Ι.-ΑΠΟ το καθημερινό δελτίο ειδήσεων, ειδικά στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα (ΜΜΕ) και το Διαδίκτυο, δεν λείπουν οι εγκληματικές ειδήσεις. Με θύματα συνήθως τρυφερές παιδικές ηλικίες, γυναίκες, ηλικιωμένους, αλλά και σχετικά νέους. Ωστόσο, η πανδημία καλά κρατεί σε συνδυασμό αναμενόμενων εξάρσεων και της εποχικής γρίπης. Δεν είναι λοιπόν δυνατό να παρακαμφθεί το γεγονός που ζούμε, με τα… αόρατα σημάδια των συνεπειών της όλης κατάστασης. Σημάδια, όπως, η “αποξένωση” του ατόμου από την κοινωνική ζωή, το αίσθημα της ανασφάλειας, η έκταση και αύξηση εγκληματικών συμπεριφορών, οι αμείωτες τουρκικές περί πολέμου απειλές κ.ά., επιδεινώνουν το φαινόμενο. Με τη ρωσοουκρανική σύρραξη, το ενεργειακό και την ακρίβεια κόστους ζωής, αυξήθηκε στο 25% το άγχος επιβίωσης και της εν γένει κατάθλιψης, σε παγκόσμιο επίπεδο.
ΙΙ.-Στη χώρα μας οι πιο άτυχες γενιές είναι όσες “αντρώθηκαν” μετά το 2008. Φαντασθείτε μόνο τι έζησαν: παγκόσμια οικονομική κρίση (φούσκα ακινήτων) με σφοδρό αντίκτυπο στην ελληνική οικονομία: είχαμε μια δεκαετή οικονομική κρίση με πρωτοφανή πολιτική αστάθεια, μετά την πανδημία και τώρα τον πόλεμο. Οπότε, ξανά οικονομική κρίση, μεταλλαγμένη πανδημία, αυξανόμενη ακρίβεια, ανεργία, κλιματική αλλαγή και πάει λέγοντας. Γιατί λοιπόν η λέξη που θεωρείται και λέξη της χρονιάς -η permacrisis*- (φωτ.) να μη χαρακτηρίζει αυτή τη γενιά;
(Στ.Γ.Κ.)
* σ.σ. μάλλον από το perma(nente)
(=σταθερή) +crisis (=κρίσις)
[Και συνεκδοχικά: γενιά που βιώνει μόνο κρίσεις]
