«Να ξέραμε αφεντικό τι λένε οι πέτρες, τα λουλούδια, η βροχή! Μπορεί να φωνάζουν, να μας φωνάζουν κι εμείς να μην ακούμε».
Ν. Καζαντζάκης
Το DNA αναγνωρίστηκε για πρώτη φορά το 1869 από τον ελβετό γιατρό Friedrich Miescher.
Κατά τα επόμενα 140 χρόνια η επιστημονική κοινότητα έχει κάνει μνημειώδεις ανακαλύψεις οι οποίες έχουν οδηγήσει στην κατανόηση του DNA και έχουν διαμορφώσει την ικανότητα μας να αποκωδικοποιήσουμε τη ζωή στη γη. Σαν άνθρωποι παρατηρούμε συχνά τις διαφορές μεταξύ μας και μεταξύ των άλλων ειδών, αλλά η μεγάλη αλήθεια είναι ότι όλοι είμαστε κατασκευασμένοι από τα ίδια θεμελιώδη δομικά στοιχεία. Κάθε ζωντανό όν είναι κατασκευασμένο από ένα συνδυασμό τεσσάρων χημικών ουσιών, αδενίνη, γουανίνη, κυτοσίνη και θυμίνη ή (Α GCTs) και μόνο μέσω μιάς απλής επεξεργασίας αυτού του συνδυασμού επιστολών, έχουμε την εντυπωσιακή ποικιλία ειδών στον πλανήτη μας. Ακόμη και με τρία δισεκατομύρια συνδυασμούς γραμμάτων σε σχεδόν κάθε κύτταρο μας, υπάρχει μόνο μια διαφορά 0,5% μεταξύ του DNA μας και του DNA κάθε άλλου ανθρώπου στον πλανήτη. Και οι μεγαλύτερες παραλλαγές που υπάρχουν στην γενετική κωδικοποίηση είναι υπεύθυνες για την ποικιλομορφία των ειδών του κόσμου. Ενδεχομένως εξίσου συναρπαστικό είναι το γεγονός ότι το DNA δεν συνδέεται απλώς με μεταβλητές χημικές αλυσίδες αλλά εξελίσσεται. Το DNA μας αποκαλύπτει το παρελθόν, μαθαίνει από αυτό και εξελίσσεται από τη μία γενιά στην άλλη. Εάν ανιχνεύσουμε χιλιάδες χρόνια πίσω το ανθρώπινο DNA μπορούμε να εντοπίσουμε κοινούς προγόνους. Στην πραγματικότητα είναι σαν ένα βιβλίο κώδικα, το οποίο περιέχει την ιστορία ολόκληρης της γενετικής ιστορίας μας. Ωστόσο οι άνθρωποι διαφέρουν από τα άλλα πλάσματα με ένα θεμελιώδη τρόπο. Οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να φαντάζονται, να καινοτομούν, να δημιουργούν. Η ικανότητα να σκεφτόμαστε και να προχωρούμε… Και καθώς πρωτοστατούμε έχουμε μια ευθύνη -μια ηθική επιταγή- όχι μόνο να κατανοήσουμε το αποτέλεσμα που έχουμε σε αυτόν τον κόσμο, αλλά και να εντείνουμε και να αποκτήσουμε αυτή την ευθύνη. Αυτό είναι που μας κάνει να ξεχωρίζουμε. Η κατανόηση πρώτα από όλα ότι τα πάντα στο σύμπαν είναι ένα και ότι το όλον, πάντα είναι μεγαλύτερο από το άρθροισμα των μερών του. Όπως δεν μπορεί να μην υποφέρει το σώμα όταν υποφέρει ένα μέλος του, έτσι δεν μπορεί να ευτυχεί το μέρος εάν πάσχει το όλον. Όλο το νόημα της ζωής βρίσκεται στην απόλυτη κατανόηση του ότι το «εγώ» δεν μπορεί να υπάρξει δίχως το «εμείς».
