Είκοσι χρόνια ευρώ

Φέτος συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από τότε που η Ελλάδα εντάχθηκε στον σκληρό πυρήνα της οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε που καταργήθηκε το εθνικό μας νόμισμα της δραχμής και που είχαμε εναποθέσει ελπίδες σ’ αυτή τη νομισματική αλλαγή. Είπαν ότι μπήκαμε σε “παράδεισο”. Άλλοι πάλι είπαν ότι μπήκαμε σε “κόλαση”.

Θα παραθέσω ορισμένα στοιχεία από την πορεία της οικονομίας μας μέσα στο ευρώ τα τελευταία είκοσι χρόνια και ο καθένας ας κατατάξει τη χώρα, σε ποιο “επουράνιο” χώρο της ταιριάζει να βρίσκεται σήμερα.
Είναι γεγονός ότι το ευρωπαϊκό όραμα για την ενοποίηση της Ευρώπης είχε γεμίσει με αισιοδοξία τους Λαούς της. Δυστυχώς όμως για την πραγματοποίηση αυτού του οράματος η Ευρώπη ξεκίνησε στραβά. Ξεκίνησε από το τέλος και όχι από την αρχή. Έπρεπε να ξεκινήσει από την πολιτική της ένωση, για να έχει ενιαία εξωτερική και αμυντική πολιτική και όχι από τη νομισματική της ένωση.
Προχώρησε σ’ αυτή την ένωση χωρίς να υπάρχουν τα αναγκαία όργανα που να έχουν τις απαραίτητες εξουσίες, με στόχο να μπορεί να κυβερνηθεί. Μπήκε δηλαδή το άροτρο μπροστά από τα βόδια! Αυτό που κατάφερε και μάλιστα χωρίς την πολιτική της ένωση είναι να έχει αφαιρέσει κυριαρχικά δικαιώματα από τους Λαούς της και να μην μπορούν να ακολουθήσουν τη δική τους οικονομική και κοινωνική τους πολιτική. Κατάφερε επίσης με τη νομισματική ένωση να υποβιβάσει την αξία των αδύνατων νομισμάτων δια μέσου της ισοτιμίας με το ευρώ. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η ισοτιμία της δραχμής με το ευρώ, που καθόρισαν οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες και δέχτηκαν οι Έλληνες οικονομολόγοι.
Ένα ευρώ αποτιμήθηκε με 350 δραχμές περίπου, όταν η ισοτιμία τότε της δραχμής με το πανίσχυρο δολάριο ήταν 230 δραχμές. Είχαμε έναν καταποντισμό της δραχμής! Θα αναφέρω ένα απλό παράδειγμα. Πριν το ευρώ ένα ματσάκι μαϊντανός στη λαϊκή αγορά στοίχιζε 50 δρχ. Την επόμενη εβδομάδα με το ευρώ στοίχιζε 0,50 ευρώ. Δηλαδή 170 δρχ περίπου! Πλήρης υποβάθμιση του εθνικού μας νομίσματος!
Με ένα νόμισμα που κατορθώσαμε να στήσουμε όρθια την Ελλάδα μεταπολεμικά. Και να πετύχουμε μ’ αυτό το νόμισμα την μεταπολεμική ανάπτυξη της χώρας. Όταν λοιπόν έγινε η νομισματική μεταβολή στη χώρα μας το 2002, το δημόσιο χρέος ανερχόταν στα 100 δισ. δολάρια. Ναι, στα 50 χρόνια της μεταπολεμικής δραχμής ήταν 100 δισ. δολάρια, ενώ στα 20 χρόνια του ευρώ το χρέος έφθασε στα 386 δισ. ευρώ! Φαίνεται ότι μπήκαμε σ’ ένα πανάκριβο αυτοκίνητο και γεμίσαμε φρούδες ελπίδες. Αυτό όμως το αυτοκίνητο δεν είχε ούτε φρένα ούτε αερόσακους!
Δημιουργήθηκε στη χώρα μια νομισματική μεταβολή, που δεν ήταν εναρμονισμένη με την οικονομική κατάσταση της και δεν ανταποκρινόταν στις οικονομικές δυνατότητες του Λαού. Πιστέψαμε ότι θα εκτοξευθεί η οικονομία και δυστυχώς πιάσαμε… πάτο!
Η λογική των οικονομικών στοιχείων το επιβεβαιώνει.
Το 2002 το χρέος ήταν 100 δισ. δολάρια. Σήμερα φθάνει στα 386 δισ. ευρώ!
Το 2002 η μετοχή της Τράπεζας Πίστεως ήταν 200.000 δρχ. Σήμερα φθάνει στα 5 σέντς.
Το 2002 η ανεργία ήταν 7%. Σήμερα είναι 16%.
Το 2002 το έλλειμμα ήταν περίπου 100%. Σήμερα φθάνει στο 215%!
Αυτή λοιπόν είναι η σημερινή πραγματικότητα. Λένε ότι αν είχαμε δραχμή, θα είχε καταστραφεί η οικονομία. Αλήθεια, με το ευρώ η οικονομία ευημερεί και δεν το έχουμε αντιληφθεί;
Εξάλλου πρέπει να σημειωθεί ότι το 1990 η οικονομία είχε σχεδόν χρεοκοπήσει. Δεν μπορούσε η κυβέρνηση Ζολώτα να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Και όμως με εγχώρια μνημόνια και χωρίς να γονατίσει ο Λαός, η οικονομία συνήλθε.
Με τη χρεοκοπία της χώρας μέσα στο ευρώ, όχι μόνο δεν γονάτισε ο Λαός μας, αλλά και τα σκληρά μνημόνια δεν έφεραν αποτέλεσμα. Στην οικονομία λοιπόν ισχύουν τα πραγματικά γεγονότα και όχι σενάρια υποθέσεων με στόχο τις υπεκφυγές. Η πραγματικότητα των αριθμών είναι αμείλικτη για την πορεία της οικονομίας σ’ αυτά τα 20 χρόνια με το ευρώ! Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι γιατί μας έβαλαν στο ευρώ, ενώ ήμασταν ανέτοιμοι. Δεν πληρούσαμε ακόμη και τις προϋποθέσεις το 2002 και που είχαν καθορισθεί από τους τεχνοκράτες της Ε.Ε. Δηλαδή το έλλειμμα θα έπρεπε να φθάνει στο 60% και το πλεόνασμα πάνω από 3%. Παρά τα “μαγειρέματα” που κάναμε και που είχαν γίνει αντικείμενο κοροϊδίας για τη χώρα μας, το έλλειμμα ήταν περίπου 100%, και αντί για πλεόνασμα είχαμε έλλειμμα περίπου 100%.
Και παρόλα αυτά μας δέχθηκαν οι τεχνοκράτες την Ε.Ε. Ίσως να επικράτησε η σκέψη, ας “μπούνε” και θα τους “φτιάξουμε” στην πορεία. Όπως και συνέβη! Κι εμείς πανηγυρίζαμε για τη “σωτηρία” μας εξαιτίας του ισχυρού νομίσματος, πιστεύοντας ότι όχι μόνο δεν θα φαλιρίσουμε ποτέ, αλλά και ότι η οικονομία μας θα εκτοξευθεί. Δυστυχώς, δεν συνέβη τίποτα απ’ αυτά.
Βρεθήκαμε σ’ ένα σκληρό οικονομικό οργανισμό χωρίς συναισθηματισμούς και υποχωρήσεις. Σε μια νομισματική ένωση με ένα τεράστιο κεφάλι, αλλά χωρίς σώμα και ψυχή! Σε μια ένωση που δεν κάνουν “κουμάντο” οι Λαοί της Ευρώπης, αλλά οι μεγάλες επιχειρήσεις, τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές. Μια ένωση που εκφράζει το αντικοινωνικό πρόσωπο της Ευρώπης. Μιας Ευρώπης που την πορεία της την κατευθύνουν οι διαχειριστές και όχι οι πολιτικοί της. Αυτή είναι η σημερινή Ευρώπη.
Χωρίς οράματα και αξιοπιστία. Χωρίς εξουσίες και κεντρική διεύθυνση. Μια Ευρώπη που υπηρετεί τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας της. Μια Ευρώπη που δεν συζητά για την πολιτική ένωση της και με ένα Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που εκφράζει μια συνάθροιση ανθρώπων. Ένα κοινοβούλιο χωρίς εξουσίες!
Σήμερα, λοιπόν, οι Λαοί της δεν πιστεύουν σ’ αυτήν. Η οικονομική της ένωση όχι μόνο δεν συνέβαλε στο ευρωπαϊκό όραμα των εμπνευστών της (Μονέ, Σούμαν…), αλλά απομάκρυνε τους Λαούς της. Οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δουλεύουν στο κενό, χωρίς να ‘χουν ισχυρούς δεσμούς με τους Λαούς της Ευρώπης.
