Όταν κοιτάς ψηλά όλο και κάτι µη αναµενόµενο θωρείς. Όλο και ένας καινούργιος κόσµος σου ανοίγεται.
Βράδυ στη Σπλάντζια, η νεολαία να δίνει και να παίρνει ανάσες ζωής, οι τουρίστες να πίνουν στα τραπεζάκια την µπύρα ή το κρασάκι τους, µε τα µπουκάλια να πηγαινοέρχονται µε τα χέρια ή µε δίσκους σερβιρίσµατος.
Στις γωνιές των καταστηµάτων της πλατείας και άλλων αριστερά και δεξιά, καφάσια µε άδεια µπουκάλια να περιµένουν να εξελιχθεί το έργο…
Κάποιος θα τα µαζέψει, θα περάσουν πλύσιµο µε καυτά νερά, κάποιοι θα επιµεληθούν τις χαλασµένες ετικέτες τους, έως ότου περάσουν από το σηµείο που θα ξαναγεµίσουν, θα ταπωθούν, θα επιστρέψουν στα µαγαζιά, θα ψυχθούν για να καταναλωθούν.
Όπως όµως πάντα συµβαίνει, ένα ΜΠΟΥΚΑΛΙ αντέδρασε σε αυτή τη µονοτονία…
∆ε δεχόταν να µπαίνει κάθε µέρα, κάθε µέρα, σε αυτή την ίδια διαδικασία. Ζήτησε από τα άλλα µπουκάλια να το ακολουθήσουν.
Εκείνα αρνήθηκαν διότι είχαν συνηθίσει τη ζωή µέσα στην τρύπα των καφασιών. Το κάθε µπουκάλι είχε την τρύπα του. Πίστευαν ότι δε χρειαζόταν επανάσταση. Άλλωστε είχαν δει πολλές φορές φίλους τους µπουκάλια, να γίνονται θρύψαλα ή να πετιούνται µε φλόγες εδώ και εκεί.
Το ΜΠΟΥΚΑΛΙ όµως, δεν το έβαλε κάτω. Γύρισε από µαγαζί σε µαγαζί, από κασόνι σε κασόνι και τους είπε πως: «Εγώ θα κάνω τα πάντα για σας… Θα φτάσω σε σηµείο να σταυρωθώ, αρκεί να καταφέρω να δείξω στους ανθρώπους, ότι στο φως του ήλιου αντανακλούµε και στη νυχτιά µέσα από εµάς, τα µπουκάλια, ο ένας άνθρωπος µπορεί να δει τον άλλον».
Αυτό και έκανε… ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ
