Εκ του μακρόθεν…

Φάτσα στη δική σου πολυκατοικία. Μακρόστενη και θεόρατη κι αυτή, με καμιά δεκαριά…κλουβιά διαφορετικών μεγεθών σε καθένα απ΄ τους έξι ορόφους της.
Αμέτρητα διαμερίσματα και κόσμος πολύς πάει κι έρχεται στους εξώστες της. Ειδικά τα βραδάκια που βγαίνουν όλοι στην δροσιά, ξαπλώνουν σ΄ απλώστρες κι αναπαυτικές πολυθρόνες και ρομαντζάρουν προς τον ανοιχτό θόλο από πάνω τους…
Γνωστές φιγούρες, μα άγνωστοι οι άνθρωποι!
Λίγα πράγματα μπορείς μόνο να συμπεράνεις για τις μαυριδερές σιλουέτες και τα θαμπά τους πρόσωπα.
Και μόνο σαν στερεότυπους χαρακτήρες μπορείς να τους κατατάξεις.
Τον ακατάστατο τον αξιολόγησες πρώτα. Τίγκα στο μικροέπιπλο και το σκουπιδαριό η βεράντα του. Ο επίμονος σ΄ εντυπωσίασε με το πείσμα του, να θέλει σώνει και καλά να στήσει στο στενό διαχωριστικό του μπαλκονιού του μια πέργκολα που δεν χωρούσε με το τίποτα. Κι εκείνη η στρουμπουλή φιγούρα της γριούλας του τρίτου, δεν λέει να ησυχάσει! Όλο πάνω- κάτω πάει.  Ανία, απραξία, μοναξιά; Ποιος ξέρει; Αλλά υπάρχει και ο κοινωνικός. Αυτός κι αν είναι! Όλο παρέες καλεί και όλο ταΐζει. Μα που τα βρίσκει τα λεφτά; Ή μήπως όλο είναι ρεφενέ;
Ποιος μπορεί να πει αλήθεια;
Το θέμα είναι πως παραμένουν απόμακροι, άγνωστοι παντελώς, όλοι οι καλοί σου γείτονες…
Δεν ξέρεις αν είναι μόνιμοι κάτοικοι ή περαστικοί από την πόλη. Με τι ασχολούνται! Τι πραγματικά τους αρέσει και τι όχι.
Και το πιο σημαντικό, ούτε τ’ όνομά τους δεν γνωρίζεις…
«’Όσο απομακρυνόμαστε από το έδαφος», λέει ο καλός μας φίλος, ο οικολόγος αρχιτέκτονας, «τόσο πιο πολύ αποξενωνόμαστε από τον συνάνθρωπο. Όσο πιο ψηλά, τόσο πιο απρόσιτοι γινόμαστε ο ένας για τον άλλο», επιμένει.
Κι έχει δίκιο!
Γιατί πως να φωνάξεις απ΄ την άλλη πλευρά του δρόμου και τρεις ορόφους κάτω την καλημέρα σου -και για ποιο λόγο εξάλλου;- στον άγνωστο γείτονά σου της απέναντι πολυκατοικίας;
Και γιατί να θέλει κι αυτός να σε…αντιχαιρετήσει;
Πάει πια -μας τέλειωσε δια παντός- η εποχή της ορθάνοιχτης πόρτας του γείτονα και της πάντα φιλόξενης αυλής του, όπου φίλοι και γνωστοί σ΄ υποδεχόταν μ’ ανοιχτές αγκάλες σχεδόν κάθε ώρα της μέρας!
Τώρα, αν τον ίδιο άνθρωπο τον έχεις καλό φίλο στο «βιβλίο των προσώπων» -χωρίς να γνωρίζεις ότι μένει σε απόσταση αναπνοής απ΄ το δικό σου οχυρωμένο στη σιωπή και στη μοναξιά κάστρο- αν τον καλημερίζεις και του στέλνεις καθημερινά τρυφερές, παλλόμενες καρδούλες, αυτό είναι μια…άλλη υπόθεση!
Αλλά βεβαίως και μια μεγάλη αποτυχία κι αδυναμία των χαλεπών καιρών μας…