«Είμαστε με το στρατόπεδο των λαών…»…..

Αλλά τι μπορούν να κάνουν οι λαοί απέναντι σε έναν πόλεμο;

Τι μπορεί να κάνει ένας λαός απέναντι σε έναν πόλεμο; Το ερώτημα δεν αφορά μόνο τους λαούς της Ουκρανίας και της Ρωσίας, που βρίσκονται άμεσα αντιμέτωποι με τη μεγάλη καταστροφή του πολέμου. Αφορά όλους τους λαούς της Ευρώπης αλλά και του κόσμου, που με τον έναν ή άλλο τρόπο εμπλέκονται στη νέα μεγάλη πολεμική ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση και βρίσκονται αντιμέτωποι με τις επιπτώσεις της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης.

Ακόμα και με τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις, όλα φανερώνουν ότι τα χειρότερα είναι μπροστά. Το δίλημμα είναι συγκεκριμένο. Και αφορά και τον δικό μας λαό, στη δικιά μας χώρα, που μπορεί σήμερα να μην είναι πεδίο πολεμικής αναμέτρησης, εμπλέκεται όμως άμεσα και έμμεσα σε αυτόν τον πόλεμο, ενώ ο λαός ήδη βρίσκεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες της εμπλοκής. Πώς πρέπει να αντιδράσουν σε αυτή την κατάσταση οι εργαζόμενοι;

– Μήπως οι εργαζόμενοι, ο λαός πρέπει να «συσπειρωθεί» με την κυβέρνηση και την επιλογή της «εμπλοκής μέχρι τα μπούνια» με τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ; Να κάνει δικό του έναν άδικο πόλεμο που δεν έχει καμιά σχέση με τα συμφέροντά του; Να επιλέξει νέες «θυσίες», να μπει σε νέους κινδύνους και περιπέτειες για ακόμα μια φορά στο όνομα «εθνικών στόχων και των επιχειρηματικών σχεδιασμών για «Ελλάδα – ενεργειακό κόμβο»;
Να ξεπεράσει τις επιφυλάξεις και τις ενστάσεις που απ’ ό,τι φαίνεται εκφράζονται και σε δημοσκοπήσεις και σε έρευνες, ενάντια στην εμπλοκή που «τσούζει» τους αστούς αναλυτές;

– Μήπως πρέπει ο λαός να υιοθετήσει τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις, τα ψέματα ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ που υπόσχονται μια πιο «ελαφριά εμπλοκή» στο πλαίσιο πάντα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, υπηρετώντας ακριβώς τους ίδιους στρατηγικούς στόχους, τα ίδια επιχειρηματικά σχέδια, υποσχόμενοι ότι μπορεί να είσαι μέσα στο ιμπεριαλιστικό μακελειό, να έχεις διαλέξει στρατόπεδο ληστών, να παλεύεις για τη γεωστρατηγική αναβάθμιση των επιχειρηματικών ομίλων αλλά… με λιγότερο κόστος.

– Ή μήπως ο λαός πρέπει να ονειρεύεται ότι είναι δυνατόν μέσα σε έναν τέτοιο διεθνή σίφουνα η Ελλάδα και ο λαός της να μείνει απέξω, με ψευδαισθήσεις «ουδετερότητας» και «έξυπνες διπλωματικές τακτικές», χωρίς σύγκρουση με το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, που υπηρετούνται από την πολιτική της εμπλοκής;

Σε καθεμιά από τις παραπάνω εκδοχές ουσιαστικά ο λαός θα επιλέξει να ταυτιστεί, να υποταχθεί, και να εμπιστευτεί την αστική τάξη, τις κυβερνήσεις της, τα κόμματά της και τις επιλογές της. Να εμπιστευτεί δηλαδή ότι θα τον βγάλουν από τον κίνδυνο της καταστροφής αυτοί που τον οδηγούν σε αυτή για τα συμφέροντά τους. Προφανώς και έχει χίλιους δύο λόγους να μην το κάνει αυτό.

