«Είπες απλά: Όχι.
Και στάθηκες µε το µπόι τεντωµένο, τα πόδια ανοιχτά, πάνω στο σύνορο της Ιστορίας.
Είπες Όχι,
κι ήταν η πρώτη ντουφεκιά, που έπεσε µέσα στο χιονισµένο πρωί, από την κάνη της αξιοπρέπειας.
Απέναντί σου ήταν η δύναµη. Ήταν τα τανκς, τα αεροπλάνα, οι στόλοι, τα ‘‘Ιµπέριουµ’’ και τα ‘‘µάρε νόστρουµ’’ κι εσύ γυµνός, µέσα στην παγωνιά της Πίνδου, µε την ψυχή στα χέρια σου ξίφος, λογχίζεις και προκαλείς τη Μοίρα.
Όχι!
Η πέτρα, ο χιονισµένος θάµνος, χιονάνθρωποι που σε σαρκάζουν. Λειψή η κουβέρτα σου, δε σκεπάζει, τη χιονισµένη λεβεντιά σου, παλικάρι της Αλβανίας.
Είπες Όχι
Είχες στο γυλιό σου τον Ήλιο, την αρχοντιά του λαού µας, τη λευτεριά, και τα µικρά όνειρα των απλών ανθρώπων του κόσµου.
Είπες Όχι,
κι εντουφέκισες µε µιαν αχτίδα φως το σκοτάδι της απέναντι νύχτας.
Είπες Όχι
και ξαφνιάστηκε η καταχνιά και γέµισαν άστρα, οι δρόµοι τ’ ουρανού.
Είπες Όχι,
κι έσφιξες τα δόντια και τα χείλη, σπέρνοντας την άπλα του χιονιού, µε πέταλα από µατωµένα γαρύφαλα.
Είπες Οχι
κι έκαµες έπος αιµάτινο, την απλή ιστορία, των τελευταίων ηµερών του Οχτώβρη.
Είπες Όχι
κι έκαµες την ψυχή σου καρφί, να κρεµάσεις, στον πέτρινο τοίχο του χρόνου, τον ηµεροδείχτη του Σαράντα.
Είπες Όχι
κι έσβησες µε την µατωµένη σου παλάµη, τη ντροπή από το πρόσωπο του κόσµου.
Είπες Όχι ,
παλικάρι της Τρεµπεσίνας, κι έκαµες την µατωµένη πέτρα σου υποβολείο χρέους.
Είπες Όχι
απλά κι αβίαστα, ξεκλειδώνοντας τις πύλες της αθανασίας σαν να βγαζες το κλειδί από την τσέπη σου για να µπεις στο ειρηνικό σου καµαράκι.
Είπες Όχι
κι είδες στον κάµπο του Ελβασάν, να ξαναβάφονται τα ξεχασµένα λουλούδια µε χρώµα.
Είπες Όχι
και το πήρε απ’ τα χείλη σου ο κόσµος να το κάµει τραγούδι.
Είπες Όχι.
Ένα καντήλι ζυγιάστηκε, µέσα στη νύχτα.
Κι η Πίνδος, εικονοστάσι της Λευτεριάς.»
Σ. Σταυρακάκης
Επίµετρο: Αντέγραψα. Τίποτ’ άλλο. Μου άρεσε εξαιρετικά αυτή η Ωδή της άρνησης, που είχε επιφυλλάξει για τους εισβολείς, το Έθνος, ο Λαός, τα παλικάρια της Πατρίδας, που κίνησαν µ’ ενθουσιασµό, να δώσουν το αίµα τους, στ’ Αλβανικά βουνά. Ογδόντα τρία χρόνια σήµερα, οι ανθοί της ευγνωµοσύνης µας, µυρωδίζουν την Ιστορική Μνήµη, ως της αξίζει!..
Χρόνια πολλά!
