Αυτό το κείµενο το βρήκα στα πράγµατα του πατέρα µου µετά τον θάνατό του τον Αύγουστο του 1986. Έστω και µετά από τόσα χρόνια, νοµίζω, ότι αξίζει να δηµοσιευτεί, στη θύµηση των ∆εκεµβριανών, µιας “µαύρης” επετείου της ιστορίας µας και ίσως είναι ένας φόρος τιµής για την Ελευθερία Λιονάκη, αδελφή του πατέρα µου Λεωνίδα Λιονάκη, αντάρτη στον εφεδρικό ΕΛ.ΑΣ.
«ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ∆ΕΚΕΜΒΡΗ ’44
Οδός ∆ιδότου 47
Ο ”ΛΟΡ∆ΟΣ ΜΠΑΫΡΟΝ” ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΧΗ
Από τον Μανώλη Κορνήλιο πήραµε και δηµοσιεύουµε το παρακάτω σηµείωµα:
Αγαπητέ ”Ριζοσπάστη”,
επειδή στο τελευταίο βιβλίο του σεβαστού Βασίλη Μπαρτζιώτα αναφέροµαι σαν αυτόπτης µάρτυρας στην τραγική σκηνή της απάνθρωπης δολοφονίας του ήρωα Βασίλη Καρσαντλή, λοχαγού του ”Λόρδου Μπάυρον” στην τελευταία φάση των ∆εκεµβριανών και επειδή οι σ Μπαρτζιώτας δεν µπορούσε να έχει από πρώτο χέρι αυτές τις πληροφορίες -αν και είχα γράψει σχετικά στη ”Νέα Γενιά” της ΕΠΟΝ- θα ήθελα να διορθώσω, για την ιστορία, µερικά σηµεία.
Κι αυτό γιατί, πραγµατικά, έχω νοµίζω το θλιβερό προνόµιο να είµαι ουσιαστικά ο µόνος µάρτυρας, αν και όχι ”αυτόπτης”.
Στην 40η επέτειο του ∆εκέµβρη κάποιοι τυφλοί από φανατισµό, µας θύµισαν µε απαράδεχτο τρόπο, εκείνες τις µεγάλες µέρες επιχειρώντας να αναστήσουν τις ”γιορτές µίσους” στου Μακρυγιάννη…
Η δολοφονία του ήρωα ήταν ο επίλογος της µεγαλύτερης από όλες τις µάχες του ∆εκέµβρη, της µάχης που έδωσε τις τελευταίες µέρες ο λόγος ΕΛΑΣ Φοιτητών ”Λόρδος Μπάυρον”.
Είχαµε, καταλάβει το τετράγωνο Χαρ. Τρικούπη Ναυαρίνου – Μαυροµιχάλη – ∆ιδότου, σε επιχείρηση αντιπερισπασµού για ανακούφιση του δυτικού µετώπου, που πιεζόταν και υποχωρούσε προς το Μεταξουργείο και για να καλύψουµε την τακτική υποχώρηση στο ανατολικό.
Επιχειρήσαµε να εξουδετερώσουµε µε υπονόµευση το κτίριο του Χηµείου, δίπλα, που ήταν οχυρό των Άγγλων, για να στρέψουµε την απειλή µας προς το Κολωνάκι.
Χάσαµε µερικά παλικάρια, ανάµεσά τους και την αξέχαστη Ελευθερία Λιονάκη -δεν έχω δει γραµµένο πουθενά το όνοµά της- µαζί µ’ έναν άλλο φοιτητή, όταν ήρθαν οι δυο τους µέσα στην κόλαση να µας φέρουν φαγητό: ήµασταν µερόνυχτα χωρίς τροφή και ύπνο.
Σκοτώθηκαν απ’ το ίδιο βλήµα όλµου που τραυµάτισε βαριά τον συνθέτη σήµερα Γιάννη Ξενάκη.
Το τελευταίο εικοσιτετράωρο, στις 4 Γενάρη, 24 όλοι κι όλοι, µε οπλισµό καµιά δεκαπενταριά παλιοαραβίδες δυο ελαφριά αυτόµατα Στεν, µερικά πιστόλια και µερικές χειροβοµβίδες, κλειστήκαµε στην πολυκατοικία ∆ιδότου 47 για την τελική µάχη.
