Με την παρουσία πλήθους κόσμου αλλά και εκπροσώπων στρατιωτικών και πολιτικών Αρχών τελέστηκε χθες το απόγευμα στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στη Νέα Χώρα αρχιερατικός εσπερινός και μνημόσυνο στη μνήμη των πεσόντων στην Άλωση της Πόλης στο οποίο χοροστάτησε ο μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου και Βιάνου κ. Ανδρέας.
Η συνέχεια δόθηκε στο Ενοριακό Πολιτιστικό Κέντρο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης “Κωνσταντινουπωλειάδα” με ομιλία των γεγονότων εκείνης της περιόδου από τον μητροπολίτη κ. Ανδρέα ο οποίος μεταξύ άλλων υπογράμμισε τα εξής: « Το 1453 έχουμε την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως και ο πορθητής εισέρχεται εις την Πόλη μετά από μερικά 24ωρα από της πτώσεώς της διότι ούτε ο ίδιος μπορούσε να πιστέψει ότι είχε καταλάβει την Κωνσταντινούπολη. Η κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από τον πορθητή νομιμοποιούσε επισήμως την κυριαρχία του τόσο στο Βαλκανικό όσο και στο Μικρασιατικό χώρο διότι παρόλο που είχε σχεδόν καταλάβει όλα τα Βαλκάνια και όλη τη Μικρά Ασία το γεγονός το ότι δεν είχε την Πόλη δεν θεωρείτο νόμιμος διάδοχος του χώρου αυτού που ονομαζόταν Βυζαντινή Αυτοκρατορία και στη συνέχεια ονομάστηκε Οθωμανική Αυτοκρατορία. Εκείνο το οποίο πρέπει να δούμε είναι ότι περί την Άλωση διαμορφώνονται δύο τάσεις. Η τάση των ενωτικών και η τάση των ανθενωτικών. Οι ανθενωτικοί στρέφουν τα βλέμματα τους προς τον χώρο το Μικρασιατικό ενώ οι ενωτικοί στρέφουν τα βλέμματα τους προς την δύση. Η σκέψη των ενωτικών που στρέφονται προς τη δύση είναι σκέψη κατ’ ουσία πολιτική, δηλαδή δεν τους ενδιαφέρει τόσο η διάσωση της πίστεως αλλά τους ενδιαφέρει η διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού σχήματος με τη βοήθεια της δύσης. Οι ανθενωτικοί τώρα ενθυμούνται πρώτον την Άλωση του 1204 από τους Φράγκους, δηλαδή από την δύση και ενθυμούνται και αυτά τα διοικητικά, πνευματικά, κρατικά, και πολιτιστικά μοντέλα που έχουν διαμορφωθεί μετά το 1071 που έχουμε το Μάντζικερ και μετά το Μυριοκέφαλο…»
Ο ίδιος συνεχίζοντας επεσήμανε ότι «το 1453 εκείνοι οι οποίοι κερδίζουν τη μάχη είναι οι άνθρωποι με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, ανθίστανται στους μουσουλμάνους και λέω ότι κερδίζουν τη μάχη διότι η Πόλη μπορεί να πέφτει αλλά η πολιτιστική και πνευματική ταυτότητα του γένους, της Ρωμιοσύνης του Ελληνισμού παραμένει ανθηρά, δυνατή, και ισχυρή καθ’ όλη τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέσα από μία δυνατή αντίσταση προς το Ισλάμ που θέλει να εξισλαμίσει, που θέλει να επιβάλει την παρουσία του και την κυριαρχία του στο χώρο της Μικράς Ασίας και της Βαλκανικής. Μέσα από αυτή την αντίσταση που είναι πολλές φορές σιωπηρή, αθόρυβη, αντίσταση της καθημερινότητας, της βιοτικής μέριμνας, μέσα από αυτή την αντίσταση ο Ελληνισμός, το γένος, η Ρωμιοσύνη, οι Ορθόδοξοι μπορούν και διαφυλάττουν την πνευματική τους και την πολιτιστική τους ταυτότητα. Σε αυτή βέβαια την αντίσταση κυρίαρχος φορέας και εκφραστής είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ο οποίος είναι ο επικεφαλής της Ρωμιοσύνης, ο επικεφαλής του γένους μας, ο επικεφαλής του Ελληνισμού και ο οποίος με τα σχολεία, με τους Ιερείς, με τους αρχιερείς, με τη Φαναριώτικη κοινωνία, με τους Δραγουμάνους του στόλου με τους καραβοκύρηδες, με τους οικονομικούς παράγοντες ενισχύει τον Ορθόδοξο Χριστιανικό λαό κι έτσι πορεύεται και φτάνει στην επανάσταση του 1821.
Την εκδήλωση πλαισίωνε η χορωδία της Αδελφότητος Μικρασιατών Νομού Χανίων “Ο Άγιος Πολύκαρπος” που τραγούδησε παραδοσιακά τραγούδια.
