ΔΕΝ ξέρουμε να υπάρχει άλλη χώρα στον πλανήτη, με τόση ποιητική αφθονία, με τόσους ποιητές. Στιχουργοί παντού που γράφουν στίχους κάθε είδους. Προσέξτε την εφημερίδα μας: δεν υπάρχει φύλλο στο οποίο να μη καταχωρούνται και στίχοι. Αλλά για το πόσο αυτοί αποτελούν ποίηση είναι θέμα αρμοδιότερων εμού.
ΕΝ πάση περιπτώσει. Και φέτος η ποίηση είχε την τιμητική της στα Χανιά: Τίτος Πατρίκιος, Οδυσσέας Ελύτης, 4 ποιήτριες Κρήσσες, Γκιγιώμ Απολιναίρ (φωτ., Ελληνογαλλικός Σύνδεσμος, Francophonie) κ.λπ. Ευχάριστα και παρηγορητικά πράγματα σε μια φοβερά αντιποιητική εποχή.
ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ κι εμείς την ποίηση, αλλά στις μέρες μας τι αντιπροσωπεύει αυτό το θείο χάρισμα; Σε μια κοινωνία σε απόλυτη παρακμή πόση θέση μπορεί να έχει; Αιώνιο το ερώτημα και αναπάντητο.
ΙΣΩΣ είναι η μόνη ανθρώπινη έκφραση στην οποία καμιά ισχύς αριθμών (ανάπτυξη ή ύφεση, ανεργία ή θέσεις εργασίας κ.λπ.) δεν έχει θέση. Ισως, επειδή η ποίηση αποτελεί ένα όριο μεταξύ φαντασιακού επιπέδου και πραγματικότητας, με “προφητική” ενόραση. Η ποίηση, νομίζουμε, περιέχει κάτι που επιβάλλει να μένει ανεξήγητο. Είναι σαν τη ζωή. Όλοι ξέρουμε τον προορισμό της, όμως η κατάληξή της είναι δύσκολο να ερευνηθεί, να προλεχθεί.
