Εκδήλωση – συζήτηση για τα “100 χρόνια από το θάνατο του Λένιν – Στρατηγική & τακτική για την Αριστερά” διοργανώνει την Τετάρτη στις 17:00 στο RIDE της Σπλάντζιας το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Χανίων, με εισηγητή τον Γιάννη Σηφακάκη, μέλος ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση «μέσα σε μια περίοδο πολυκρίσης του καπιταλισμού ξεδιπλώνεται ένα τεράστιο κίνημα αντίστασης παντού. Από τις καταλήψεις ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και τις απεργίες μέχρι το κίνημα ενάντια στον πόλεμο, τον σεξισμό και τον ρατσισμό. Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, την χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ και τα αδιέξοδα του ρεφορμισμού ανοίγουμε την συζήτηση για το ποια αριστερά έχουν ανάγκη οι αγώνες μας για να νικήσουν.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που αυτοδιαφημίζεται ως «κυρίαρχη», βρίσκεται στα στενά. Αναγκάζεται να αναβάλλει πρωτοβουλίες που έχει εξαγγείλει, γιατί οι εξαγγελίες της πέφτουν σε τοίχο.
Το πιο προφανές παράδειγμα είναι η μεθόδευση που ετοιμάζει για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ο σχεδιασμός της ήταν να πιάσει το φοιτητικό κίνημα στον ύπνο, προωθώντας νομοσχέδιο μέσα στις γιορτές με προοπτική να ψηφιστεί μέσα στην εξεταστική περίοδο με τους φοιτητές στα θρανία. Οι φοιτητικές καταλήψεις, που ξέσπασαν με το άνοιγμα της νέας χρονιάς και ολοένα φουντώνουν, ματαίωσαν τον αιφνιδιασμό και μετατρέπουν την ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ σε μεγάλη μάχη.
Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι η αναβολή του υπουργικού συμβούλιου που θα συζητούσε το νομοσχέδιο για τα ομόφυλα ζευγάρια. Μετά τις αντιδράσεις στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, ο Μητσοτάκης θα «έπαιρνε την υπόθεση πάνω του». Αλλά, τι σύμπτωση, ο πρωθυπουργός αρρώστησε την παραμονή της συνεδρίασης και το υπουργικό συμβούλιο θα γίνει μετά τη Σύνοδο της ιεραρχίας της Εκκλησίας, η οποία υπαγορεύει τους όρους της! Ο «προοδευτικός» μανδύας με τον οποίο υπολόγιζε ο Μητσοτάκης ότι θα σκεπάσει τα σεξιστικά εγκλήματα της Νέας Δημοκρατίας, είναι σκισμένος.
Όλες οι μάχες μπορούν και πρέπει να ενωθούν σε μια νέα Πανεργατική-σεισμό στις 8 Μάρτη, στην Παγκόσμια μέρα των γυναικών. Πέρυσι, εκατομμύρια έδειξαν στην πράξη ότι είναι κοινός ο αγώνας ενάντια στους δολοφόνους των Τεμπών και τον σεξισμό. Η Κίνηση για την Απεργιακή 8 Μάρτη και ο Συντονισμός Εργατικής Αντίστασης έχουν ξεκινήσει αυτή την πρωτοβουλία και καλούν σε σύσκεψη την Τρίτη 30 Γενάρη.
Ο δρόμος για την ανατροπή της κυβέρνησης του πολέμου και των ιδιωτικοποιήσεων, του σεξισμού και του ρατσισμού είναι ανοιχτός. Και μας καλεί να στρατευτούμε στην Αριστερά που βάζει στόχο να πορευτούμε μέχρι τη νίκη. Εμπρός να τον βαδίσουμε μαζί!
Η Αριστερά που χρειαζόμαστε
Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 100 χρόνια από το θάνατο του Λένιν, τον Γενάρη του 1924. Για να συζητήσουμε στα σοβαρά τι είδους Αριστερά χρειαζόμαστε για να νικήσουν οι αγώνες μας και να απαλλαγούμε από αυτό το καταστροφικό σύστημα, χρειάζεται να στηριχτούμε στη κληρονομιά του Λένιν. Τη γνήσια κληρονομιά του, όχι αυτή των σταλινικών «εικονισμάτων». Ο Λένιν έδρασε πολιτικά πριν από έναν ολόκληρο αιώνα. Συμμετείχε όμως στο μεγαλύτερο κύμα εργατικών επαναστάσεων που προσπάθησαν να αλλάξουν τον κόσμο. Η πορεία του είναι γεμάτη από πολύτιμες εμπειρίες για όσους αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό σήμερα.
