. Αρθρογραφεί ένας χρονογράφος που μου αρέσει πολύ, ο Πέτρος Μανταίος, μου μαθαίνει πράγματα, με συγκινεί, με εμπνέει με το ήθος του ύφους του, τους παλιούς αγώνες του για τη Δημοκρατία, την τρυφερότητα που επιφυλάσσει για τις κάθε λογής μειονότητες!..
Κι ίσως πιο πολύ, για το μέτρο στο οποίο ‘‘βαφτίζει’’ τον κοντυλοφόρο του, όταν ο λόγος του είναι αιχμηρός. Όταν θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές (Πέμπτη γράφονται), η ροή των αιμάτων (αμάχων αιμάτων) θα ρέει προφανώς ακόμη ακάθεκτη, ταχύτατη στον, για δεκαετίες πολλές μαρτυρικό τόπο… Αδιέξοδο(;) φρίκη, πόνος, δάκρυ, δεινά!!!
Πόλεμος είναι, θαρρώ…
