Είμαι θυμωμένη…

Είμαι θυμωμένος. Είμαι θυμωμένη. Με όλους και με όλα! Με όσους μιλάνε ασυλλόγιστα ή επικίνδυνα. Και με αυτούς που για το εύκολο κέρδος το επιτρέπουν και τους δίνουν βήμα. Και μ’ εκείνους τους άλλους, τους πολλούς που επιπόλαια τους παρακολουθούν και τυφλά τους ακολουθούν.

Είμαι θυμωμένος. Με τα μέτρα που παίρνονται και γι’ αυτά που παραβλέπονται. Με όσους υπακούν μηχανικά και με όσους απειθάρχητα παρανομούν. Με τους κυβερνόντες, μα και με τους κυβερνούμενους. Με όσους φοράνε μάσκες και με όσους τις πολεμάνε.
Είμαι θυμωμένος. Με όσους με φιμώνουν και με περιορίζουν. Με όσους πνίγουν την φωνή μου, τη γνώμη μου. Με όλους και με όλα που δεν μου επιτρέπουν να ζήσω όπως εγώ επιθυμώ, όπως προοριζόμουν! Με την κακοτυχία. Την ολιγωρία. Την αναλγησία. Την ασέβεια. Με την αδικία.
Δεν είμαι απλά θυμωμένος! Είμαι εξοργισμένος! Εξοργισμένη! Μ’ εμένα τον ίδιο πρωτίστως. Με εμένα την ίδια. Γιατί δεν τολμάω. Γιατί κι εγώ τα επιτρέπω όλα αυτά που με θυμώνουν. Και εγώ αποστρέφω το βλέμμα. Γιατί και εγώ κοιτάω το συμφέρον μου. Γιατί κι εγώ δεν πράττω πάντα το έντιμο και το σωστό, ενώ το ξέρω καλά ποιο είναι. Γιατί και εγώ δεν δίνω άδεια στον εαυτό μου να σκεφτεί, να πράξει, να ζήσει ελεύθερα.
Γιατί εγώ, και πρώτος εγώ, πρώτη εγώ, με τα ίδια μου τα χέρια σφυρηλατώ τις αόρατες αλυσίδες που τόσο γερά με κρατάνε… Ναι, είμαι θυμωμένη!