Ο Λένιν επέμενε ότι η εργατική τάξη είναι η δύναμη που μπορεί να απελευθερώσει όλους τους καταπιεσμένους. Ήταν ένα κόκκινο νήμα που διαπερνούσε τις ιδέες και τη δράση του. Στις αρχές του 20ου αιώνα η ρωσική εργατική τάξη ήταν μια μικρή μειοψηφία σε ένα τεράστιο πληθυσμό αγροτών. Κι όμως, ο Λένιν και οι σύντροφοί του έλεγαν ότι επειδή αυτή η τάξη παράγει τα κέρδη των καπιταλιστών με τη συλλογική δουλειά της, διαθέτει ένα ειδικό βάρος που της επιτρέπει να γίνει ηγεμονική δύναμη, με τις δικές της μεθόδους δράσης στην πάλη για τη δημοκρατία και την ανατροπή του τσαρισμού
Τον Φλεβάρη του 1917 οι εργάτριες της Πετρούπολης ξεσήκωσαν τους εργάτες και τους φαντάρους σε μια γενική απεργία και εξέγερση που ανέτρεψε τον Τσάρο με αιτήματα για ψωμί και ειρήνη. Ο Λένιν υποστήριξε ότι τα όργανα αγώνα που είχε συγκροτήσει η τάξη σε αυτή τη μάχη, τα σοβιέτ (συμβούλια) μπορούν να πάρουν όλη την εξουσία στα χέρια τους. Αυτό ήταν το νόημα ενός σύντομου κειμένου με τίτλο Οι “Θέσεις του Απρίλη” που παρουσίασε στο κόμμα του, τους μπολσεβίκους, όταν επέστρεψε στην επαναστατημένη Ρωσία. Ο Λένιν δεν τα έβγαζε όλα αυτά από το κεφάλι του. Πατούσε στις εμπειρίες των ίδιων των εργατών τόσο της Κομμούνας του Παρισιού όσο και της επανάστασης του 1905 στη Ρωσία που είχε γεννήσει τα σοβιέτ. Τον Οκτώβρη του 1917 οι μπολσεβίκοι θα οδηγούσαν τα εργατικά συμβούλια στη νίκη.
Αυτό δεν ήταν μια αυτονόητη επιλογή για την Αριστερά. Ένα μεγάλο τμήμα της, τα ρεφορμιστικά κόμματα και ρεύματα, λέγανε ότι η εργατική τάξη πρέπει να στηρίξει τους εκπροσώπους της στο κοινοβούλιο και την κυβέρνηση για να εφαρμόσουν τις αναγκαίες αλλαγές. Ο Λένιν υποστήριζε αντίθετα ότι η επανάσταση πρέπει να συντρίψει το αστικό κράτος, να μην «αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα» και να χτίσει στη θέση του ένα «μισο-κράτος», «τύπου Κομμούνας», με την πιο «πλέρια δημοκρατία» όπου «κάθε μαγείρισσα» θα μαθαίνει να κυβερνάει. Το “Κράτος και Επανάσταση”, το βιβλίο που διατυπώνει ξεκάθαρα αυτές τις ιδέες ο Λένιν, είναι εντελώς επίκαιρο σήμερα.
Η άλλη μεγάλη συνεισφορά του Λένιν είναι στο πως πρέπει να είναι οργανωμένη η Αριστερά για να παίζει ένα προωθητικό ρόλο στη δυναμική της εργατικής τάξης. Από την «αρχή» όταν έγραφε το “Τι να Κάνουμε;” (με τον χαρακτηριστικό υπότιτλο Τα φλέγοντα ζητήματα του κινήματός μας) ερχόταν σε ρήξη με μια αντίληψη που έλεγε ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα πολιτικό κόμμα που απλώς θα «εκφράζει» την τάξη. Όχι, έλεγε, χρειαζόμαστε ένα κόμμα που θα εκπαιδεύει τα μέλη του να είναι «το βήμα κάθε καταπιεσμένου», δηλαδή να συγκρούονται με τις κυρίαρχες ιδέες και στο εσωτερικό της τάξης.
Επειδή η εργατική τάξη δεν δρα σαν συντεταγμένος στρατός, αλλά στο εσωτερικό της έχει διαφορετικά επίπεδα συνείδησης και εμπειρίας, χρειάζεται τα πιο μαχητικά και προχωρημένα τμήματά της, η εργατική πρωτοπορία (το «συνειδητό προλεταριάτο») να οργανωθούν χωριστά. Αυτό το κόμμα ήταν οι μπολσεβίκοι, ένα κόμμα δημοκρατικής συζήτησης και συγκεντρωτικής δράσης εξοπλισμένο με την επαναστατική στρατηγική και θεωρία.
Οι μπολσεβίκοι δεν εμφανίστηκαν ως «από μηχανής θεός» το 1917 για να φωτίσουν (ή να «καπελώσουν») τους «αδαείς». Δίδασκαν και διδάσκονταν από τα πιο προχωρημένα τμήματα της εργατικής τάξης χρόνια πριν, σε μαζική κλίμακα από το 1912 όταν συγκροτήθηκαν σε ανεξάρτητο κόμμα και άρχισαν να κυκλοφορούν μια ημερήσια εφημερίδα την Πράβδα (Αλήθεια) στην Πετρούπολη.
Τον Φλεβάρη του 1924 ο μαρξιστής φιλόσοφος Γ. Λούκατς έγραφε σε ένα βιβλίο με τίτλο “Η Σκέψη του Λένιν”: «Η επικαιρότητα της επανάστασης: αυτή είναι η θεμελιώδης σκέψη του Λένιν, καθώς και το καθοριστικό σημείο που τον συνδέει με τον Μαρξ». Σήμερα, που ζούμε την πολυκρίση του καπιταλισμού, μπορούμε να χτίσουμε την Αριστερά της επανάστασης.
Ελάτε να συζητήσουμε και να οργανώσουμε τις μάχες που έχουμε μπροστά μας. Όλοι/ες στην εκδήλωση-συζήτηση «100 χρόνια από το θάνατο του Λένιν – Στρατηγική & τακτική για την Αριστερά» που οργανώνεται από το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα (ΣΕΚ) την Τετάρτη 31/1 στις 5μμ στο cafe Ride (Δασκαλογιάννη 52, Σπλάντζια) με εισηγητή τον Γιάννη Σηφακάκη, μέλος ΚΣΕ ΑΝΤΑΡΣΥΑ».
