Θέλουµε από καρδιάς να αναφερθούµε στον πολιτισµό µιας γυναίκας η οποία συνειδητά αποφάσισε να αφιερώσει την ζωή της στην φροντίδα των ζώων. Σε µια γυναίκα µορφωµένη και καταξιωµένη στο εξωτερικό, η οποία επέστρεψε στην Ελλάδα για να βοηθήσει αυτά τα πλάσµατα που τόσο αδικούµε στην χώρα µας. Σε µια γυναίκα η οποία, ακόµα και όταν τα χρόνια βάρυναν το σώµα της, φρόντιζε καθηµερινά και αδιάκοπα δεκάδες ζώα που βρίσκονταν στα «αζήτητα».
Είχαµε ακούσει πολλά για αυτήν και το καταφύγιο «η κιβωτός του Νώε» πριν την γνωρίσουµε. Πολλοί την κατέκριναν και την πολεµούσαν, αλλά εγκατέλειπαν ταυτόχρονα εκατοντάδες ζώα στην πόρτα της…
Ένα πρωινό µαζί της ήταν µια σπουδαία εµπειρία. Ένα µάθηµα ζωής, συνέπειας και υπευθυνότητας, ένας άνθρωπος “δύσκολος” σε πρώτη ανάγνωση, που όταν τον γνωρίσαµε καλύτερα αντικρύσαµε µια ψυχή µικρού παιδιού. Αποκαλούσε ένα ένα τα σκυλιά µε το όνοµά τους. Μελετούσε τον χαρακτήρα τους, τις συνήθειές τους. Παρατηρούσε την συµπεριφορά τους. Φρόντιζε για την καθαριότητα και την υγιεινή τους. Για την τροφή τους. Για την φαρµακευτική αγωγή τους. Καθηµερινά, αδιάκοπα, χωρίς διαλείµµατα, διακοπές, αργίες.
Ακόµα και όταν απέκτησε κινητικά προβλήµατα ήταν καθηµερινά εκεί,ακούραστος φρουρός τους.
Τη γνωρίσαµε καλύτερα τότε που άνοιξε την αγκαλιά της και ανέλαβε την φροντίδα εικοσιπέντε µεγαλόσωµων σκύλων, λυτρώνοντάς τους από την κακοποίηση που υφίσταντο από παράνοµο εκτροφέα που δρούσε για χρόνια ανενόχλητος, σε γνώση της τοπικής κοινωνίας και των αρχών. Τα λύτρωσε από τις αδιάκοπες γέννες, την µόνιµη αλυσόδεση σε σκουριασµένα βαρέλια, την πείνα, την δίψα, τους ψύλλους και τις αρρώστιες. Την ζέστη και το κρύο. Τις ακαθαρσίες.
Η κοινωνία είχε τότε αναστατωθεί µε την σύλληψη του παράνοµου εκτροφέα, ο οποίος παρεπιπτόντως δεν τιµωρήθηκε ποτέ για τις πράξεις του. Σιγά-σιγά τα φώτα της δηµοσιότητας όµως έσβησαν, ενώ τα ζώα αυτά συνέχισαν να ζουν, να έχουν ανάγκες. Όλοι γύρισαν την πλάτη τους, συνέχισαν την ζωή τους, η ιστορία αυτή έγινε µια µακρινή ανάµνηση. Μόνο αυτή συνέχιζε να τα φροντίζει µέχρι να τους βρει οικογένειες. Χωρίς αυτήν τα σκυλιά δεν θα είχαν λυτρωθεί.
Ο λόγος για την κ. Κωστούλα Στούπη. Μια γυναίκα η οποία είχε αναλάβει το βάρος να φροντίζει εκατοντάδες ζώα που είχαν υποστεί κακοποίηση ή εγκατάλειψη, και συνήθως και τα δυο..
Μια γυναίκα που αξιοποίησε τις γνώσεις της ως αρχιτέκτονα για τον σωστό σχεδιασµό του καταφυγίου και τον βιολογικό τρόπο αποµάκρυνσης των ακαθαρσιών, κατορθώνοντας στο καταφύγιο να µην εγκλωβίζονται τα ζώα, να µην υπάρχουν δυσάρεστες οσµές. Η τροφή και το φρέσκο νερό άφθονα. Τα σκεύη πεντακάθαρα. Και όλα αυτά µε ανυπολόγιστο προσωπικό της κόστος, οικονοµικό, σωµατικό και ψυχικό.
Κάθε µέρα θα σηκωνόταν παρά τους πόνους στα ταλαιπωρηµένα της πόδια, θα πήγαινε στο καταφύγιο να φροντίσει τα σκυλιά «της», να µιλήσει σε κάθε ένα από αυτά ξεχωριστά, να τα φροντίσει.
Θα πλήρωνε αθόρυβα εκατοντάδες στειρώσεις σκύλων γιατί “αν αυτά δε στειρώνονταν, τα κουτάβια θα κατέληγαν στον δρόµο ή στην πόρτα της”. Θα στήριζε ανώνυµα, µε δικά της χρήµατα, την πρώτη προσπάθεια που έγινε από τον σύλλογό µας για δωρεάν προγράµµατα στείρωσης δεσποζόµενων ζώων γιατί είχε καταλάβει ότι αυτό θα συνέβαλε ουσιαστικά στη µείωση των άστεγων ζώων.
Θα φιλοξενούσε και θα µεγάλωνε δεκάδες κουτάβια του ∆ήµου Χανίων.
Λίγο πριν το τέλος έζησε τον εφιάλτη της δηλητηρίασης των σκύλων που είχε στο σπίτι της, των “παιδιών” της, ανήµπορη πια να τα προστατεύσει και να πολεµήσει την κακία των ανθρώπων.
Μετά την αποχώρηση της από το καταφύγιο, οι εθελοντές του φιλοζωικού σωµατείου “Το Νησί” έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες να φροντίσουν όλα τα ζώα του καταφυγίου και να τους βρουν οικογένειες, και τα κατάφεραν.
Ελπίζουµε τουλάχιστον αυτό να φέρει την γαλήνη στην ψυχή της κ. Κωστούλας.
Ήταν ένα παράδειγµα προς µίµηση, ακούραστος και αφανής εργάτης για το καλό του κοινωνικού συνόλου, µε βαθύ και γνήσιο σεβασµό σε κάθε µορφή ζωής.
