Είναι όλοι ίδιοι;

Η χώρα βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Βρισκόμαστε ενώπιον ενός αχαρτογράφητου σκηνικού.
Η πιο αυθεντική δημοσκόπηση ευτυχώς είναι η κάλπη. Από καθήκον και συναισθηματισμό παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα του Στέλιου Ράμφου: «Η αισιοδοξία για μένα είναι να βλέπεις την πραγματικότητα.
Όπου υπάρχει θεώρηση της πραγματικότητας είναι ο δρόμος ανοιχτός για τον αισιόδοξο». Δεν πρέπει οι πολιτικοί και οι πολίτες να επιτρέψουν να αντιμετωπίσει η χώρα μια ακόμη υπαρξιακή κρίση. Φτάνει ως εδώ. Στην Ελλάδα πρέπει να εδραιωθεί κοινή πεποίθηση του συνανήκειν. Η θεωρία, όμως, του «όλοι ίδιοι είναι» πρέπει να υποστεί ένα σοβαρό πλήγμα. Ε λοιπόν δεν είναι όλοι ίδιοι.
Οι πολιτικοί αρχηγοί έχουν χρέος να προστατεύσουν τον κοινοβουλευτισμό με τις επιλογές τους. Να εμπεδώσουν ένα κυρίαρχο αίσθημα εμπιστοσύνης στον Κοινοβουλευτισμό. Δικαίως ή αδίκως κάποιοι πολίτες θα αναρωτιούνται γιατί κάποια κόμματα έχουν τέτοιους υποψηφίους. Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτούς; Σε αυτό φυσικά θα πρέπει να απαντήσει το κόμμα τους. Θυμούμαι τη δεκαετία του ’90 έναν έμπειρο πολιτικό να μου λέει: «Δεν είχα ποιον άλλο να βάλω».
Συμβαίνουν και αυτά ακόμη και… στις “καλύτερες οικογένειες”. Θυμίζω ότι θεωρητικά τα κόμματα κάνουν επιλογές διαφόρων προσώπων. Απλά σχεδόν πάντα κάποιοι υποψήφιοι απογοητεύουν το κόμμα τους με τη συμπεριφορά τους. Ευπρέπεια, αξιοπρέπεια, εντιμότητα, συμπεριφορά και αγωγή. Φυσικά από αυτόν τον κανόνα δεν εξαιρούνται ούτε οι πολιτικοί aρχηγοί. Έτσι είναι η Δημοκρατία. Ψυχραιμία.
Δεν χρειάζεται να καθόμαστε όλοι νυχτιάτικα και να ξεκατινιαζόμαστε στο διαδίκτυο. Ψυχραιμία και εσωτερική γαλήνη.