» Αδιάβατα πεζοδρόμια για ΑμεΑ
Κάθε πεζοδρόμιο και ένα εμπόδιο, κάθε κατέβασμα του αναπηρικού αμαξιδίου και μια περιπέτεια. Ακολουθούμε το Γιάννη Τζανουδάκη στην οδό Θερίσου στα Παχιανά καθώς προσπαθεί να πάει μια βόλτα τον αδελφό του Μανώλη.
Ο Μανώλης είναι 56 ετών με σύνδρομο down και τα τελευταία χρόνια δεν μπορεί να κινηθεί. Η μητέρα που φρόντιζε τον Μανώλη είναι 96 ετών και, εδώ και τρία χρόνια μετά από ένα κάταγμα στο ισχίο, δεν μπορεί επίσης να κινηθεί.
Πλέον ο Γιάννης έχει την ευθύνη για τη φροντίδα τους. «Έχω μια γυναίκα για να τους φροντίζει για 7 ώρες την ημέρα όταν και εγώ είμαι στη δουλειά μου. Στη συνέχεια πρέπει να επιστρέψω και να είμαι δίπλα τους. Χρειάζεται να τους βγάζουμε από το σπίτι καθημερινά για μια βόλτα στη γειτονιά αλλά είναι πολύ δύσκολο. Πριν 2-3 χρόνια και εγώ δεν μπορούσα να εκτιμήσω πόσα προβλήματα υπάρχουν τώρα που έχω δύο ανθρώπους να φροντίσω το διαπιστώνω» μας λέει ο Γιάννης, καθώς ξεκινάμε μια μικρή περιήγηση αρχικά στο ανατολικό τμήμα του πεζοδρομίου.
Λίγα μέτρα από το σπίτι, στη συμβολή με την οδό Μαριακάκη το έτσι και αλλιώς “προβληματικό” πεζοδρόμιο γίνεται αδιάβατο. Στύλος της ΔΕΗ, υποσταθμός, τσάντες με σκουπίδια πάνω σε αυτό και δίπλα οι κάδοι των απορριμμάτων. Ακόμα και για τον Γιάννη που είναι χειροδύναμος είναι πολύ δύσκολο να μετακινήσει το αμαξίδιο να το ανεβοκατεβάσει. Η εικόνα το ίδιο στενάχωρη και στη συνέχεια.
Μετακινούμαστε στην ανατολική πλευρά του πεζοδρομίου. Τα σίδερα που εξέχουν, τα σπασμένα πλακάκια, τα κομμάτια τσιμέντου που λείπουν κάνουν αν μη τι άλλο… περιπετειώδη τη βόλτα για τον Γιάννη και τον Μανώλη.
«Μου λένε πολλοί να τον πάω σε κάποιο Ίδρυμα αλλά έχει μάθει στο οικογενειακό περιβάλλον και είναι πολύ δύσκολο να πάει αλλού, δεν θα ζήσει πάνω από ένα μήνα. Θέλουμε να ζει με αξιοπρέπεια» μας δηλώνει ο Γιάννης που βρίσκεται δίπλα στον αδελφό του. Συζητάμε για τα έργα που έχουν γίνει την τελευταία 15ετία στο κέντρο, με τις πολλές πεζοδρομήσεις (Χάληδων, Καραολή και Δημητρίου, Ποτιέ, Μουσούρων κα.) «Είναι σίγουρα καλύτερη η κατάσταση στο κέντρο αλλά σε εμάς σε επίπεδο γειτονιάς βλέπεις πώς έχει η κατάσταση. Και δεν είμαστε και μακριά, 1 χλμ. από το κέντρο.
Σε κάποιο σημείο το αναπηρικό αμαξίδιο χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να κατέβει από τη μια πλευρά του πεζοδρομίου για να ανέβει στη συνέχεια στην άλλη.
«Η γυναίκα που τους φροντίζει όταν εγώ εργάζομαι δεν μπορεί να σηκώσει το Μανώλη το πρωί να τον βάλει στο αμαξίδιο, πρέπει να είμαι εδώ και να βοηθήσω. Η μητέρα μου πια έχει και αυτή ανάγκη βοήθειας και το να πάνε ένα περίπατο γύρω είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο» αναφέρει ο Γιάννης.
Για τους δε κάθετους η κατάσταση είναι χειρότερη. Πεζοδρόμια ακόμη χωμάτινα που αναγκάζουν τον περιπατητή είτε κινείται με τα πόδια, είτε σε αναπηρικό αμαξίδιο να κατέβει στη μέση του δρόμου βάζοντας τη ζωή του σε κίνδυνο.
Μια στενάχωρη κατάσταση, μια τριτοκοσμική εικόνα λίγα μέτρα από το κέντρο της πόλης, σε μια από τις γειτονιές της.
