Ανέβαλε την προγραμματισμένη, για τις 10 Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, παρουσίαση του βιβλίου της “Για να μη χαθώ”, που εκδόθηκε με τη χορηγία των “Χανιώτικων νέων” (απ’ τον Τάκη Βουγιουκλάκη κι από εμένα), η Μαρία Ορφανουδάκη. Κι αυτό γιατί θεώρησε τελικά “ανεπίτρεπτο” να γίνει αυτό «μια εποχή που οι πρόσφυγες, τα νεκρά κορμιά των παιδιών, οι άποροι και οι άστεγοι πληγώνουν». Κατά δήλωσή της. «Να μην συνηθίσει ο κόσμος και πάθει ανοσία στον ανθρώπινο πόνο» η έγνοια της. Σεβαστή η απόφασή της…
Ψυχή ραγισμένη εκ κατασκευής η Μαρία μια ζωή μόνη, απορημένη και άπορη την θυμάμαι να πορεύεται, προσπαθώντας να δώσει κυρίως με τη ζωγραφική και την ποίηση, αλλά και με τη μουσική, τη σκηνοθεσία και τη φωτογραφία, όλα όσα εγκυμονούνται στο αργαστήρι του νου της, τα προϊόντα της έγνοιας της για τον πάσχοντα, όπου γης συνάνθρωπο. «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω». Τούτη η φράση του Νίκου Καζαντζάκη είναι θαρρώ η πυξίδα όλων όσων έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει η Μαρία. Από εδώ πηγάζει τόσο η δύναμη όσο και η αδυναμία της. Η δύναμη της αδυναμίας της μα και η αδυναμία της δύναμής της.
«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος/ δεν θα πάψεις ούτε στιγμή να αγωνίζεσαι για την Ειρήνη και για το δίκιο», μας λέει ο Τάσος Λειβαδίτης. Ε, λοιπόν, η Μαρία θέλει μια ζωή να λέγεται άνθρωπος και δεν έχει πάψει ούτε στιγμή ν’ αγωνιά και ν’ αγωνίζεται εδώ και πενήντα χρόνια, για την ειρήνη και για το δίκιο… Ο καθείς και τα όπλα του και η Μαρία τα δικά της… Εφ ω ετάχθη. Στο Εργαστήρι Ειρήνης στην Αρχαία Απτέρα από το 1981.
Ένα βιβλίο αλλιώτικο απ’ τ’ άλλα το “Για να μη χαθώ”! Ενα βιβλίο – λεύκωμα, ιδιαίτερα επιμελημένο, με πίνακες, ποιήματα, σκέψεις και ομιλίες της Μ.Ο, αλλά και γνώμες άλλων για τη Μ.Ο και το έργο της. Του Γιάννη Ρίτσου, του Μάνου Κατράκη, του Λυκούργου Καλλέργη, του μητροπολίτη Γαλανάκη, του Φρέντυ Γερμανού…
«Η φίλη μου η Μαρία, ένα μπουμπούκι του μεγάλου δέντρου της τέχνης, ακολούθησε τον δύσκολο δρόμο της πάλης ενάντια στο πανανθρώπινο άδικο. Αποτύπωσε στο μουσαμά με τα χρώματα και τα πινέλα κραυγή απελπισίας για τη πολεμοκίνδυνη εποχή μας. Αποτύπωσε, όμως, και στο χαρτί με μελάνι και πένα την πανανθρώπινη έκκληση για παγκόσμια ειρήνη! Τα που έγραψε μεταξύ των άλλων, σε σημείωμά του ο σκηνοθέτης Τάκης Βουγιουκλάκης για τις ανάγκες της παρουσίας που τελικά αναβλήθηκε.
Πάντα διάπλατα ανοιχτή η πόρτα της Μαρίας… Να ’μαστε λοιπόν το βράδυ της 10ης Δεκεμβρίου στο Εργαστήρι της, αρκετοί απ’ τους φίλους της σε μια αποσπερίδα αγάπης. Για να μην χαθούμε! Και στην παρουσίαση του βιβλίου σου με το καλό, Μαρία!
Η αλληλογραφία μας
Γιάννη Α. Φίλη, πρώην πρύτανη Πολυτεχνείου Κρήτης – συγγραφέα, Πιθάρι Ακρωτηρίου: Μια ακόμα απόδειξη των “φίλιων” αισθημάτων σας για τον τόπο μας και τους ανθρώπους του το νέο σας βιβλίο “Νίκος Γιαννακάκις: Είμαι ένας αγιογράφος”, που είχατε την καλοσύνη να μου στείλετε με μια αγαπητική αφιέρωση. Σας ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία, να γνωρίσω σε βάθος και σε πλάτος τον και κοινό μας φίλο, ξεχωριστό συμπολίτη μας και το έργο του, απολαμβάνοντας τον “κινηματογραφικό” τρόπο του γραψίματός σας. Περιττό να σας πω ότι θα το ξαναδιαβάσω με το μολυβάκι μου ανά χείρας. Αντέχει σε πολλές αναγνώσεις και αυτό σας το βιβλίο, όπως και το έργο του Νίκου Γιαννακάκι, άλλωστε…
