Την Κυριακή στις 20 του Γενάρη στη βροχερή Χρυσοσκαλίτισσα έκοψε την πρωτοχρονιάτικη πίτα του ο Μορφωτικός Πολιτιστικός Αθλητικός Σύλλογος Πλοκαμιανών Κισσάμου
Πάνω από δύο μήνες τώρα ο δραστήριος πρόεδρος του Συλλόγου Μανώλης Πλοκαμάκης περιστοιχιζόμενος από το διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου οργανώνεται με κάθε λεπτομέρεια την εκδήλωση αυτή. Πριν από ένα μήνα βρήκαν εμένα τον γράφοντα και μου πρότειναν να μιλήσω με ένα σχετικό θέμα από αυτά που κατά καιρούς έχω γράψει και έχω δημοσιεύσει στις εφημερίδες Χανιώτικα Νέα αλλά και σε άλλα ντόπια και ολλανδικά περιοδικά. Γνωρίζοντας ότι οι σκοποί του Συλλόγου είναι ανιδιοτελής, και κάθε δεκάρα που θα εισπράξουν θα είναι για τη δημιουργία ενός πολιτιστικού Κέντρου στο χωριό τους, δέχτηκα και το θεώρησα ότι η πρότασή τους αποτελεί τιμή για μένα!!! Ξεκινήσαμε από την Κυριακή το πρωί με τη φίλη μου Ολλανδή φωτογράφο Anne Talman αλλά και άλλους δύο φίλους γιατί την Χρυσοσκαλίτισσα. Μεγάλη απούσα η οικογενειακή μας φίλη Inge-Maj Lassfolk-Tsontos,που πάντα μας ακολουθούσε τις περιπλανήσεις μας στην Κρήτη. Πριν ένα μήνα στην τελευταία μας συνάντηση – εκδρομή, που είχαμε μαζί της τις είχα πει για την εκδήλωση αυτή. Το είχε σημειώσει στο ημερολόγιό της. Αλλά την πρόλαβε ο θάνατος πέθανε την ημέρα των Χριστουγέννων βυθίζοντα μας στη θλίψη… Πιστεύω όμως ότι η ψυχή της ήταν εκεί, σε όλο το ταξίδι, μέσα στο αυτοκίνητο…. Και γελούσε όπως πάντα όταν χάναμε το δρόμο… Από λάθος μου εις την αρχική πορεία και από λάθος επιλογής σε μια παράκαμψη χαθήκαμε!!! Βγήκαμε στα όρη και τα βουνά σε κάτι νεροπαραμένους αγροτικούς δρόμους που έμοιαζαν με χείμαρρους… Και η όλη την ώρα το GPS να λέει “στρίψει αριστερά και με τα δεξιά και με τα αριστερά” Κάνοντας την αγωνία μας μεγαλύτερη γιατί παντού ήταν γκρεμνά. Ήταν τότε που σαν να άκουγα δυνατό το γέλιο της… Inge-Maj Lassfolk-Tsontos Ας είναι αιωνία η μνήμη σου φίλη μας… Θα σε θυμόμαστε πάντα, και προπαντός στα ταξίδια μας. Μετά από περιπλανήσεις μιας ώρας και με μεγάλο κίνδυνο για ατύχημα βγήκαμε στο χωριό Στροβλές. Το μικρό αυτό χωριουδάκι μου φάνηκε σαν το Παρίσι… Στην περιπέτειά μας αυτή τελικά φτάσαμε στον προορισμό μας το κέντρο Γλυκερία με μια μικρή χρόνο καθυστέρηση απ αυτή που υπολογίζαμε. Κάναμε εκτίμηση του χώρου κι αρχίσαμε να τοποθετούμε τα μηχανήματα προβολής στο κέντρο. Συγχρόνως(;) γινόταν κι η προσέλευση του κόσμου. Οι προσερχόμενοι ήταν πολύ περισσότεροι από τους αναμενόμενους
Και ο καιρός ενώ στην αρχή ήταν συννεφιασμένος με μικρές αναλαμπές του ήλιου αργότερα έγινε βαρύς μουντός με κρύο κι άρχισε να βρέχει.
Ο κόσμος αναζήτησε στέγη μέσα στο κέντρο κι επικράτησε προς στιγμή μια μικρή αναστάτωση οι οργανωτές επενέβησαν και η τάξη επανήλθε. Παρά το κατανοητό απ όλους “λόγω καιρού” στρίμωγμα.
Ακολούθησε η ομιλία μου περιορισμένη κατά το ήμισυ, και συγκεκριμένα στους θρύλους των τριών χαμένων μοναστηριών στο Ιναχώριο Κισσάμου και η ιστορία της μονής Χρυσοσκαλίτισσας με τα νέα ιστορικά ντοκουμάντα που έχουν προκύψει. Μετά το πέρας της ομιλίας που ακολούθησε το γεύμα με πολλά φαγητά και άφθονο κρασί.
Η εκδήλωση συνεχίστηκε με την κοπή της πίτας. Ακολούθησε η κλήρωση των δώρων και το ξεφάντωμα ήλθε με την εκλεκτή Κρητική μουσική από τους εκλεκτούς καλλιτέχνες Γιώργο Γεωργιακάκη, Γιάννη Μενεγάκη Χριστόφορο Χριστοφοράκη Μπάμπη Μουντάκη.
Η ατμόσφαιρα ήταν ονειρική. Πρώτη φορά έβλεπα τη Χρυσοσκαλίτισσα έτσι απλή και ήσυχη όπως τα παλιά χρόνια, δίχως τις χιλιάδες των τουριστών, των αυτοκινήτων, των λεωφορείων, της ζέστης και της σκόνης που σιγά σιγά σκοτώνουν τον ειδυλλιακό αυτό τόπο το καλοκαίρι.
Η ψιλή βροχή και ο μουντός ουρανός έδιναν ένα σκούρο χρώμα στα τουρκουάζ νερά στο στόμιο της Χρυσοσκαλίτισσας κάνοντας το νου του ανθρώπου να ταξιδεύει σε αλλοτινές εποχές.
Τότε που οι πειρατές αλώνιζαν στα νερά της Κρήτης λεηλατώντας τον πλούτο του νησιού. Αλλά αρπάζοντας για να πουλήσουν κάθε κάτοικο του νησιού στα σκλαβοπάζαρα της Μπαρμπαριάς και της Κωνσταντινούπολης.
Πόσα δράματα δεν εξελίχτηκαν τότε, και πόσες ιστορίες διηγούνται ακόμα οι κάτοικοι, και πόσα τέρατα που δεν πέρασαν αυτό το μικρό κόλπο του Στομίου.
Ο Πεσκατόρε, ο Μπαρμπαρόσα, ο Ουλούτς Αλής, ο Καψής και τόσοι άλλοι.
Με τα εγκλήματα τους, έκαναν τους τότε Κρητικούς, να αποστρέφονται τη θάλασσα και να απομονωθούν στα βουνά της Κρήτης. Αλλά με τα ονειροπολήματα που σου έφερνε η υπέροχη θέα που απλωνόταν μπροστά μας και που δεν χόρταινες να την απολαμβάνεις αλλά και το εκλεκτό γλέντι… ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η στιγμή που θα αποχαιρετήσουμε τους νέους φίλους που γνωρίσαμε εδώ.
Με αγκαλιές και φιλιά τους ευχηθήκαμε χρόνια πολλά, και του χρόνου με υγεία να γίνει μεγαλύτερο και καλύτερο ακόμα το γλέντι αυτό.
