«Ιδού καιρός ευπρόσδεκτος,
ιδού καιρός µετανοίας.
Αποθώµεθα τα έργα του σκότους,
και ενδυσώµεθα τα όπλα του φωτός…»
(Ιδιόµελον των Αποστίχων
Εσπερινού Κυριακής της Τυρινής)
Αδελφοί µου
αγαπηµένοι,
Ταξιδιώτες, όλοι της ζωής, καλούµεθα τους χρόνους και τους καιρούς της ζωής µας να τους ζούµε µε την προοπτική του τελικού προορισµού του ταξιδιού µας. Και ο προορισµός του ταξιδιού της ζωής του ανθρώπου δεν είναι άλλος από την Βασιλεία του Θεού, από την χαρά της ατελεύτητης κοινωνίας µέσα στην ανοιχτή αγκαλιά Του, όπου δεν υπάρχει πόνος, λύπη η στεναγµός, αλλά ζωή φωτεινή, αιώνια και ατελεύτητη.
Η όµορφη, κατανυκτική και ιδιαιτέρου κάλλους περίοδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που ανοίγεται ενώπιόν µας, προσφέρεται για όλους µας ως «καιρός», «ευκαιρία» επαναπροσδιορισµού του ταξιδιού της ζωής µας. Επιστροφής δηλαδή στην κατάσταση για την οποία δηµιουργηθήκαµε. Πορεία προς τα έσχατα, τον σκοπό της υπάρξεώς µας και τον τελικό προορισµό του ταξιδιού µας. Ευκαιρία να ανοίξουµε διάπλατα την ψυχή µας για να έρθει η ώρα του Θεού. Να µεταµορφωθεί η ζωή µας, να γευθεί κάτι από την αλήθεια και την παρουσία του Χριστού. Να ξυπνήσει η ψυχή µας, να βγούµε από την σκλαβιά των παθών και των αδυναµιών µας. «Ψυχή µου, ψυχή µου, ανάστα τι καθεύδεις», η προσευχή της Εκκλησίας.
Τον τρόπο της ελευθερίας από τις αλυσίδες αυτές της σκλαβιάς τον δείχνει ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, ο οποίος µας παραγγέλλει: «Όταν ο κήπος της ψυχής σου είναι γεµάτος αγκάθια (πάθη), µην προσπαθείς να τα ξεριζώσεις και βρίσκεσαι διαρκώς τραυµατισµένος και µολυσµένος από την ασχολία σου µαζί τους. ∆ώσε όλη την δύναµή σου στα λουλούδια της ψυχής σου, πότισέ τα, και τότε τ’ αγκάθια θα ξεραθούν µόνα τους. Και το καλύτερο λουλούδι είναι η αγάπη σου στον Χριστό. Αν ποτίσεις αυτήν και αναπτυχθεί, όλα τ’ αγκάθια µαραίνονται. Το ουσιαστικότερο είναι να φύγεις απ’ τον τύπο και να πηγαίνεις στην ουσία. Ο,τι γίνεται, να γίνεται από αγάπη. Η αγάπη του Χριστού, που συνδυάζεται µε τήν προσευχή και µε τήν αγιότητα του βίου, κάνει άγιο τον άνθρωπο, τον ειρηνεύει, διότι αγάπη είναι ο Θεός. Μην αγωνιάς, ούτε να προσπαθείς να κόψεις η να διορθώσεις το ελάττωµα του άλλου. Αγάπησέ τον µε το ελάττωµά του. Ο Κύριος θα φροντίσει γι’ αυτό. Μην προσπαθείτε µε ανθρώπινους τρόπους να διορθώσετε κακές καταστάσεις. ∆εν έρχεται κανένα καλό αποτέλεσµα. Μόνο µε την προσευχή θα φέρετε αποτέλεσµα. Να επικαλείσθε την θεία Χάρη για όλους. Να πάει η θεία Χάρις µέσα στην ψυχή τους και να τους αλλοιώσει. Αυτό θα πει χριστιανός», καταλήγει.
