» Απόφοιτοι του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας γράφουν την εμπειρία τους
Τι σημαίνει για ένα ενήλικο άτομο με σημαντικές υποχρεώσεις και σοβαρές δεσμεύσεις η απόφαση να ξαναγίνει μαθητής ή μαθήτρια; Ποια είναι τα κίνητρα, ποιες οι δυσκολίες και ποια τα οφέλη της επιστροφής στα θρανία;
Τις απαντήσεις δίνουν από καρδιάς τέσσερις εκπαιδευόμενοι/ες της έδρας του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Χανίων, αποτιμώντας την εμπειρία της διετούς φοίτησής τους με πολλή συγκίνηση αλλά και περίσσια πίστη στην αξία της διά βίου μάθησης.
Συνοψίζοντας, οι απόφοιτοι του ΣΔΕ Χανίων πέρυσι, πριν καλά καλά καθίσουν στα θρανία, δοκίμασαν και δοκιμάστηκαν στην τηλεκπαίδευση. Αντεπεξήλθαν φιλότιμα και με την αξία τους πάτησαν “το πρώτο σκαλί’’. Τη φετινή σχολική χρονιά, με την πανδημία να συνεχίζει να δυσχεραίνει την προσπάθειά τους, τερματίζουν τη μαθητική τους διαδρομή στο ΣΔΕ περήφανοι για το απολυτήριο του Γυμνασίου και αποφασισμένοι για το επόμενο ταξίδι, το επόμενο απολυτήριο, “έχοντας καταλάβει οι Ιθάκες τι σημαίνουν’’.
Οι νέοι εγκαταλείπουν πρώιμα το σχολείο για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Ορισμένοι εγκαταλείπουν την εκπαίδευση επειδή αντιμετωπίζουν προσωπικά ή οικογενειακά προβλήματα, άλλοι λόγω συναισθηματικών δυσκολιών ή προβλημάτων υγείας. Ένας από αυτούς τους λόγους ήταν που εγκατέλειψα κι εγώ το σχολείο στα δεκαπέντε.
Ολα ξεκίνησαν μια καλοκαιρινή μέρα, βλέποντας στον υπολογιστή κάποια γνωστά μου άτομα να πηγαίνουν στο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας. Διάφορες σκέψεις, όπως η ηλικία μου, η εργασία μου και οι οικογενειακές μου υποχρεώσεις, μου προκάλεσαν πονοκέφαλο. «Τι κάθεσαι και το σκέφτεσαι, δε γίνεται, δε θα τα καταφέρεις γιατί δε θα τα προλαβαίνεις όλα» είπα στον εαυτό μου.
Πέρασε μια εβδομάδα και βρέθηκα σε ένα φιλικό τραπέζι και πάνω στην πλάκα που κάναμε τους είπα την ιδέα μου. Πολλά τα πειράγματα, η ιδέα όμως είχε μπει στο μυαλό μου και δεν μπορούσε να βγει με τίποτα. Λέω ή τώρα ή ποτέ. Μέσα σε λίγα λεπτά είχα επικοινωνήσει με το ΣΔΕ Χανίων και προχώρησα στην εγγραφή μου.
Η πρώτη μέρα στο σχολειό ήταν περίεργη, με καθηγητές που ήταν περίπου στην ίδια ηλικία με εμένα και με άτομα που δεν γνώριζα. Ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω μαζί τους και να ακούσω προσεκτικά τον λόγο που έφερε τον καθένα πίσω στο σχολείο, γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και μοναδικός.
Οι μέρες περνούσαν και αρχίσαμε να γνωριζόμαστε ο ένας με τον άλλο και να κάνουμε παρέες. Πέρασε ο πρώτος χρόνος αλλά λόγω του κορωνοϊού κάναμε τα μαθήματα μέσω του υπολογιστή, εκεί χαθήκαμε λίγο δυστυχώς.
