Είναι -ακόµη- όµορφα τα Χανιά;

Είναι όµορφα τα Χανιά; Ναι.
Αυτή είναι η απάντηση που -πιστεύω- έρχεται αυθόρµητα στα χείλη κάθε Χανιώτισσας και Χανιώτη, κάθε ανθρώπου που έχει ζήσει εδώ ή έχει περάσει τις διακοπές του στα µέρη µας.
∆εν αναφέροµαι µόνο στην πόλη των Χανίων µε το επιβλητικό ενετικό λιµάνι, την παλιά πόλη µε τα γραφικά στενά που σε γεµίζουν µε ένα αίσθηµα γαλήνης και νοσταλγίας όταν σεργιανάς.
Αλλά στο σύνολο του νοµού. Στην Κίσσαµο, στον Αποκόρωνα, στο Σέλινο, στον Πλατανιά, στα Σφακιά, στη Γαύδο.
∆εν θέλω να αναφερθώ σε κτήρια και σε υποδοµές. Λιγότερο ή περισσότερο, όλοι τα ξέρουµε.
Θέλω να µιλήσω γενικά για κάθε κοµµάτι αυτού του τόπου που έχει τη δική του ιστορία, τη δίκη του οµορφιά.
Στον πλεονασµό και στην αγάπη τους πολλοί Χανιώτες λένε ότι ο τόπος µας είναι µία µικρή ήπειρος. Με βουνά και φαράγγια, θάλασσες και απόκρηµνα γκρεµνά. Με τοπία µοναδικά.
Με ηλιοβασιλέµατα και ανατολές που σου κόβουν την ανάσα. Με µυρωδιές που σε συνοδεύουν µια ζωή. Με τους ανθρώπους τους -ειδικότερα εκείνους στην ενδοχώρα- που έχουν µια αρχοντιά που προσπαθούν να µεταλαµπαδεύσουν σε παιδιά και εγγόνια.
Όµως αρκεί από µόνη της η οµορφιά που τόσο απλόχερα έχει δοθεί στον τόπο µας να καλύψει όλα τα… στραβά;
Έχουµε καταλάβει ότι από µόνη της η φύση δεν αρκεί;
Ότι πρέπει να την προστατέψουµε;
Ότι οφείλουµε πρωτίστως στις επόµενες γενιές και δευτερευόντως στους εαυτούς µας να διατηρήσουµε και να παραδώσουµε αυτό που βρήκαµε στην ίδια αν όχι σε καλύτερη κατάσταση από αυτή που το παραλάβαµε;
Ότι είναι υποχρέωση µας να παλέψουµε για να µην χαθεί ούτε µία µνήµη, ούτε ένα χαρακτηριστικό τούτου του τόπου;
Ότι αυτό το µέρος που κάποιοι ταξιδεύουν χιλιόµετρα για να το επισκεφθούν έστω για µία φορά στη ζωή τους, στο τέλος της ηµέρας είναι… ο τόπος µας.
Που οφείλουµε να τον αγαπάµε, να τον σεβόµαστε και να τον προστατεύουµε.