«Κάτι έχω ακούσει για ένα κολυµβητήριο που δόθηκαν πολλά χρήµατα αλλά δεν λειτούργησε ποτέ. Που είναι αυτό;» ήταν το ερώτηµα που µας έκανε Ισπανός συνάδελφος που ζει και εργάζεται τα τελευταία χρόνια στη χώρα µας και βρέθηκε για πρώτη φορά προχθές στα Χανιά.
Περάσαµε έξω από το κλειστό κολυµβητήριο στο Ακρωτήρι και του είπαµε για τα 5 εκ. ευρώ που κόστισε, πως επρόκειτο να είναι έτοιµο το 2004 και τελικά παραδόθηκε το 2008 και ποτέ δεν λειτούργησε καθώς άρχισε να καταρρέει και να λεηλατείται µε αποτέλεσµα να απαιτούνται άλλα 5 εκ. ευρώ µήπως και χρησιµοποιηθεί ποτέ!
Μετά, δεν µπορούσαµε να µην του µιλήσουµε και για το ανοικτό κολυµβητήριο της Νέας Χώρας που τον χειµώνα πολλές φορές δεν λειτουργεί γιατί δεν υπάρχουν χρήµατα για πετρέλαιο αλλά και για το ποδηλατοδρόµιο για το οποίο δαπανήθηκαν µεγάλα ποσά για να κατασκευαστεί, δεν λειτούργησε ποτέ και τώρα ξαναδουλεύεται µε νέους πόρους από το ταµείο Ανάπτυξης.
«Είναι αυτό που λένε “εδώ είναι Ελλάδα”;» ρώτησε.
Του µιλήσαµε για το φράγµα Βαλσαµιώτη που ξεκίνησε µε προϋπολογισµό 25 εκ. ευρώ και κόστισε πάνω από 40 εκ. ευρώ, εγκαινιάστηκε το 2014 για να διαπιστωθεί ότι… έχανε νερό από παντού, αλλά και για τις δύο λιµνοδεξαµενές στην Κίσσαµο που δεν λειτουργούν χρόνια, αυτή µάλιστα στη Χρυσοσκαλίτισσα κατέρρευσε πριν ακόµα κοπεί η κορδέλα…
«Είναι αυτό που λένε “εδώ είναι Ελλάδα”» είπε αυτή τη φορά χωρίς ερώτηση ο Ισπανός συνάδελφος.
Κακοτεχνίες, αστοχίες, παραλείψεις, “ύποπτα” έργα γίνονται σε όλον τον κόσµο, σίγουρα και στη χώρα του συναδέλφου µας, δεν αποτελεί δικό µας προνόµιο.
Αλλά η αλήθεια είναι πως και εµείς έχουµε κουραστεί να δικαιολογούµε όλα όσα γίνονται στον τόπο µας και να τα αποδίδουµε στο “κακό µας το ριζικό”.
∆εν είναι σίγουρα αυτή µόνο η Ελλάδα, ούτε αυτά µόνο τα Χανιά… είναι όµως και αυτά!