Υπάρχει άλλωστε πείρα παλιότερη και νεότερη. Από το πώς όλοι αυτοί του φόρτωσαν στις πλάτες εδώ και 15 χρόνια όλα τα δεινά της καπιταλιστικής οικονομίας, την κρίση, την ανάπτυξη, πόσο πλήρωσε την πανδημία, πόσο πληρώνει φυσικές καταστροφές, πόσο βιώνει την επιλεκτική ικανότητα και ανικανότητα του κράτους να μην τον προστατεύει όταν το χρειάζεται και να τον τσακίζει όταν αυτός διεκδικεί το δίκιο του, να στηρίζει απλόχερα τους ομίλους και να κόβει από τις ανάγκες του. Όμως και την παλιότερη ιστορική πείρα. Από την περίοδο της Μικρασιατικής εκστρατείας, όπου έσυραν τον λαό σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο που πλήρωσε με ξεριζωμό και προσφυγιά, αλλά και στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο που η μισή αστική τάξη την πιο δύσκολη στιγμή την κοπάνησε για τη Μ. Ανατολή και η άλλη μισή συνεργάστηκε με τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής, επιδιώκοντας σε κάθε περίπτωση τη διατήρηση της εξουσίας της.

Θα πει κανείς σήμερα ο διεθνής συσχετισμός δύναμης είναι αρνητικός, πώς να τολμήσει, πού να βρει τη δύναμη ένας λαός να σηκώσει κεφάλι. Ποτέ τα πράγματα όμως δεν ήταν ευνοϊκά.

Αλλά και ποτέ τα πράγματα δεν είναι στατικά. Ο ίδιος ο πόλεμος είναι ένα μεγάλο γεγονός, που μέσα του φέρνει το σπέρμα των ανακατατάξεων και των αλλαγών στον συσχετισμό δύναμης, όπως και κάθε μεγάλη κρίση, η καταστροφή που αποκαλύπτει πιο ωμά, πιο καθαρά τα αδιέξοδα του συστήματος. Αυτό που φαίνεται, που είναι φαινομενικά σήμερα κυρίαρχο, αύριο μπορεί να αλλάξει ραγδαία.

Ο πόλεμος όπως και οι κρίσεις είναι αναπόφευκτος, πηγάζει μέσα από τις ίδιες τις αντιφάσεις του συστήματος, είναι εκδήλωση των νόμων λειτουργίας του, του ανταγωνισμού, της πάλης για μεγαλύτερο κέρδος. Είναι όμως και ρίσκο, όχι μόνο γιατί κανείς δεν ξέρει πού θα βρεθεί την επόμενη μέρα του πολέμου, αν θα είναι δηλαδή στο στρατόπεδο των νικητών ή των ηττημένων.

Τι λοιπόν μπορεί να κάνουν οι εργαζόμενοι, ο λαός σήμερα εδώ στη χώρα μας;

Ο αγώνας ενάντια στην εμπλοκή της χώρας είναι κρίσιμο ζήτημα, ζωής και θανάτου. Δεν πρέπει να νομιμοποιηθεί αυτή η επιλογή σε κάθε εκδοχή της. Κάθε βήμα, κάθε κίνηση βαθύτερης εμπλοκής της χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο πρέπει να συναντήσει τη μαζική εργατική – λαϊκή καταδίκη και αντίθεση με όλες τις μορφές και τους τρόπους. Απεμπλοκή σημαίνει συγκεκριμένα το κλείσιμο της βάσης της Σούδας και όλων των ΝΑΤΟικών βάσεων στη χώρα. Σημαίνει μη παροχή υποδομών, στρατιωτικής στήριξης στα ΝΑΤΟικά σχέδια στην Ανατολική Ευρώπη, κανένας στρατευμένος ή στέλεχος των Ενόπλων Δυνάμεων να μην συμμετάσχει σε στρατιωτική αποστολή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Δεν μπορεί ο λαός να έχει καμιά εμπιστοσύνη στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, στις κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, ότι θα «προστατέψουν» τη «δικιά του πατρίδα». Είναι το ίδιο έτοιμοι να παζαρέψουν σύνορα, κυριαρχικά δικαιώματα και το ίδιο έτοιμοι να τον σύρουν στη σφαγή …γιατί για «πατρίδα τους» έχουν μόνο το κέρδος.