Ήµασταν µια νησίδα αντίστασης που είχε πάρει φωτιά, στην καρδιά της καταπατηµένης από τους Άγγλους Αθήνας, που απωθούσαν τον υπόλοιπο ΕΛΑΣ της Σπουδάζουσας προς τα Τουρκοβούνια. Κυκλωµένοι από τανκς, µε όλα τα γύρω κτίρια φωλιές πολυβόλων, αµυνθήκαµε ως αργά τη νύχτα.
Όσοι αντίκριζαν εκείνη την πολυκατοικία µετά τα ∆εκεµβριανά, θυµούνται ένα µισό κτίριο κοµµένο από πάνω ως κάτω και µαυρισµένο. Πολλές φορές µας κάλεσαν µε τηλεβόα να παραδοθούµε.
Τους απαντούσε ο ύµνος του ΕΛΑΣ κι ο εθνικός ύµνος. Όλες τους οι απόπειρες να εισβάλουν στο κτίριο αποκρούστηκαν.
Μπροστά στην είσοδο σκοτώθηκε ένας Άγγλος λοχαγός και µέσα από την είσοδο ο φοιτητής που κρατούσε το ένα από τα δυο πολύτιµα Στεν. Ψυχή της άµυνας ήταν ο Βασίλης Καρσαντλής (όχι Καρπαντζής, που γράφει ο σ. Β. Μπ.).
Πρώην αξιωµατικός του τακτικού ελληνικού στρατού ο Βασίλης, οδηγούσε απτόητος στη νίκη τους απειροπόλεµους και άοπλους φοιτητές µαχητές του, που πολεµούσαν αυτοσχέδια, µόνο µε την ψυχή και τον ενθουσιασµό και την πίστη στα ιδανικά τους. Kαι µε τη σκέψη στον Άγγλο ποιητή που πέθανε στο Μεσολόγγι.
Όταν αργά τη νύχτα, που φωτιζόταν απ’ την πυρκαγιά και τις φωτοβολίδες, επιχειρήσαµε έξοδο κάτω από τα στόµατα των πολυβόλων, ο Βασίλης τραυµατίστηκε βαριά.
Σύρθηκε απ’ τη Βαλτετσίου προς Ιπποκράτους. Την αυγή τον βρήκε ο δολοφόνος αξιωµατικός, όχι Άγγλος όπως γράφει ο Β. Μπ., αλλά Έλληνας δυστυχώς, από κείνους που ακολουθούσαν πίσω από τους Άγγλους -ανάµεσά τους ήταν και τα ”παλικάρια” του Τσαούς- Αντόν.
Και ο αξιωµατικός αυτός σκότωσε τον τραυµατία µε µαχαίρι, όχι µε πιστόλι. Οι γυναίκες που είδαν τη φρικαλέα σκηνή ήταν δυο -όχι τρεις- γριούλες απ’ την Κεφαλονιά. που συχνά στην κατοχή µας παραχωρούσαν το σπίτι τους, γωνία Βαλτετσίου-Ιπποκράτους.
Αυτές οι γριούλες, µετά το ∆εκέµβρη, µου περίγραψαν κλαίγοντας το τέλος του Βασίλη. Ήρθε και µε βρήκε ο αδελφός του και τον πήγα και τ’ άκουσε κι ο ίδιος απ’ το στόµα τους. Και να σκεφτεί κανείς πως λίγα µέτρα πιο πάνω, στον Αη-Νικόλα, οι Άγγλοι είχαν στρατιωτικό νοσοκοµείο.
Όσοι θυµούνται ηρωικές µάχες µε πάνοπλα στίφη ΕΛΑΣιτών ανταρτών στου Μακρυγιάννη -απευθύνοµαι στους επιζώντες αξιωµατικούς κυρίως- ας τα διαβάσουν αυτά και ας γίνουν λίγο πιο σεµνοί.
Τους αντάρτες τους είδαν στον ύπνο τους. Ένα τµήµα ΕΛΑΣ Τρίπολης, που ήρθε στην αρχή της σύρραξης στα Εξάρχεια, αποχώρησε την τρίτη µέρα.
Και το σύνταγµα Παπαζήση, απ’ το ∆ιόνυσο, αιχµαλωτίστηκε µε αγγλική παγίδα, µακριά απ’ την Αθήνα. Το συνάντησα ολόκληρο, ψειριασµένο, γυµνό και πεινασµένο στο στρατόπεδο Ελληνικού (Χασάνι). Με ποιους αντάρτες πολέµησαν;
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ»
•Η Ελευθερία Λιονάκη είναι συνταξιούχος ιατρός του ΕΣΥ, πρόεδρος του Πολιτιστικού
Συλλόγου Γυναικών Μάλεµε.