Στον δεύτερο χρόνο του ΣΔΕ, διά ζώσης πια, διαπίστωσα ότι εδώ υπάρχει από το πιο μικρό λουλούδι από το οποίο έχεις να πάρεις γνώσεις καθώς παρακολουθείς την πορεία του, μέχρι το πιο μεγάλο δέντρο που έχει περάσει πολλά στη ζωή του και με την εμπειρία του θα βοηθήσει και τους άλλους. Όλοι έχουν να πάρουν και να δώσουν! Αυτό που μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση τελικά είναι ότι ο μαθητής δεν έχει ηλικία. Είμαστε σαν μικρά παιδιά με τα καλά μας, τα ανάποδα μας, το γέλιο μας, τις διαφωνίες μας. Γίναμε μια παρέα, δέσαμε σαν τμήμα και αποδείξαμε πως όταν υπάρχει θέληση και πείσμα το όνειρο γίνεται πραγματικότητα.
Οι εκπαιδευτικοί αυτά τα δυο χρόνια ήταν και είναι άνθρωποι αξιόλογοι οι οποίοι αγκάλιασαν την προσπάθειά μας, έδειξαν μεγάλη κατανόηση στις δυσκολίες μας, πραγματικά επιτελούν μεγάλο έργο. Το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Χανίων δίνει τη δυνατότητα σε ανθρώπους σαν κι εμένα να κάνουν ένα βήμα παραπέρα στη ζωή τους.
Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους εκπαιδευτικούς και τους συμμαθητές μου που με γύρισαν πίσω στα μαθητικά μου χρόνια και εύχομαι η ίδια παρέα να συνεχίσει και στο ΕΠΑΛ.
Ιωάννης Καλιτσάκης
Πριν δύο χρόνια ξεκίνησα μια πολύ όμορφη διαδρομή φοιτώντας στο ΣΔΕ Χανίων. Εκπλήρωσα μια επιθυμία μου που δεν ολοκληρώθηκε στην ώρα της, στα χρόνια που κάθε παιδί έχει τη δυνατότητα να θυμάται, να αποστηθίζει και να προχωρά στην επόμενη τάξη. Η δική μου διαδρομή βρήκε τον δρόμο της λίγο αργά αλλά τελικά “ποτέ δεν είναι αργά’’.
Όταν έμαθα για την ύπαρξη του ΣΔΕ αποφάσισα ότι τώρα θα το κάνω. Γράφτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη. Η χρονιά ξεκίνησε με δυσκολίες λόγω της πανδημίας και, παρότι καλά καλά δεν γνωριστήκαμε μεταξύ μας μαθητές και καθηγητές, άρχισε η τηλεκπαίδευση. Έστω κι έτσι άρχισε να μου αρέσει τόσο πολύ η μάθηση που περίμενα πότε θα έρθει η ώρα του μαθήματος. Η ανάγκη μου να μάθω, ο τρόπος διδασκαλίας, η διαδικασία των ασκήσεων με βοήθησαν να μπω στον ρυθμό του σχολείου ενηλίκων.
Στο ΣΔΕ γνώρισα κι άλλους ανθρώπους που κι αυτοί, για δικούς τους λόγους, δεν πήγαν στο γυμνάσιο όταν έπρεπε. Για δύο χρόνια ήταν οι συμμαθητές μου, συμπορευόμασταν, πλέον διά ζώσης, με καλές και κακές στιγμές μεταξύ μας, άλλοτε να συμφωνούμε κι άλλοτε να διαφωνούμε, στο μάθημα της Κοινωνιολογίας κυρίως, μια και τα θέματα αφορούσαν μεγάλα παιδιά σαν εμάς.
Θα θυμάμαι πάντα τις εκπαιδευτικές επισκέψεις που κάναμε αυτά τα δύο χρόνια παρά την πανδημία. Γνωρίσαμε έτσι καλύτερα την πόλη μας, τις αρχαιότητες και τα νεότερα μνημεία των Χανίων. Και δε θα ξεχάσω την ανοχή των καθηγητών, την υπομονή και την επιμονή τους να βγούμε από το σχολείο με περισσότερες γνώσεις.
Και να, ήρθε η ώρα αυτή η υπέροχη διαδρομή να φτάσει στο τέλος της, δίνοντας μου, ωστόσο, τη δυνατότητα να ακολουθήσω τα επόμενα βήματα στη μάθηση.
