» Προς: Τόν Ιερό Κλήρο, τίς Μοναστικές Αδελφότητες καί τόν ευσεβή καί φιλόθεο λαό των Επαρχιών Κισσάµου καί Σελίνου
«Σε την αγνήν, * σε την Παρθένον και άσπιλον, * µόνην φέρω, * τείχος απροσµάχητον, * καταφυγήν σκέπην κραταιάν, * όπλον σωτηρίας, µη µε παρίδης τον άσωτον, * ελπίς απηλπισµένων, ασθενών συµµαχία, * θλιβοµένων χαρά και αντίληψις». (Μεγάλος Παρακλητικός Κανόνας, Ωδή δ )
Ευλογηµένα παιδιά της Παναγίας µας, αγαπηµένοι µου αδελφοί,
Αύγουστος, ο µήνας της Παναγίας µας και όλοι εµείς, τα δικά Της παιδιά, νιώθουµε βαθιά την ανάγκη, µέσα στην πνευµατική και σωµατική νωχέλεια του καλοκαιριού, να καταφεύγουµε µε τις Ιερές Παρακλήσεις της περιόδου στην Χάρη Της. Ως µία δροσερή, νοητή όαση και πνευµατική ανάταση στους πάσης φύσεως καύσωνες των καιρών και των ηµερών µας, βιώνοντας ο καθένας µας, ανάλογα µε την πίστη µας, τη βοήθειά Της, την παρουσία Της και τη Χάρη Της στη ζωή µας. Καταφεύγουµε στη Μάνα µε τις χίλιες αγκαλιές, όπως τόσο όµορφα Την αποκαλεί ο λαός µας, βεβαιώνοντας τη µεγάλη αγάπη, τη στοργή, τη σκέπη, τη φροντίδα και προστασία Της για όλους εµάς, τα δικά Της παιδιά.
Χαιρόµαστε και εορτάζουµε τη Σεπτή Κοίµηση της Παναγίας µας. Κοίµηση, που γεµίζει χαρά και ελπίδα τον κόσµο καθώς η Υπεραγία Θεοτόκος µε την Κοίµησή Της «µετέστη εις την ζωή, Μήτηρ υπάρχουσα της ζωής», όπως ψάλλουµε στο Απολυτίκιο της εορτής, αφού, ως προσθέτει και ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης, «Σε τάφος έχειν ου δύναται», που σηµαίνει: Ο τάφος, δηλαδή ο θάνατος, δεν είχε τη δύναµη, δεν µπόρεσε να κρατήσει την Παναγία µας. Ελπίδα του κόσµου και του ανθρώπου η Θεοτόκος Μαρία. Ελπίδα, η οποία ανθίζει και πάλι στις κουρασµένες και πονεµένες καρδιές. Η Παναγία είναι η ελπίδα των απελπισµένων, η χαρά των πικραµένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρµένων, η µάνα των ορφανεµένων, όπως τόσο όµορφα θα πει ο Φώτης Κόντογλου. Έχουµε, λοιπόν, Μητέρα ενδύναµον και φιλόστοργον, απαστράπτουσα ως λαµπάδα ολόφωτη και ακοιµήτως πρεσβεύουσα υπέρ όλων των ανθρώπων. Μεσίτρια ισχυρή, ικανή να µεταφέρει κάθε φορά τα αιτήµατα της προσευχής µας, τους πόνους, τα δάκρυα και τις ικεσίες µας στον θρόνο του Θεού.
