Κύριε διευθυντά,
πριν λίγες μέρες συναντήθηκα τυχαία με κάποιον καλό μου φίλο σ’ ένα μανάβικο. Μετά το πρώτο γεια κ.τ.τ. η κουβέντα μας πήγε στις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις. Του είπα τότε πως προσωπικά με εξέπληξε δυσάρεστα μια βαρβαρότητα που διαπίστωσα ότι χαρακτήρισε την ψήφο πολλών συντοπιτών μας. Μου απάντησε πως ναι, αυτό είναι πράγματι απογοητευτικό, όμως αυτό που τον άφησε κυριολεκτικά άφωνο ήταν η θέση των θλιβερών νεοναζιστών στα ηρωικά Σφακιά! Είπαμε κι άλλα πολλά με τον καλό μου φίλο και αποχαιρετώντας τον, έσπευσα ασθμαίνων στον υπολογιστή μου να δω τα σχετικά αποτελέσματα των εκλογών της 25ης Ιουνίου. Φρίκη! Ντροπή! Οργή! Θλίψη! Αυτά τα συναισθήματα με κατέκλυσαν όταν διαπίστωσα ότι κάμποσοι απόγονοι του Δασκαλογιάννη έδωσαν την 3η θέση στον εκλογικό μας κατάλογο στο «κόμμα;», στο «μόρφωμα;» των «Σπαρτιατών»! Ναι, αυτούς τους νεοναζί επέλεξαν να τιμήσουν με την ψήφο τους κάποιοι πατριώτες, Σφακιανοί συντοπίτες μας. Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι απ’ αυτούς πιθανότατα δεν ξέρουν ούτε κατ’ ελάχιστον τι πίστευαν και τι πιστεύουν οι ναζί και τι ακριβώς πρόσφεραν στον πολιτισμό μας και στην ανθρωπότητα συνολικά. Αντιλαμβάνομαι επίσης ότι κάποιοι άλλοι οργισμένοι με όλα όσα η ζωή και ο εαυτός τους, τους αρνήθηκαν, είπαν «βρε, άει στο διάολο όλοι σας, εγώ αυτούς θα ψηφίσω, τους Σπαρτιάτες, γιατί εγώ κάποιον σαν τον αρχαίο παππού μου τον Μεγάλο Λεωνίδα ήθελα πάντα να έχω για αρχηγό μου!» Οι άνθρωποι αυτοί το έψαξαν και βρήκαν αυτή τη χαλκομανία του έγκλειστου εγκληματία Κασιδιάρη και είπαν: «Εδώ είμαστε. Αυτός είναι ο σωτήρας μας!». Ασφαλώς υπάρχουν κι αυτοί που εκεί πάνω στην Ανώπολη ή στην Ίμπρο ή στ’ Ασκύφου, μετά από πολλή μελέτη και αυτοσυγκέντρωση πείστηκαν και πίστεψαν στην καθαρότητα της υπερήφανης φυλής μας και στην πανανθρώπινη κανονικότητα. Άλλωστε όλα αυτά μας τα δίδαξε ο μέγας Χίτλερ που τόσο ειρηνικά επισκέφτηκε τους πατεράδες και τους παππούδες μας και τόσα αξέχαστα σημάδια άφησε στον Τόπο μας για να τον θυμόμαστε κι εμείς και τα παιδιά μας εις τους αιώνας!
Γράφοντας τα παραπάνω σκεφτόμουνα, πώς άραγε τους αντιμετωπίζεις όλους αυτούς τους παραπλανημένους, τους φευγάτους, τους βάρβαρους, τους επικίνδυνους; Δύσκολη η απάντηση. Αρχικά σκέφτηκα ότι όλους αυτούς τους ξεχωριστούς υπερέλληνες τους ξέρουν καλά οι συντοπίτες τους Σφακιανοί, εκείνοι που κάπως αλλιώς ονειρεύονται τον τόπο και τους συντοπίτες τους. Θα έλεγα λοιπόν ότι πριν από οτιδήποτε άλλο, οι μεν να κόψουν τις χειραψίες και τις χαιρετούρες και τις τσικουδιές με τους δε κι ύστερα να επιχειρήσουμε, κάποιοι σαν κι εμένα με ισχυρές σφακιανές ρίζες ( κάποιοι μπορεί να έχετε ακούσει την ιστορία του Μπουζομάρκου ή κάποιοι άλλοι να ξέρετε πού βρίσκεται το κονάκι του Μπούζου) να έχουμε ένα δημόσιο διάλογο με όλους αυτούς, που επαναλαμβάνω μπορεί να είναι παραπλανημένοι ή φευγάτοι και κάποιοι άλλοι αυτοπροσδιοριζόμενοι ιδεολόγοι με έφεση στη βαρβαρότητα και στην εγκληματικότητα. Πού ξέρετε, κάτι μπορεί να καταφέρουμε! Καμιάς μορφής ιδεολογία, συμπατριώτες μου, δεν μπορεί να εμπεριέχει σαν συστατικό της στοιχείο τη βία. Η ιστορία έχει διαχρονικά αποδείξει, ότι όπου κυριάρχησε είχε πάντα πρόσκαιρο, ευκαιριακό και μαύρο χαρακτήρα.
Είναι προφανές ότι οι λόγοι για τους οποίους έγραψα όλα όσα αναφέρω πιο πάνω, καθόλου υπερήφανο δεν με κάνουν, ούτε σαν Χανιώτη, ούτε σαν μακρινό μετανάστη Σφακιανό.
