“Eικαστική Τριλογία” από τις κυρίες Λ. Μποβιάτσου, Μ. Σκυλουράκη, Α. Χιωτάκη

Στο Νεώριο Μόρο.
Πέντε μέρες διήρκησε η λειτουργία της έκθεσης, με το προσωπικό στίγμα εικαστικής εκδοχής, των τριών καλλιτέχνιδων…
Ωραία περίπτωση η ώσμωση της έκφρασής τους, στα Εικαστικά Αποτυπώματα!
Μία έκθεση με δυναμική, όχι μόνο ενός έκαστου έργου, της κάθε κυρίας, με τον “αρμό” του να συνδέει την ανάγνωσή του με τα άλλα έργα.
Αλλά και με τη Μουσική αρμονία, που πλημμύριζε τον χώρο, προσπορίζοντας στη ζωγραφική, το “όλον”, το “πλήρες” της Τέχνης…, με τον ήχο παρόντα.
(Δημήτρης Μπαρνιάς).
Για να διαφανεί, καθώς τονίζουν, το “ανοικτό”…
Το συνεχώς μεταβαλλόμενο, και στο δικό τους έργο… Το επαναπροσδιοριζόμενο, με ζητούμενο τελικώς, τη μορφή, τη φυσιογνωμία, την ταυτότητα.
…Φιλόδοξη εκδήλωση. Ενδιαφέρουσα.
Οι κυρίες, επιθυμούν να συνδεθεί η έκθεσή τους, με ευθείες παραπομπές στην επικαιρότητα, που αφορούν το μέγα θέμα της! Εδώ, στη χώρα μας.
Της επικαιρότητας, στην οξύτητά της!
Το Προσφυγικό, ας πούμε, κύριο φαινόμενο.
Ανατροπή της ζωής, με την αγωνία στις “εθνόπορτες” του κόσμου, των αναγκεμένων του ξεριζωμού!
Η φιλοσοφία των έργων, λοιπόν, οι προθέσεις των ζωγράφων, οι προτάσεις τους, ως άτομα υπεύθυνα, ευαίσθητα και ταγμένα κατά έναν τρόπο, δοκίμως ν’ αποτυπώνουν με την Τέχνη τους ένα κοινωνικό τεκταινόμενο -εδώ, ας πούμε- είναι:
Να φωτίσουν δύο κύριες διαστάσεις της ανθρώπινης υπόστασης!
Το ευάλωτον και το εύθραυστον, αλλά και το ρευστό, το μεταβλητό και όχι μόνο στο ψυχοπνευματικό σύμπαν και στο συνειδησιακό τοπίο, που, ως “παλίμψηστο” καταγράφει αδιαλείπτως προσδιορισμούς και επανα-προσδιορισμούς της οντότητας, ως ανθρωποκεντρικής ισχύος…, αλλά και την εντός της κοινωνικής πλοκής, διαδικασία βίου…
…Οι κλίμακες ας πούμε, της Λαμπρινής, δηλούσες “ανοδοκαθόδους”, ελπίδας, προφανώς, με το… “όμβριο σύννεφο” ή τη “σκέπουσα ομπρέλα” -δικές μου οι αναγνώσεις- καταθέτουν ασφαλώς την εναλλαγή, αλλά και την προοπτική, την αναζήτηση, την αισιοδοξία (!) (;)
“Η ιερή γύμνια” της Μιράντας που αποδίδει αποκαλυπτικά και τολμηρά το ευάλωτον, ως να κουρνάζει η ανθρώπινη φύση σε… “εμβρυακό κέλυφος” προστασίας καθαγιάζει την εκδοχή της… Πάντα μου αρέσει η Μιράντα, που λειτουργεί απολύτως ελεύθερη…
Και, τέλος, το “πρόσωπο” της Αλίκης.
Το υπέροχο είδος, σε θλίψη, σε κατήφεια “εγκλωβισμένο” διαγράφεται πίσω από αχλίδα, ως σεβασμός στην εναγώνια αλλοίωσή του.
Η αίσθηση πάντως, σίγουρη, απτή.
…“Είμαστε ομάδα!”. Λένε τα κορίτσια μ’ ένα στόμα. Η συνεργασία προσφέρει στον δημιουργό, τον εξελίσσει θεωρούν. Σωστά!
Και εις άλλα, κοπέλες μου, έτσι ανήσυχες, αποτελεσματικές, εμπνευσμένες…
Οι εικαστικοί σας “κυματισμοί”, εύχομαι να φέρνουν πάντα το ΝΕΟΝ, λουσμένο και λουόμενο συνεχώς, στις επικονιάσεις που ακολουθούν από τις διαπιδύσεις του δημιουργικού φωτός, στην ψυχή, και τη δεξιότητά σας!
Συγχαρητήρια και στις τρεις, και εις άλλα, με τη συγκίνηση της έμπνευσης, και τη χαρά της επιτυχίας…, στην καλλιτεχνική σας διαδρομή.