Η Ευρώπη αποτελεί σήμερα ένα τεχνητό κατασκεύασμα με τους Ευρωπαίους κλεισμένους σ’ έναν φαύλο κύκλο και τον Ευρωπαίο πολίτη να μην έχει καμιά επιβολή πάνω στην τεράστια τεχνοκρατική μηχανή, που κυβερνά την Ε.Ε. Ο Ευρωπαίος σήμερα αισθάνεται απογοήτευση και έχει αφήσει τα τεχνοκρατικά όργανα της να πηλοπατούν στο οικονομικό πεδίο. Δεν πρέπει όμως να περιμένει από τη μοίρα να γίνει κυρίαρχος στον τόπο που ζει. Πρέπει οι Ευρωπαίοι να οργανωθούν σε πολιτικές δυνάμεις για να σπάσουν αυτόν τον αντιδραστικό κύκλο. Ο Ευρωπαίος πολίτης θέλει μια Ευρώπη αλληλεγγύης των Λαών και όχι μια Ευρώπη που η βαρβαρότητα του καπιταλισμού κυριαρχεί! Πίστεψαν οι τεχνοκράτες ότι αρκούσε η οικονομική ευρωπαϊκή δύναμη, για να μπορεί να επηρεάσει τις παγκόσμιες εξελίξεις. Και δεν κατάφεραν να πείσουν ούτε τους Λαούς της Ευρώπης. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να επεκτείνουν τις ανισότητες μεταξύ πλούσιων χωρών του Βορρά και φτωχών χωρών του Νότου. Σχημάτισαν δύο μπλοκ. Το μπλοκ των πλουσίων (Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία…) και το μπλοκ των αδυνάτων (Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία…)!
Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμία συζήτηση για την πολιτική της ένωση. Για να ‘χει δική της εξωτερική πολιτική και αμυντική πολιτική. Για να αποτελέσει μια αντίρροπη ροπή μέσα στο ΝΑΤΟ. Δεν υπάρχει καμιά αλληλεγγύη, αλλά εκμετάλλευση των φτωχών χωρών από τις πλούσιες.
Γι’ αυτόν τον σκοπό προηγήθηκε η οικονομική της ένωση και δεν μπορούν τα εθνικά κοινοβούλια να ελέγξουν την κοινωνική πολιτική που προσδιορίζεται στις Βρυξέλλες. Αυτή λοιπόν η Ευρώπη δεν μπορεί να ‘χει υπολογίσιμη φωνή στις παγκόσμιες εξελίξεις. Απουσιάζει και δεν έχει τη δυνατότητα να στηρίξει ούτε την εθνική κυριαρχία των μελών της (Ελλάδα, Κύπρος)!
Πολύ σωστά, λοιπόν, ο Κίσινγκερ έλεγε ότι, αν υπάρξει κάποιο παγκόσμιο πρόβλημα, θα πάρουν τηλέφωνο τον πρόεδρο των ΗΠΑ ή τον πρόεδρο της Ρωσίας. Για την Ευρώπη, ποιον θα πάρουν στο τηλέφωνο; Αυτό συμβαίνει χωρίς την πολιτική ένωση της Ευρώπης! Ωστόσο οι Έλληνες ξέρουν πολύ καλά, ποιον παίρνουν στο τηλέφωνο από το 2010 που χρεοκόπησε η χώρα. Είναι η Γερμανία!
Αυτή καθόριζε τη στάση της Ε.Ε. απέναντι στη χώρα μας, όταν χρεοκόπησε. Αυτή επέβαλε την τιμωρητική πολιτική των μνημονίων (το δήλωσε η Μέρκελ προχθές) και κατηύθυνε τους τεχνοκράτες του Ιερατείου των Βρυξελλών. Αυτά τα ανθρωπιστικά μέτρα των μνημονίων οδήγησαν τον Λαό μας στην απελπισία, στην αμηχανία, στη φτώχεια. Μας αντιμετώπισαν οι τεχνοκράτες του ιερατείου τιμωρητικά. Δεν τους ενδιέφερε αν λιμοκτονούσε ο Λαός. Τους ενδιέφερε η κυριαρχία του ευρώ, γιατί αυτό εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας και όχι το αδιέξοδο που είχε οδηγήσει τον Λαό μας η βάρβαρη πολιτική που μας καθόριζαν. Και παρόλα τα σκληρά μέτρα, που όπως έλεγαν στοχεύουν στην εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας, το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό για τον Λαό μας.