Δεν πρέπει να περάσει η προσπάθεια να επιβληθεί εργασιακή ειρήνη από το κεφάλαιο, την εργοδοσία, την ώρα που μας σέρνουν στον πόλεμο! Την ώρα που οι επιπτώσεις στη ζωή των εργαζομένων από τον πόλεμο είναι ήδη αβάστακτες. Αυτοί κερδίζουν από την εμπλοκή, εμείς χάνουμε. Τώρα είναι η ώρα να υπερασπίσουμε τη ζωή μας από την επιδείνωση και τη μεγαλύτερη φτώχεια που φέρνουν ο πόλεμος και η εμπλοκή, η ακρίβεια. Τώρα είναι η ώρα που δεν πρέπει να περάσει η θέληση του κεφαλαίου να εντείνει την εκμετάλλευση. Δεν μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος από αυτόν της σύγκρουσης, με την προσπάθεια να «πληρώσει ο λαός τον πόλεμο» σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε κλάδο, σε κάθε γειτονιά.

Τώρα είναι που πρέπει να δυναμώσει η εργατική – λαϊκή αλληλεγγύη μπροστά στα φαινόμενα της φτώχειας που θα διογκωθούν, να μη μείνει κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα, χωρίς θέρμανση, χωρίς πρόσβαση στα στοιχειώδη.

Μοναδικό αποκούμπι των εργαζομένων και του λαού είναι η δικιά τους οργάνωση, η συσπείρωση στα συνδικάτα, στα σωματεία, σε άλλους φορείς του λαϊκού κινήματος. Εκεί βρίσκεται η δικιά τους δύναμη, η δικιά τους δυνατότητα να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους.

Μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες είναι που πρέπει να δυναμώσει η διεθνιστική αλληλεγγύη, η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, η κοινή πάλη με τους λαούς που ήδη βρίσκονται μπλεγμένοι άμεσα στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Στο δρόμο που χαράζουν πάνω από 41 ΚΚ και 30 ΚΝ από όλο τον κόσμο με κοινή τους ανακοίνωση και κοινές δράσεις ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ το εξής που διδάσκει η Ιστορία μας: Ότι οι εργαζόμενοι, ο λαός μας έχουν αποδείξει πως μπορούν να μεγαλουργήσουν ακριβώς σε κάτι τέτοιες δύσκολες και κρίσιμες στιγμές, που όλα έμοιαζαν χαμένα, που οι δυνάμεις ήταν ελάχιστες. Όπως η πάλη του λαού ενάντια στην κατοχή μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, γράφοντας χρυσές σελίδες ηρωισμού και δόξας.

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες συμβάλλουν αποφασιστικά στην οργάνωση της εργατικής – λαϊκής πάλης ενάντια στην εμπλοκή και τις επιπτώσεις από τον πόλεμο, για να σταθούν οι εργαζόμενοι, ο λαός στο δικό τους μετερίζι, να μην διαλέξουν την πλευρά της αστικής τάξης. Ταυτόχρονα όμως συμβάλλουν ώστε και οι εργαζόμενοι, ο λαός να προετοιμάζονται για έναν μεγαλύτερο δίκαιο αγώνα, για τον δικό τους «πόλεμο» ενάντια στις αιτίες που γεννούν τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την καπιταλιστική εκμετάλλευση, τη βαρβαρότητα για τους λαούς. Για να πάρουν οι εργαζόμενοι την εξουσία, να οικοδομήσουν το σύγχρονο, το νέο, το αναγκαίο, τον σοσιαλισμό – κομμουνισμό.