Eίναι τα παιδιά σήμερα οι… κολασμένοι τούτης της ζωής;
Επιτακτικό εντός μου το ερώτημα, και μπορεί να απαντηθεί!
Γνωρίζω πως δεν είναι δυνατόν να συλλεχθούν ποτέ όλα τα δεδομένα, εδώ κοντά αλλά και σε κάθε γωνιά τούτου του πλανήτη! Είναι αδύνατον να φέρουμε όλους τους ένοχους, αυτούς που αποκαλούμε “μεγάλους” προ των ευθυνών τους!
Μα η ζωή δεν είναι παραμύθι! Ποτέ δεν ήταν, δεν πρόκειται να γίνει!
Σε τούτη την -κατά το μεγαλύτερο ποσοστό της- δυστοπική πραγματικότητα που ζούμε, υπάρχουν τα παιδιά και είναι, φευ, ο “αδύναμος κρίκος” σε οποιαδήποτε κοινωνία ζουν!
Επί αυτών των εξ ορισμού αδύναμων πλασμάτων, οι εξ ορισμού δυνατοί-μεγάλοι επιβεβαιώνουν(;) την “πυγμή” τους!
“Πυγμή” που παίρνει ποικίλες και διαφορετικές μορφές για να… ισοπεδώσει τη φρεσκάδα του εύθραυστου της παιδικής ψυχής!
Στην άνιση τούτη “αναμέτρηση” δεν υπάρχει λογική· ποιος άλλωστε έχει δικαίωμα να “θανατώνει” ένα μπουμπούκι στην ανθοφορία του;
…Δεν εκπλήσσομαι με τα δεινά που φέρει η ανθρώπινή μας φύση! Τι θα μπορούσε τάχα πλέον να εκπλήσσει στην εποχή μας, που αρρωστημένες “ορέξεις”(!), κυριαρχούν στις οθόνες μας;
Η Ιστορία εξάλλου είναι εξόχως διαφωτιστική!
Τα παιδιά πάντα ήταν οι κολασμένοι της ζωής!
Κι ας το έχουμε συνειδητοποιήσει, κι ας το γνωρίζουμε, δεν έχουμε καταφέρει αιώνες τώρα να σταματήσουμε το ατόπημά μας ως μεγάλοι απέναντί τους!
Και δεν γνωρίζω αν ποτέ το καταφέρουμε· να σταθούμε ανώτεροι της υποχθόνιας ύπαρξής μας!