Οι δείκτες της ελληνικής οικονομίας χειροτέρεψαν. Οι μόνοι που ωφελήθηκαν ήσαν οι Γερμανοί που κέρδισαν δισεκατομμύρια από τη χρεοκοπία της Ελλάδας! Είναι γνωστό ότι η χώρα μας μπήκε στα μνημόνια το 2010 που καθόριζαν οι νεοφιλελεύθεροι του καπιταλισμού, γιατί το δημόσιο χρέος είχε φθάσει στο 125% και δεν μπορούσαμε να δανειστούμε. Όμως την ίδια περίοδο το έλλειμμα στις ΗΠΑ ήταν 440% και στην Ιαπωνία 350%! Κανένας διεθνής οικονομικός οργανισμός δεν τόλμησε να τους επιβάλει “οικονομική δικτατορία”, όπως συνέβη με την Ελλάδα. Το ίδιο περίπου πρόβλημα είχαν 2 χώρες της Ε.Ε. (Ιταλία, Ισπανία) με την Ελλάδα και δεν δέχτηκαν να μπουν σε μνημόνια.
Ο στόχος, λοιπόν, του σκληρού ιερατείου των Βρυξελλών ήταν ξεκάθαρος. Ήθελαν να αλώσουν την οικονομία της χώρας. Ήθελαν να ταπεινώσουν έναν Λαό, γιατί είχε Ιστορία! Βρήκαν λοιπόν οι τεχνοκράτες της Ευρώπης να μετατρέψουν τη χώρα μας σε “πειραματόζωο”. Μια χώρα χωρίς αντιστάσεις και εγκλωβισμένη στον μύθο του ευρώ. Δεν ενδιαφέρθηκαν να δημιουργήσουν έναν μηχανισμό στήριξης, αλλά θέλησαν να πειραματιστούν στη χώρα και να σκυλέψουν πάνω στο πτώμα της ελληνικής οικονομίας. Έτρεξαν να σώσουν τις γερμανικές και γαλλικές τράπεζες που κατείχαν 80 δισ. ελληνικά ομόλογα, μεταβιβάζοντας αυτό το ποσό στους Λαούς τους, με μια τιμή που κάλυπτε το 90% της αξίας των ομολόγων.
Την ίδια ώρα οι Έλληνες ομολογιούχοι έχασαν το 90% της αξίας των ομολόγων που κατείχαν! Υποθήκευσαν τη δημόσια περιουσία και ετοιμάζονται τα “κοράκια” της Ευρώπης, με τον νέο πτωχευτικό κώδικα να πάρουν τα σπίτια 400.000 οικογενειών αντί πινακίου φακής. Πετσόκοψαν τους μισθούς και τις συντάξεις κατά 50% και μας διέλυσαν τα ασφαλιστικά μας ταμεία. Και έρχονται σήμερα, αφού μας πέταξαν στον δρόμο, όπως λέει ο Λαός μας, να μας δανείζουν με… χαμηλό επιτόκιο. Αυτά λοιπόν τα τραγικά γεγονότα για την πορεία της ελληνικής οικονομίας συνέβησαν στα 20 χρόνια του ευρώ. Και δεν έφθαναν μόνο αυτά.
Την ώρα που “γονάτισαν” τον ελληνικό Λαό με τη μνημονιακή λαίλαπα, στο όνομα της προστασίας του ευρώ, οι δήθεν “σωτήρες” εταίροι μας έκαναν τεράστιες επενδύσεις στην Τουρκία (εγκατάσταση αυτοκινητοβιομηχανιών) και στην Ελλάδα καμία επένδυση, αλλά άρπαζαν αντί πινακίου φακής τους κερδοφόρους τομείς της οικονομίας κι εμείς το βαφτίζαμε σαν επένδυση. Αν είναι δυνατόν!
Είχαμε εναποθέσει τις ελπίδες μας στην ύπαρξη κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στη χώρα μας και στο όνομα μιας… αβέβαιης πράσινης ανάπτυξης, οι εταιρείες εξόρυξης αποχώρησαν από την Ελλάδα. Κάτι που δεν συνέβη στην Αίγυπτο , στο Ισραήλ, στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία. Η Ελλάδα θα πληρώσει το όραμα της… πράσινης ανάπτυξης!
Αυτά λοιπόν ζήσαμε και ζούμε στο… σκληρό ευρώ. Τόσο σκληρό όσο σκληρή είναι η συμπεριφορά του Ιερατείου των Βρυξελλών, απέναντι σ’ ένα ταλαιπωρημένο Λαό. Αλλά όμως υπερήφανο. Ο καθένας μπορεί να κρίνει αν η χώρα μας βρέθηκε στον οικονομικό “παράδεισο” ή “κόλαση”, στα 20 χρόνια του ευρώ.

*Ο Βασίλης Πεντάρης είναι π. βουλευτής Χανίων,
μέλος Κεντρικής Επιτροπής,
ανασυγκρότησης ΣΥΡΙΖΑ- Π.Σ.