∆εν είναι ό,τι καλύτερο σε κάποιον που χαρά του είναι να γράφει για µαδάρες, σπήλια, και ό,τι όµορφο φυσικό, να ασχολείται µε περιστατικά και υποθέσεις σκοτεινές και αµφιλεγόµενες. Όταν όµως νοµίζει ότι αδικείται η αλήθεια το κάνει. Κατ’ αρχήν στο εκτεταµένο κείµενο του αγαπητού κ. ∆αράκη για τα ∆εκεµβριανά, ας σηµειωθεί ότι η Θεσσαλονίκη, η Αθήνα δεν «ελευθερώθηκαν» από τον ΕΛ.ΑΣ., αλλά όπως και στην ανατολική Κρήτη, οι Γερµανοί αντιλαµβανόµενοι το τέλος τους άρχισαν να τα µαζεύουν.
Ως προς το κείµενο του παλιόφιλου Κατσανεβάκη που αναφέρεται στον Ιωάννη Παΐζη, δεν τον αναφέρει νοµίζω ως γιατρό. Σαν καταζητούµενος για τη δράση του έφυγε µε άλλους αγωνιστές µε τορπιλάκατο αγγλική για τη Μέση Ανατολή και δεν υπήρξε ΠΟΤΕ κρατούµενος των Άγγλων, αφού στο θαυµαστό βιβλίο του ‘‘Η Μάχη της Κρήτης τα µετά και η αντίσταση’’ αναφέρει για την υποδοχή του εκεί και τα άψογα επόµενα χρόνια. Το βιβλίο αυτό 650 σελίδων, µε δυνατά ντοκουµέντα και τα ονόµατα όλων των εκτελεσθέντων στην Κρήτη, πρέπει να επανεκδοθεί (1971).
Ακόµα ας σηµειωθεί ότι δεν έφεραν Άγγλοι 60.000 στρατιώτες από το ιταλικό µέτωπο, αφού αυτό είχε τελειώσει πολλούς µήνες.
Ως προς την δηµοσίευση της ιατρού κας Λιονάκη µε όλο τον σεβασµό προς την επιστηµονική ιδιότητά της δεν είναι ό,τι καλύτερο να υιοθετούµε εύκολα ό,τι ακούσαµε ή έγραψαν άλλοι, ιδίως για θέµατα ιστορίας που δυστυχώς κακοποιείται.
Η µάχη στη Σχολή Χωροφυλακής, το Σύνταγµα Μακρυγιάννη, ήταν η µεγαλύτερη που διεξήχθη στα ∆εκεµβριανά µε την ηρωική αντίσταση των ανδρών της επί ηµέρες. Για χρόνια το εµβατήριο της χωροφυλακής ήταν: Το σύνταγµα του Μακρυγιάννη ας είναι για εµάς οδηγός και άλλων ηρώων αγώνες…
Η σκοτεινή σελίδα του ∆εκέµβρη ήταν ‘‘έργο’’ και των δυο απέναντι και θυµάµαι τη διήγηση κοπέλας, συγγενούς µας από Ασή Γωνιά που ο πατέρας µου µόλις έφυγαν από Αθήνα οι Γερµανοί έστειλε σε γνωστό µεγάλης ηλικίας ζευγάρι και που αυτή αφηγήθηκε το απάνθρωπο µαρτύριο εκατοντάδων ή χιλιάδων Αθηναίων µέσα στον χιόνια σε µια πορεία πεζή προς Λαµία, επειδή λέει ήταν δεξιοί και που στον δρόµο πέθαιναν συνέχεια. Θα αναφερθώ σε γεγονός που ίσως εµπλεκόταν ο πατέρας της αντάρτης του ΕΛ.ΑΣ. χωρίς να επιµένω ότι έτσι έγινε, για να µην πέσω και εγώ στο ίδιο παράπτωµα. Είχα, γύρω στο 1960, φίλο τον Μιχ. ∆ραµπουκάκη, πρώην θανατοποινίτη του Ιτζεδίν που γλύτωσε µε την αµνηστία της Φρειδερίκης. Πραγµατοποιούσαµε ορειβασία και κάποια φορά γύρευε στην περιοχή ορειβατικού καταφυγίου Βόλικα, στα Κεραµειά, να βρει τα οστά συµπολεµιστή του που είχε σκοτωθεί εκεί σε ενέδρα. Ήταν Λιονάκης και κατά τα λεγόµενα είχε κυκλωθεί από το ορεινό απόσπασµα χωροφυλακής επικεφαλής τον Ένωµατάρχη Λιονάκη πατέρα του αντάρτη. Ευχή όλων να µην ξαναβρεθουµε σε τέτοια καταραµένη περίοδο.
Υ.Γ. Έχω υπόψιν, µου δυο βιβλία ανθρώπων επιφανών που γνώρισαν καλύτερα την πολιτική της κοµµουνιστικής πλευράς και αναφέροµαι: Ένα µικρό βιβλίο του µακαρίτη Νίκου Μπελογιάννη, γιο του θρυλικού ανθρώπου µε το κόκκινο γαρύφαλο, πρώην δηµοσιογράφο του Ριζοσπάστη µε τίτλο βιβλίου ‘‘∆εν έχουµε παρά να χάσουµε το κεφάλι µας’’, ‘‘Σταλινισµός η τέταρτη µονοθεϊστική θρησκεία’’. Συχνά αναφέρεται στον ‘‘υπαρκτό’’ σοσιαλισµό και σε παρένθεση… ανύπαρκτο. Το άλλο, σε µεγάλη έκδοση, µε αµέτρητα ντοκουµέντα, έχει τίτλο ‘‘Ευτυχώς ηττηθήκαµε σύντροφοι…’’ του Τάκη Λαζαρίδη που καταδικάστηκε µαζί µε τον Νίκο Μπελογιάννη σε θάνατο, αλλά λόγω της νεαρής του ηλικίας πέρασε 15 χρόνια στις φυλακές και άλλα 15 σε εξορίες. Ο πατέρας του είχε εκτελεσθεί από τους Γερµανούς και η µάνα του από τους Βουλγάρους.
Σίγουρα κάποιοι αναγνώστες του παρόντος θα τον βγάλουν… προδότη.
