Εγκλωβισμοί

Οι έκτακτες καταστάσεις που δημιουργούνται χωρίς τη δική μας υπαιτιότητα μάς φέρνουν προ άλλων προβλημάτων τελείως απρόβλεπτων. Ολοι τους εκεί στην Ευρώπη έχουν γίνει σκληροί με πρώτη την Αυστρία. Η στάση της εύκολα μπορεί να ερμηνευθεί ότι ενεργεί να προασπίσει τα συμφέροντά της, αν και καταπατά κάθε έννοια ανθρώπινης αλληλεγγύης. Ισως να παίζει και διπλό παιχνίδι. Με το να επιδιώκει να γίνει περίκλειστη χώρα εξυπηρετεί και τα συμφέροντα της Μέρκελ εμμέσως γιατί η ίδια δεν μπορεί να επιβάλει την πολιτική των ανοιχτών συνόρων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Φοβάται ότι θα ’ρθει αντιμέτωπη με την τακτική που εφάρμοσε στο παρελθόν, όταν από την άνοιξη του 2005 έχει δεχθεί 900.000 ξένους, στο μεγαλύτερο ποσοστό τους πρόσφυγες και μάλιστα κατ’ επιλογήν απ’ τη Συρία ανωτέρας μόρφωσης. Δεν μπορεί, λοιπόν, να υποστηρίξει τις απόψεις των Ευρωπαίων του Βίζεγκραντ, κόντρα με τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα, που φαίνεται πως δεν έχουν ακόμα αποβάλλει τις παλιές σοβιετικές νοοτροπίες κι έχουν μείνει μέσα τους υπολείμματα.
Μας αναγκάζουν να γίνουμε κι εμείς σκληροί, όπως και κείνοι, κατασκευάζοντας σειρά προβλημάτων μέχρι σημείου να βρεθούμε στην ανάγκη να χρησιμοποιήσουμε το μέτρο της αρνησικυρίας. Υφίσταται ο ελληνικός λαός το φαινόμενο του Μιθριδατισμού. Εθίζεται σιγά – σιγά όλο και περισσότερο στις δυσκολίες. Μας έχουν κάνει το επίκεντρο συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών και για απεριόριστο χρονικό διάστημα. Οι ανίκανοι με τις πράξεις τους στο παρελθόν, που τώρα αποδεικνύονται καταστροφικές (επεμβάσεις – πόλεμοι), μάς επιβάλλουν λύσεις χωρίς καμιά πρακτική σκοπιμότητα και βεβαιότητα επιτυχίας. Στόχος τους είναι να υπάρξει ο λεγόμενος εγκλωβισμός.
Η έννοια της αλληλεγγύης έχει εκλείψει από το ευρωπαϊκό πνεύμα κατόπιν και από την οικονομική κρίση του Νότου. Η Ευρώπη φαίνεται να έχει πέσει έξω απ’ τα νερά της και για πολλά χρόνια θα παραπαίει. Ισως δε χειροτερεύσει, αν η Βρετανία αποφασίσει ν’ αποχωρήσει απ’ την Ενωση. Είναι άγνωστο πώς θα είμαστε ύστερα από λίγα χρόνια. Αν δεν βρεθεί διέξοδος να απεγκλωβιστούν πρόσφυγες και μετανάστες, θα είμαστε σε μια συνεχή “καραντίνα” και αυτό θα είναι η ταφόπλακα του τουρισμού, της μόνης βιομηχανίας που μας απέμεινε.
Να λάβουμε υπ’ όψιν ότι, εάν υπό αυτάς τας συνθήκας μπουν και παραμείνουν στη χώρα 120 με 150.000 αλλοεθνείς, μέσα σ’ αυτούς, ενδέχεται ένα μικρό ποσοστό να είναι παραβατικοί. Πρόκειται για συμμορίες που εξελίσσονται σε θύλακες διαφόρων εγκληματιών ή δουλεμπόρων, που εξαφανίζουν νεαρά άτομα για την πώληση ανθρωπίνων οργάνων ή σεξουαλικές επιδόσεις. Θα μας προκύψουν πολλά και ανεπίλυτα προβλήματα.
Ας θυμηθούμε ότι με το άνοιγμα των αλβανικών συνόρων η φιλευσπλαχνία των Ελλήνων τότε ήταν απεριόριστη με ρουχισμό, τρόφιμα και δουλειά χωρίς διακρίσεις. Οταν μεταξύ όσων πέρασαν τότε τα σύνορα εμφανίστηκαν φυγάδες και άρχισαν οι εγκληματικές ενέργειες η στάση της κοινωνίας διαφοροποιήθηκε, ακόμα και έναντι των σωστών οικογενειαρχών, που ζούσαν νομιμοφρόνως.
Μήπως, εκτός απ’ τη συμπαράσταση και τη βοήθεια που ζητούμε απ’ τους Ευρωπαίους εταίρους πρέπει να στρέψουμε τα βλέμματά μας και προς κάποιου είδους επιτήρηση εκ μέρους του Ο.Η.Ε.;