Αδελφοί µου,
Εάν θέλουµε οι θόρυβοι και οι αναστατώσεις της ζωής, που συνήθως γεµίζουν τις µέρες, ακόµα και τις νύχτες µας, να µην µας εξουσιάζουν, να µην µας καταδυναστεύουν· εάν επιθυµούµε να ελευθερωθούµε από τα άγχη και τις αγωνίες µας, που µοιάζει να έχουν γίνει δεύτερη φύση µας· εάν θέλουµε να αρχίσουµε να νιώθουµε ελεύθεροι, ανάλαφροι, αληθινά ευτυχισµένοι και χαρούµενοι, τότε χρειάζεται να συνειδητοποιήσουµε ότι η αληθινή ευτυχία έρχεται από την ψυχή µας που, όπως λέει και ο Ντοστογέφσκυ, «αγγίζει έναν άλλο κόσµο». Πρόκειται για τον κόσµο της παρουσίας του Χριστού στην καρδιά όπου, στην κατάσταση αυτή, ο άνθρωπος βιώνει µία εσωτερική οµορφιά. Βιώνει την αληθινή ελευθερία, καθώς αποκτά εµπειρία της χάριτος του Θεού. Γίνεται ανάλαφρος και ειρηνικός, φωτίζεται το είναι του, όπως φωτίζει τις βουνοκορφές η πρωινή ηλιαχτίδα, ενώ ακόµα στην κοιλάδα είναι σκοτάδι. Βιώνει, δηλαδή, την αλήθεια του Χριστού και συνειδητοποιεί το αληθινό νόηµα της ζωής. Ποιό; Ότι γεννήθηκε όχι για να πεθάνει, αλλά πεθαίνει για να ζήσει.
Μέσα, λοιπόν, από αυτή την προοπτική, την προοπτική της αιωνιότητας, µας καλεί η Εκκλησία να πορευτούµε, να ταξιδέψουµε, να ζήσουµε και να χαρούµε το όµορφο αυτό, πνευµατικό ταξίδι της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Στη λαγνεία των πάσης φύσεως εξαρτήσεων και ακόρεστων επιθυµιών µας, αντιπροτείνει τον κατευνασµό των παθών και την ισορρόπηση των αντιθέσεων· στην αλαζονεία της επίδειξης και προβολής του εγώ µας, αντιτάσσει την καλλιέργεια και άσκηση της περισυλλογής, της αυτοκριτικής και της αυτοµεµψίας· στον κορεσµό της υπερβολής και της υπερ-κατανάλωσης, προβάλλει την άσκηση, την νηστεία, την εγκράτεια και την λιτότητα· στον ναρκισσισµό αυτοπροβολής των δήθεν καλών µας έργων, υψώνει την ταπείνωση και την µετάνοια· στην ακατάσχετη, τέλος, πολυλογία και περιέργειά µας, παραβάλλει την σιωπή και την προσευχή.
Ελάτε να αγωνιστούµε, όλοι µαζί αδελφοί, «τον αγώνα τον καλόν», αυτή την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή, για να γευθούµε, φτάνοντας στο τέλος του προορισµού του ταξιδιού µας αυτού, που δεν είναι άλλος από το Πάσχα, δηλαδή τη νέκρωση του θανάτου, την καθαίρεση του Άδου και την απαρχή της αιωνίου βιωτής, όπως θα ψάλλουµε το βράδυ της λαµπροφόρου Αναστάσεως, µη λησµονώντας τον λόγο του Χριστού µας: «ω δε ολίγον αφίεται, ολίγον αγαπά» (Λουκ. 7,47), που σηµαίνει: «εκείνος που νοµίζει ότι χρωστάει λίγο, λίγο αγαπά».
Νικηφόροι, καρποφορούµενοι παρά Θεού οι πνευµατικοί αγώνες πάντων ηµών.
∆ιάπυρος
προς Θεόν ευχέτης,
Ο επίσκοπος και πνευµατικός σας πατέρας,
† Ο Κισάµου & Σελίνου
Αµφιλόχιος
