“Χριστός γαρ εγερθείς εκ νεκρών απαρχή των
κεκοιμημένων εγένετο” (Ι. Χρυσόστομος)
Ζούμε Aνοιξη. Ατμόσφαιρα Πασχαλινή. Μετάβαση από τον θάνατο στη ζωή, μέσα από όποιες πίκρες αναβλύζει μια άφατη χαρά. Βιώνουμε την παρουσία του Θεού με τη χαρά αυτή, όπως λέγει ο Αββάς Ησαΐας.
Δυστυχώς, μάθαμε όλοι μας να ζούμε μια “χαρά”, αλλά χωρίς την αρμονική σχέση μας με τον Αναστάντα Χριστό και τους συνανθρώπους μας. Η χαρά του κόσμου, δηλαδή αυτή που την ψάχνουμε στην ύλη και στο εφήμερο, είναι αυτή που μας χωρίζει από τη χαρά του Χριστού. Και είναι αυτό που έφερε και φέρνει στη ζωή μας τη θλίψη με όλα τα ψυχολογικά προβλήματα. Η θλίψη είναι, λοιπόν, επακόλουθο της απομακρύνσεώς μας από τον Χριστό και της πορείας μας στην οδό της αμαρτίας. Επακόλουθο της παρακοής και της πτώσεως. Εκείνος που κάνει υπακοή στο θέλημα του Θεού δεν θλίβεται όσες δοκιμασίες και πειρασμούς αν περνά, και μάλιστα χαίρεται γι’ αυτό το πάλαιμα αντηχώντας στην καρδιά του τα λόγια του Αδελφόθεου Ιακώβου «πάσαν χαράν ηγήσασθε, αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις» (Ιακ. 1,2) και του αποστόλου Παύλου «ως λυπούμενοι αεί δε χαίροντες» (Β’ Κορινθ. 6.10).
Ο Χριστός με την Ανάστασή Του ήλθε και θέλει να μας αναστήσει πεσόντας στην αμαρτία.
Οι αληθινοί χριστιανοί, που βιώνουν καθημερινά τον Αναστημένο Χριστό από όποιον θάνατο (πόνο, θλίψη, αδικία, ασθένεια, προβλήματα οικονομικά και δυσκόλων διανθρωπίνων σχέσεων) συνανίστανται με τον Χριστό. Προχωρούν και συγχωρούν. Δεν κλυδωνίζονται μέσα σε όποια δοκιμασία και για κανένα αντίδικο και πολέμιό τους. Ολους τους αγαπάνε. Δεν τους ξεχωρίζουν σε καλούς και κακούς. Σε ημετέρους και ξένους. Σε συμπαθούντες και αντιπαθούντες. Σε αγίους και αμαρτωλούς. Αλλωστε, τους αγίους και αμαρτωλούς τους καθορίζει ο Θεός (Ματ. 25, 31-46). Αυτός είναι ο νομοθέτης, αυτός ο και μόνος Κριτής. Αυτός θα πληρώσει. Αυτός θα τιμωρήσει “πάσαν ασέβειαν και αδικίαν ανθρώπων των την αλήθειαν εν αδικία κατεχόντων” (Ρωμ. 1,18).
Το πρόβλημα, λοιπόν, και η αιωνία τιμωρία όσων αρνούνται τον Θεό και με όποιο τρόπο πληγώνουν τα παιδιά Του -συνανθρώπους τους- είναι αποκλειστικά δικά τους. Ανήκουν στην κατηγορία εκείνη στους οποίους ο Χριστός θα πει: «πορεύεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τους αγγέλοις αυτού» (Λουκ. 25, 41). Αντί να προσβλέπουν στην κατάταξή τους στην χορείαν των Αγγέλων, πορεύονται προς την χορείαν των δαιμόνων. Ο Χριστός με την Ανάστασή Του ήλθε, και θέλει, να μας αναστήσει πεσόντες στην αμαρτία.
Κατήλθε και μέχρι του Αδου για τον σκοπό αυτό «αναστήσας παγγενή τον Αδάμ». Εχουμε χριστομίμητα πρόσωπα, τους Αγίους, “νέφος μαρτύρων” (Εβρ. 12, 1) για μίμηση και μεσιτεία. Αναστημένοι εν Χριστώ και διά Χριστού, ως καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες. Μιμητές τους να γίνομε «ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν» (Εβρ. 13,7).
Καλώς αθλήσαντες, χαίροντες και άδοντες, ζώντας και ομολογώντας τον Αναστάντα Χριστόν, ο οποίος είναι πάντα μαζί μας «πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28, 20). Αλλωστε: “δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού” (Σοφ. Σολομ. 3,1). Μαζί συμβαδίζουμε μετά την Ανάστασή Του όπως οι μαθητές Του Λουκάς και Κλεόπας, πορευόμενοι στους Εμμαούς (Λουκ. 24, 13-35).
Επειτα, μην ξεχνάμε ότι οι πληγές και τα παιδεύματα, οι κακοπάθειες, και όποιοι φρικτοί πόνοι, όταν τα υποφέρομε, “αεί χαίροντες” (Β’ Κορινθ. 6,10), και μάλιστα όταν τα υφιστάμεθα για το χατήρι του Θεού, συνανιστάμεθα μαζί Του και απολαμβάνουμε τα αιώνια αγαθά Του “α ητοίμασε ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν” (Α’ Κορινθ. 2, 9).
