Τιμητική εορταστική εκδήλωση του Ροταριανού Ομίλου Χανίων πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Πέμπτης στο κέντρο διασκέδασης ΖΥΓΟΣ στον Κάτω Δαράτσο, αφιερωμένη στα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση με αναφορά στα πολεμικά χρονικά εκείνης της περιόδου και του παλιού οπλισμού που χρησιμοποιούσαν οι αγωνιστές, ενώ ακολούθησαν βραβεύσεις στους ομιλητές, στους χορηγούς και στους αιμοδότες.
Την εκδήλωση άνοιξε με χαιρετισμό του ο πρόεδρος του Ροταριανού Ομίλου Χανίων κ. Εμμανουήλ Δελάκης ευχαριστώντας τους παρευρισκόμενους που τίμησαν με την παρουσία τους την εκδήλωση. Μεταξύ αυτών ο πρόεδρος της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Νομού Χανίων Γεώργιος Φινοκαλιώτης ε.α. υποστράτηγος, ο πρόεδρος της Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Πολεμικού Ναυτικού παραρτήματος Κρήτης, Μανώλης Σταματάκης αντιπλοίαρχος ε.α., ο διοικητής Ρόταρυ Ελλάδος Ιωάννης Κατσιγιάννης, η βοηθός Ροταριανών Κρήτης Λίτσα Χριστοδουλάκη,ο συλλέκτη – αναβιωτής αρμάτων του 1821 Νεκτάριος Καλλιγιάννης από το Ρέθυμνο κ.α.
Στις ομιλίες τους τόσο ο κ. Φινοκαλιώτης όσο και ο κ. Σταματάκης αναφέρθηκαν λεπτομερώς στα ιστορικά γεγονότα της εποχής.
«Η στρατιωτική οργάνωση των επαναστατημένων Ελλήνων στηρίχθηκε κυρίως στα στρατεύματα των ατάκτων και στον τακτικό στρατό» επεσήμανε ο κ. Φινοκαλιώτης και συνεχίζοντας τόνισε: «Τα στρατεύματα των ατάκτων είχαν την απολεκτική οργάνωση από περιοχή σε περιοχή. Η δομή τους στηριζόταν στην κοινωνική δομή των τοπικών κοινωνιών, δηλαδή από το ίδιο χωριό, και συγκροτούσαν τα στρατεύματα των ατάκτων.Οι βασικές προτεραιότητες που έπρεπε να δοθούν στα στρατεύματα αυτά ήταν η εκπαίδευση και η πειθαρχία, προκειμένου να περιορίσουν τη μάστιγα των λιποταξιών, διότι αυτοί που αποτελούσαν τα στρατεύματα μετά από κάθε νίκη και χαλιναγώγηση εύρισκαν τον εύκολο δρόμο να επιστρέψουν ξανά στα σπίτια τους. Αυτός ο οποίος έβαλε τους κανόνες ήταν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο οποίος σε ηλικία 50 ετών ήρθε στην Ελλάδα έχοντας γνώσεις από την υπηρεσία του στον αγγλικό στρατό, οπότε άρχισαν να οργανώνονται τα στρατόπεδα των ατάκτων…».
Από μεριάς του ο κ. Σταματάκης σημείωσε ότι «καθοριστική σημασία στον αγώνα του 1821 συνετέλεσε το ναυτικό και ο τρινήσιος στόλος από ΄Υδρα, Σπέτσες και Ψαρά, που κυρίως ασχολούνταν με το εμπόριο αλλά με την έναρξη του αγώνα, τα πλοία αυτά μετασχηματίστηκαν άμεσα σε πολεμικά πλοία τα οποία εντάχθηκαν σε επιχειρήσεις του ναυτικού σε ναυμαχίες με τα πλοία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το κυριότερο όπλο τους ήταν τα πυρπολικά και η ψυχή των ανθρώπων που ήταν μέσα σε αυτά τα πλοία. Μεταξύ των ναυμαχιών που έγιναν η σοβαρότερη που καθόρισε εν μέρει την έκβαση του αγώνα ήταν η ναυμαχία του “Γέροντα” και ολοκληρώθηκε η έκβαση της Επανάστασης το 1829 με τη ναυμαχία του “Ναυαρίνο” και τη συμμετοχή των ναυτικών δυνάμεων της Γαλλίας και της Αγγλίας».
Τη σειρά των αρμάτων, από ξύλινα μέχρι σιδερένια, εξήγησε παραστατικά ο συλλέκτης – αναβιωτής Νεκτάριος Καλλιγιάννης από το Ρέθυμνο, υπογραμμίζοντας ότι «εκείνη την εποχή δεν υπήρχε η δυνατότητα να έχουμε σιδερένια όπλα και κατασκευάζαμε αυτοσχέδια από ξύλο. Τα ξύλινα όπλα, λοιπόν, είναι και τα πιο τιμημένα, γιατί δείχνουν το πάθος του λαού μας για την λευτεριά του», για να εξηγήσει τον ρόλο κάθε όπλου από αυτά, όπως είναι η σπαθόβεργα, η χουρχούδα και η σφεντόνα ακόμα, ενώ συνεχίζοντας, αναφέρθηκε σε όλες τις άλλες κατηγορίες αρμάτων της εποχής.
