Θέλει δύναµη να µπορείς να φύγεις.
Να µπορείς να φύγεις την κατάλληλη στιγµή.
Να µπορείς να φύγεις, όταν βλέπεις ό,τι δεν χώρας.
Ό,τι περισσεύεις.
Να µπορείς να φύγεις και ας ξέρεις ό,τι θα πονέσεις ,ότι θα πονέσει, ότι θα πονέσουν όλα µέσα σου.
Θέλει δύναµη να µπορείς να φύγεις, γιατί το νιώθεις ,γιατί βλέπεις ότι όλα εκεί οδηγούν.
Θέλει δύναµη να κοιτάζεις κατάµατα την αλήθεια και να την κατανοείς.
Να µην κλείνεις τα µάτια, να µην εθελοτυφλεις.
Να αντιλαµβάνεσαι ,ότι ο άλλος δεν είναι πια εκεί και ας δηλώνει έτσι.
Θέλει δύναµη να µπορείς να πεις το ΌΧΙ, να το φωνάξεις δυνατά ,σε ό,τι σε µειώνει ,σε ότι δεν σε καλύπτει, σε ότι δεν είναι επιλογή σου.
Θέλει δύναµη να µπορείς να κάνεις εσύ επιλογές για την ζωή σου, να τις υποστηρίζεις και να µην δέχεσαι ότι σου παρουσιάζουν ως µοναδική προοπτική.
Θέλει δύναµη να µπορείς πάντα να φεύγεις από το λίγο ,το ηµίµετρο, το µίζερα δοσµένο, γιατί πολύ απλά δεν είναι αυτό που ζητάς εσύ για σένα.
Θέλει δύναµη η µοναξιά και το να µην συµβιβαζεσαι.
Θέλει δύναµη να κλείσεις µια πόρτα, χωρίς να µπεις στον πειρασµό να βγάλεις το αντικλείδι την δύσκολη ώρα.
Θέλει ψυχή να φεύγεις µε το κεφάλι ψηλά ,χωρίς εξηγήσεις, χωρίς» ναι µεν αλλά «.
Χωρίς θόρυβο.
Είναι αξιοπρέπεια και ευγένεια ψυχής η ησυχία.
Είναι αξιοπρέπεια και τιµή σ’ αυτά που έζησες το «χωρίς λόγια».
* Η Ρούλα Παγιαλάκη είναι αρθρογράφος βιωµατικής γραφής