Ελπίδα· σε έναν πλανήτη που µαστίζεται από την οικολογική κρίση, τη µη αναστρέψιµη ρύπανση του περιβάλλοντος, µε καταστροφικά αποτελέσµατα για τον άνθρωπο, τα ακραία φαινόµενα των βίαιων µεταβολών του καιρού. Ελπίδα· σε έναν κόσµο που καυχάται για τα επιτεύγµατά του στην επιστήµη και την τεχνολογία, αλλά παραµένει θεατής ανθρωπίνων ολοκαυτωµάτων, σύγχρονων θηριωδιών και γενοκτονιών, ανίκανος και ανήµπορος να αντιδράσει. Ελπίδα· σε µία κοινωνία που αργοπεθαίνει, καθώς στο όνοµα των πάσης φύσεως δικαιωµατισµών, απεµπολεί αιώνιες, διαχρονικές αξίες, πιστεύω και ιδανικά, υιοθετώντας, άκριτα και αβασάνιστα, κάθε τι που στόχο έχει να απογυµνώσει την ψυχή, να αδειάσει την καρδιά, να γκρεµίσει την πίστη, να οδηγήσει δηλαδή τον άνθρωπο στην υποδήλωση του φρονήµατος και την αλλοτρίωση της ζωής. Ελπίδα· σε καιρούς που ο ιερότερος θεσµός της κοινωνίας, η οικογένεια, τον οποίο σεβάστηκαν οι αιώνες, τίθεται υπό κρίση και αµφισβήτηση, καταλύεται, µε στόχο να αντικατασταθεί µε «νέες µορφές». Μορφές, που η ιερότητα του µυστηρίου του γάµου, η σύζευξη ανδρός και γυναικός, η χαρά της συν-δηµιουργίας µέσα στην οικογένεια µε την τεκνοποιία, θεωρούνται όχι µόνο ξεπερασµένα, αλλά και «µεσαίωνας», που πρέπει να αντικατασταθούν από σχέσεις και µορφές που τα πάντα επιτρέπονται και τα πάντα θυσιάζονται στην ικανοποίηση της σάρκας και της επιθυµίας, κάνοντας την ηδονή δηµόσια επιταγή. Ελπίδα, τέλος, σε µία εποχή που χαρακτηρίζεται για την εκπτώχευση της ζωής, την απουσία της αλήθειας και της δικαιοσύνης, της οµορφιάς και της αγάπης, της αλληλεγγύης και της καταλλαγής· εποχή όπου οι άνθρωποι αρκούνται να τρέφονται µε ξυλοκέρατα και να κοιµίζουν τη συνείδησή τους. Αδειάσαµε τις ψυχές, αδειάσαµε και τις ζωές µας. ∆εν υπάρχει χώρος να ακουµπήσουµε οράµατα και όνειρα, ιδέες και µάχες για τη δηµιουργία του νέου στη ζώσα ρίζα του παλιού. Ζούµε την άβυσσο του αιώνα της ένδειας στόχων και νοηµάτων ζωής.
«Η Παναγία έχει να µας πει για τον τρόπο και τον κόπο της ελευθερίας από τον κλοιό του αυτοερωτισµού, που µας περισφίγγει», σηµειώνει ο π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος. Και συµπληρώνει: «Σε εµάς µένει η συνειδητοποίηση, α) ότι είµαστε άρρωστοι, όταν βουλιάζουµε στον αυτοθαυµασµό (µε χίλιους “όµορφους” τρόπους και β) ότι αποµακρυνόµαστε ψάχνοντας αγιότητα χωρίς τον Θεό»!
Όσοι, λοιπόν, από εµάς, αγαπηµένα παιδιά της Παναγίας µας, πιστέψαµε ότι µπορούµε να γίνουµε άγιοι χωρίς Θεό και ότι µπορούµε να ανεύρουµε την ελπίδα, την οµορφιά, τη χαρά και την αλήθεια της ζωής πέρα και µακριά από την ανοιχτή αγκαλιά της Παναγίας, επιλέγουµε να είµαστε και να παραµένουµε άρρωστοι, χωρίς ελπίδα και χαρά.
Ας γίνει αυτός ο ∆εκαπενταύγουστος, το µυστικό και µεγάλο πανηγύρι της Παναγίας µας, ας γίνει για όλους µας ευκαιρία και αιτία να ξυπνήσουµε από τον λήθαργο του αυτοθαυµασµού και των ψευδαισθήσεών µας. Για να ανοίξουν οι καρδιές, να καθαρίσει ο λογισµός, να φωτιστεί ο νους, να γαληνέψει η ψυχή µας.
Έτη πολλά αγαπηµένα παιδιά της Παναγίας µας. Ευλογηµένα, Παναγιοσκέπαστα και Θεοχαρίτωτα. Γεµάτα από την οµορφιά, τη χάρη, τη χαρά και την παρουσία της γλυκιάς µας Παναγίας.
Μετά πολλών ευχών και εν Κυρίω αγάπης.
