Ζούµε έναν ακήρυχτο πόλεµο. ∆ολιότητες, ενδοοικογενειακή κλιµακούµενη βία, διακρίσεις, αλαζονεία και άνθιση του λαϊκισµού. Ένας άσχετος επιλέγει ένα πιο άσχετο, να του εµπιστευτεί τη λύση των προβληµάτων του πλήθους. Η ανικανότητα και η ιδιοτέλεια στο µεγαλείο της!
Οι πολιτικοί προχωρούν µε ψευδαισθήσεις. Η κυβέρνηση, ότι θα κερδίσει και τρίτη θητεία η Αξιωµατική Αντιπολίτευση, ότι θα συµµετάσχει στην άσκηση εξουσίας, ενώ ο Άλέξης Τσίπρας ίσως να σκέφτεται ότι µπορεί να γίνει θριαµβευτική επιστροφή όλων που αποστάτησαν, αλλά και οι λοιποί του κεντροαριστερού κοµµατικού µηχανισµού.
Αυτά συµβαίνουν γιατί οι λαοί έχουν επιτρέψει στους ηγέτες να τους συµπεριφέρονται σαν µωρά και όλοι, καταναλωτές και υποτακτικοί, δεν αντιδρούν όσο πρέπει στην αντιµετώπιση των προβληµάτων τους µε αντίδωρο υποσχέσεις περιτυλιγµένες διά ψευδαισθήσεων, κορδέλες και χρυσόσκονη.
Κάποιοι λίγοι, αλλά καλά διαπλεκόµενοι βολεµένοι, ‘‘ειδικοί σωτήρες’’ στην επικοινωνιακή πολιτική, ικανοποιούνται στα ψηφιακά καφενεία. Αναρτούν θέσεις στο διαδίκτυο και επικροτούν ανέξοδες υποσχέσεις µε κούφια συνθηµατολογία. Στην ηµερήσια διάταξη οι φωτογραφίες, οι χειραψίες, οι αγκαλιές και τα ψευτοφιλήµατα στους δρόµους και στα µικροµάγαζα, µαζί µε τους «Γκρούεζες, να δείξουν ότι αφουγκράζονται και ενδιαφέρονται για τα προβλήµατά τους. Οι περισσότεροι θορυβώδεις είναι οι νοσταλγοί της ευµάρειας από την εξουσία, που απώλεσαν ένεκα και της εµφάνισης στο προσκήνιο κάποιων δήθεν ικανότερων να διαφεντεύουν τα κοινά. Συµπτώµατα της νεοελληνικής πολιτικής σκηνής που µ’ αυτά θα πορευόµαστε σ’ όλο το φάσµα των εξουσιών από ισχυρές οµάδες που δρουν συντονισµένα µε στόχο «τα καλά και συµφέροντα» απ’ την παρατεταµένη κατοχή και κάρπωση της εξουσίας.
Πάντως, όποιος επαναπαύεται ότι η συνεχής άσκηση της ∆ιοίκησης στα κοινά θα καταλήξει αναντίρρητα στη φθορά, χωρίς να επιχειρεί να καλύψει επαρκώς τις ανησυχίες του κόσµου του, σφάλει στις εκτιµήσεις του.
