Με πανηγυρικό τρόπο ολοκληρώθηκαν την Κυριακή οι εκδηλώσεις για την προβολή και την προσπάθεια διατήρησης, επέκτασης και βελτίωσης της καλλιέργειας του καστάνου που μειώνεται και τείνει να εξαφανιστεί από πολλά χωριά των Χανίων.
Ασθένειες παρουσιάζονται, δύσκολη η καταπολέμηση, λίγες οι καλλιεργητικές φροντίδες που καταβάλλονται και έτσι μένει παραμελημένο ένα σημαντικό προϊόν με πολύ καλές θρεπτικές αξίες και σπουδαία οφέλη στην υγεία του ανθρώπου.
Την πρωτοβουλία και φέτος είχε ο Δήμος Κισάμου, σε συνεργασία με τον Τοπικό Σύλλογο Κάμπου, που οργάνωσαν ένα πολύ όμορφο απογεματόβραδο με ομιλίες, άφθονη τσικουδιά, αναψυκτικά και κάστανα ψημένα που σε αφθονία προσφέρθηκαν στους παρευρεθέντες, γύρω στα τριακόσια άτομα.
Παρόντες ο πανταχού παρών περιφερειακός σύμβουλος Γιώργος Κονταξάκης, ο δήμαρχος Κισάμου Γιώργος Μυλωνάκης κι άλλοι εκπρόσωποι του Δήμου, ο εφημέριος του χωριού π. Νικόλας, ο πρόεδρος του Τοπικού Συλλόγου Νεκτάριος Μαρκάκης, οι οποίοι κι απηύθυναν σχετικό χαιρετισμό.
Συντονιστής της όλης εκδήλωσης ήταν ο δραστήριος αντιδήμαρχος Μιχάλης Μουντάκης, που μίλησε και για την αξία του καστάνου κι αναφέρθηκε στο παρελθόν και τις προοπτικές της καλλιέργειας αυτής, διανθίζοντας την ομιλία του με αποτυπώματα της λαϊκής Μούσας αφημένα ανεξίτηλα στου καιρού το διάβα.
Κεντρικός ομιλητής ήταν ο καταξιωμένος γιατρός Σήφης Χαρτζουλάκης που φέτος μας έστειλε μηνύματα κι υποδείξεις για τα παιδιά και τα εγγόνια μας κρούοντας τον κώδωνα κινδύνου για την παιδική παχυσαρκία. Πρώτα τα Ελληνάκια στην Ευρώπη, δεύτερα μετά την Αμερική στον κόσμο. Για να το σκεφτούμε σοβαρά γονείς και παππούδες, μας είπε. Μην οδηγούμε παιδιά και εγγόνια μας σε νοσήματα δυσθεράπευτα ή και αγιάτρευτα.
Τέτοιες εκδηλώσεις μοιάζουν με μια όαση στο ερημικό τοπίο που μας οδήγησαν οι χορηγοί μιας εκφυλισμένης πολιτικής και η αδιαφορία όλων ημών για την πατρίδα μας. Ξεχνάμε ότι η Ελλάδα δεν είναι χώρα ιθαγενών, αλλά η δική μας χώρα, το σπίτι μας, η οικογένειά μας, είναι αυτή που ξέραμε κάποτε, μια χώρα ηρώων, που ακόμα αντέχει στην κακοποίηση. Ως πότε όμως.
Κι διαφαίνεται μια ελπίδα πως ο πολιτισμός μπορεί και να μας σώσει.