Κατερίνα Μανταδάκη
Ήταν καλοκαίρι του 2020 που η προϊσταμένη μου με έπεισε να πάω σχολείο. Και έτσι ένα απόγευμα του Αυγούστου δειλά δειλά, σαν το σπουργίτι που κοιτά δεξιά – αριστερά μέχρι να αρπάξει το ψίχουλο, ανέβηκα τα σκαλιά του ΣΔΕ. Μου φάνηκε περίεργο 47 χρόνια μετά να μπαίνω σε σχολείο σαν μαθητής (μέχρι τότε έμπαινα στα σχολεία σαν γονιός για τους γιους μου). Ένιωσα περίεργα αρχικά αλλά η απλότητα των καθηγητών με έκανε να νιώσω άνετα στη συνέχεια. Ξεκινήσαμε τη σχολική χρονιά με φυσική παρουσία μόνο για τρεις μέρες (λόγω κορονοϊού) και με τους συμμαθητές γίναμε φίλοι μέσω βιντεοκάμερας!
Ήταν πολύ ωραίο συναίσθημα να μαθαίνεις στα 60 σου! Θυμάμαι κάποια βράδια στα βουνά που πήγαινα υπηρεσία, μην έχοντας σήμα έβγαινα έξω και ξεπάγιαζα για να μη χάσω το μάθημα! Άρχισε να μου είναι απαραίτητο το σχολείο, εγώ ένας άξεστος να διαβάζω ποιήματα, στην αρχή σαν αλαμπουρνέζικα τα έβλεπα (στενοχωριόταν, λέει, το άγαλμα και τα βράδια κρυφά πήγαινε να συναντήσει την κόρη)!
Χωρίς να το καταλάβω αρχίσαμε τη δεύτερη και τελευταία χρονιά μας στο ΣΔΕ. Κάποιοι νέοι καθηγητές αλλά η διάθεση παρέμεινε ίδια. Γλώσσα, μαθηματικά, επιστήμες, αγγλικά, κοινωνιολογία (αχ αυτά τα στερεότυπα), σύμβουλος σταδιοδρομίας, σύμβουλος ψυχολογίας, πληροφορική, πρότζεκτ, περιβάλλον. Κάναμε και διδακτικές επισκέψεις: Πινακοθήκη, Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο, Πνευματικό Κέντρο, καθολική εκκλησία, Οικία Ελ. Βενιζέλου, είδα πράγματα απίστευτα!
Θα μου λείψει το ΣΔΕ. Έμαθα πολλά (εγώ ο πολύξερος), θεωρώ ότι θα μάθω και άλλα στο ΕΠΑΛ. Κι αυτή η σχέση, το δέσιμο καθηγητών – μαθητών ήταν και είναι κάτι όμορφο. Και όπως λέει το ποίημα του Καβάφη Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη φρόντισε να απολαύσεις το ταξίδι. Κι εμείς σίγουρα το απολαύσαμε!
Σήφης Μεγαλακάκης
Σε λίγες μέρες τελειώνει το σχολικό έτος 2021-2022 κι εγώ τελειώνω το Γυμνάσιο!
Κάθε χρόνο έλεγα να γραφτώ στο ΣΔΕ και κάθε χρόνο απέρριπτα την επιθυμία μου αυτή λόγω υποχρεώσεων. Είμαι σύζυγος, μητέρα, γιαγιά και εργαζόμενη. Όμως πριν δύο χρόνια τελικά έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα. Πόσα έζησα κι έμαθα αυτά τα δύο χρόνια!
Πάντα σκεφτόμουν ότι δε θα τα καταφέρω και τελικά τα κατάφερα! Πόσα και πόσα έμαθα και θυμήθηκα! Και δε θα ξεχάσω τους καθηγητές μου, με πόσο ζήλο και χωρίς να διαμαρτύρονται μας βοηθούσαν, έκαναν τα δύσκολα εύκολα. Πάνω από τον καθένα από εμάς, να αναγνωρίζουν τις ανάγκες μας και να μας επιβραβεύουν, να τονώνουν την αυτοπεποίθησή μας με καλούς βαθμούς και χαμόγελα. Ήταν ξεχωριστοί όλοι τους. Αλλά και οι συμμαθητές μου ήταν κι αυτοί ξεχωριστοί.
Τελικά ήταν δύο χρόνια ανεπανάληπτα, χαίρομαι που το έκανα. Και σίγουρα θα μου λείψει το σχολείο. Μα πάντα θα θυμάμαι πόσο ωραία πέρασα!
Σοφία Κλαριδοπούλου
Τα κείμενα επιμελείται και σχολιάζει η Σμαράγδη Γαλημιτάκη, εκπαιδεύτρια γλωσσικού γραμματισμού
