Τα 47 χρόνια της πικρής επετείου της εισβολής των Τούρκων, στο βασανισμένο νησί, συμπίπτουν με τα εκατό φέτος, από τη γέννηση ενός σπουδαίου, φωτισμένου τέκνου της Μεγαλονήσου…
Ενός τέκνου, που μπόρεσε στον πλήρη χρόνο του βίου του να φεγγίσει τ’ όνομα της Κύπρου και της Ελλάδας με τους δυνατούς προβολείς της δημοσιότητας ξένων χωρών! Στον χώρο της Τέχνης, ο μάγος της εικόνας, τις δεκαετίες πενήντα, εξήντα, εβδομήντα πύκνωσε τον ήχο των χειροκροτημάτων περί την αίγλη του ταλέντου του! Βραβεία, θαυμασμός, ταξίδια, αναγνώριση… συνεργασίες εκλεκτές!
Ο Μιχάλης Κακογιάννης, αγαπημένος στον χώρο της Τέχνης γενικά, παιδί του “Χρυσοπράσινου φύλλου” οικογένειας καλής, με μόρφωση, καλλιέργεια, σπουδές, σύμφωνα με τις κλίσεις του και αγάπη παθιασμένη για το νησί του «που τα κορίτσια γελούν και τ’ αγόρια μεθούν, αν και γη της λυπημένης Παναγιάς» στην έμπνευση του Μανέλη βεβαίως.
Γνωστά πράγματα, συνεργασίες με Καμπανέλλη, Λαμπέτη, Μελίνα…
Όμως, δεν θα μιλήσω γι’ αυτά· τώρα… για τη διεθνή του καριέρα…
Τώρα, σήμερα, επιθυμώ να θυμίσω εκείνο το μικρό(;) αφιέρωμα το 1974 που σ’ ένα μικρό ντοκιμαντέρ, έδωσε σ’ ένα συγκλονιστικό «εικονικό απολυτίκιον» όλο το δάκρυ και τον θρήνο της κομματιασμένης νήσου… της Κυπριακής!
Μαρτυρίες, πονεμένα πρόσωπα…
Φωτό αγνοουμένων, κλαμένα πρόσωπα παιδικά, απεγνωσμένοι ηλικιωμένοι, αιχμαλωτισμένοι μαχητές, θρήνος και θάνατος, απόγνωση και απελπισία «παρελαύνουν» εφιαλτικά… Γνωστά σε όλους. Θα πρέπει τουλάχιστον!
Η Μελίνα μπροστάρισσα, σε πορείες, συνεντεύξεις και κουράγιο στις τραγικές μαυροντυμένες Κύπριες ιέρειες του καημού! Η Μελίνα να ερμηνεύει το «εγερτικό αντινανούρισμα» του Μύρη, «Παιδί μου μην κοιμάσαι, ξαγρύπνα κόρη μου»…
…Αυτά τα ελάχιστα θυμήθηκα σήμερα, στη φετινή σκοτεινή και δακρυρροούσα επέτειο των αδικημένων, με την επίκαιρη πραγματικότητα των σημερινών καταστάσεων στο πίσω μέρος του μυαλού.
Ίδωμεν πώς οι νέες προθέσεις δόλου, πώς θα εξελιχθούν. Ίδωμεν…
